1.5 meter afstand van mezelf

29 maart

4 am.
Dus eigenlijk 3 am want de klok is verzet. Eindelijk sliep ik de laatste dagen elke dag ietsje langer, tot nu.
Gisteren was een soort 'normale' zaterdag tot het einde van de middag. Iedereen was op tijd wakker alsof we ergens in het land op of naast een hockeyveld moesten staan of moest werken. Ik heb om 10 uur een lesje yoga gedaan zoals altijd, alleen dan in mijn eigen zaaltje achter een scherm. Kopje koffie met ondertussen hier en daar wat appjes versturen met vriendinnen die ook 'gewoon' zaterdag-dingen deden en daarna heb ik met Fien een grauw gekleurd muurtje in de tuin gewit. Alles weer opgeruimd en geveegd en de tuinlampionnen opgehangen. Een prachtige bos bloemen van mijn jaarclub in ontvangst genomen, een doos vol rituals verrassingen van mijn zus en lieve kaartjes. Wat een verwennerij wederom. Als laatste een wasje gedraaid en een kop koffie gezet terwijl ik in mijn achterhoofd bedacht dat alle stomme klussen waar je normaal weken over doet in je schaarse vrije tijd, nu plots klaar zijn door corona en quarantaine. Betekent ook dat de afleiding door stomme klussen, nu moeilijker te vinden zullen zijn.
Zittend op de bank met mijn koffie werd ik overvallen door een enorme moeheid. En het besef dat er nu echt niets overblijft dan wachten. Wachten tot corona voorbij gaat. Wachten tot ik verdorie ergens een behandeling kan krijgen.
Wederom meldt de NOS dat het hele zorgsysteem plat ligt door corona en dat mensen uit de reguliere zorg niet op tijd worden geholpen en slechtere kansen hebben. Toen ik de diagnose borstkanker kreeg ruim een week geleden, dacht ik nog dat het moeten missen van fysiek contact met vrienden de grootste uitdaging ging zijn. En het binnen moeten blijven en niet kunnen werken of sporten. En die uitdaging blijkt lastig maar goed te doen omdat we met zijn allen in het zelfde schuitje zitten en er vast een einde aan komt. En er nog andere manieren zijn om contact te hebben met elkaar.
Maar deze uitdaging, wachten op medische hulp, voelt behoorlijk uitzichtloos. En slaat de benen onder me vandaan vanmiddag, zo voelt het. En dat is een gevoel dat niet bij me past. Omdat ik doorgaans in lastige situaties altijd wel iets kan bedenken om zelf een beetje grip te krijgen. Behalve nu dus.
Ik sta anderhalve meter af van mezelf en weet even niet hoe ik dichterbij moet komen.