Corona test

14 april

Gisteren de enige ziekenhuis loze dag van deze week gehad. Goed benut door het huis schoon te maken, alle wassen te draaien en de kasten in de tienerkamers even stofvrij te maken. Altijd leuk wat we dan weer tegenkomen: iets wat allang kwijt was of vergeten of waardoor je terug in de tijd gaat. Zoals een foto op canvas van Ties als peutertje op het strand. In een houding die je normaal alleen in India ziet: de Hindi Squat voor de yogi's onder ons. Uren kon hij zo zitten en wat helemaal knap was, hij kon vanuit die houding hupsakee zo weer opstaan zonder handen te gebruiken.
"Ik kan dat nog steeds hoor mam" zegt de ruim 1m90 lange kerel naast mij.
"Alleen mijn knietjes vinden het niet heel fijn."
Ha, die zal ik onthouden als ik weer eens hoor dat ik al zooooooo oud ben als mijn gewrichten even iets niet willen.
Vanochtend een yoga lesje online gedaan, maar ik kon mijn gedachten er niet helemaal bij houden. Vervolgens via Hoofddorp richting AVL voor de coronatest en longenscan. In Hoofddorp woont een hele lieve dame, lotgenote en collega. En ik mag haar hartjes-kussen lenen. Of in ieder geval gebruiken; ik hoop dat zij hem nooit meer nodig heeft. Het is een kussen ontworpen voor vrouwen met borstkanker. Het is een okselkussen om pijn na de operatie te verlichten wanneer er zwelling of druk onder je arm ontstaat en om spanning in de schouders te verminderen.
Ik belde aan en had vast een kleinigheidje voor haar deur neergelegd want we moeten tenslotte afstand bewaren. Had ze exact hetzelfde presentje voor mij, hoe toevallig! Helemaal mooi ingepakt in een bakje met het kussen en nog van alles. Weer een grote verrassing. Ik voel me nog altijd door iedereen zo omarmd! Zo kreeg ik ook een Messenger bericht vanochtend van een collega die ik niet persoonlijk ken. Hij liet weten dat hij via via op de hoogte is en vaak aan me denkt. Wow.

Het AVL vroeg wederom hoe het met mijn klachten gesteld was en weer kon ik melden dat ik nog steeds nergens last van heb als het om corona achtige zaken gaat. Mijn temperatuur kreeg wederom de status: 'prima.'
Inmiddels zag ik dat er nu ook een tweede ingang gemaakt is: 'de gele ingang' staat er op een bordje voordat je bij de hoofdingang komt. Geen idee wie daarlangs moet.
Het bleek al druk in de wachtkamer dus moest ik even wachten in de centrale hal. Vervolgens eerst opgeroepen voor de neus-test. Nou heb ik ook op tv de beelden gezien van de drive-in coronatest-stations in verschillende landen, waarbij je mensen soms niet heel blij ziet worden van wattenstaafjes in de keel en ook nog in de neus. Dus ik dacht: alleen via de neus valt dan wel mee.
Blijken ze hier met een dun staafje via je neus naar je keel te moeten. Soort van 2-in-1 test. Erg onaangenaam. Met geproest en genies tot gevolg maar in deze wachtkamer kijkt niemand je raar aan van deze geluiden; iedereen zit in hetzelfde schuitje. Allemaal komen we voor de test omdat we over 2 dagen geopereerd worden. Aan de lopende band gaan we na de neustest door de CT-scan. Morgen horen we de uitslag, nou die lijkt me niet spannend in mijn geval. Wel erg jammer dat blijkt dat ze me niet kunnen vertellen morgen of ik toevallig misschien al ben want die testen zijn niet beschikbaar aldus de assistent-chirurg.

En zo ging er weer een middag voorbij. Ik ben moe en heb het ijzig koud en ben even helemaal klaar met alles wat bij ziekenhuis hoort. Net gekookt, de tieners zijn ongelofelijk jolig en produceren heleboel decibellen en ik kan het even niet goed hebben. Ik heb een zoom-date met mijn jaarclub maar ik denk dat ik beter in een warm bad kan gaan liggen met een kopje thee en daarna met een boek mijn bed in.
Soms voel je je gewoon rot en dit is geloof ik zo'n moment.