Het was weer een rare dag gisteren. Vroeg opstaan om in ieder geval iets te mogen eten voor de pet-ct scan van de middag waarbij je 6 uur nuchter moet blijven. Oh en ik moest ook niets intensiefs doen.
"Mam, wat doe jij nou?"
Ik kreeg van elke tiener deze vraag toen ze tussen de lessen door beneden kwamen om een dopper te vullen en iets te eten te snaaien.
Ik lag namelijk op de bank. Overdag. Met Netflix aan.
Dat gebeurt dus nooit, iets met principes. Een gevoel van dat als je echt helemaal niets meer te doen hebt, niemand hebt om mee te praten en/ of je heel zielig bent dat je dan de tv aanzet. En whatever happens, dat slaat niet op mij heb ik ooit besloten. Dus zet ik nooit de tv aan overdag, tot nu. En nee, niet omdat ik nu wel zielig ben maar besloten heb The Crown eens te gaan kijken en ik er maar niet 'in' kom en er in de avond van in slaap val.
Tot nu.
Aflevering 5 en ik zit erin'. En dus was het plots half 3, en tijd om te vertrekken. Mijn allerliefste chauffeur ging weer mee want soms geven ze de gescande persoon een valiumpil en dan mag je zelf niet terug rijden heb ik in de informatie gelezen.
HJ dropt me weer keurig bij de deur en ik meld me bij de verkeerde balie. Je zou denken dat ik de weg inmiddels wel weet maar ik moet nu naar de nucleaire geneeskunde en dat is blijkbaar anders dan de radiotherapie. Ik heb een tas met een warme trui, sokken en shawl mee en op spotify vast een meditatie muziekje opgesnord. In de rustkamer trek ik alles aan en krijg ik een infuus met radioactief spul. Dekentje over me heen en dan een uur heel stil blijven liggen. Ik heb een ruisende zee door mijn koptelefoon en probeer heel meditatief te liggen maar gluur toch steeds door mijn wimpers op de klok hoe lang nog.
De verpleegkundige komt me halen en een paar deuren verder ga ik op de tafel van de scan liggen. Zeg maar gewoon plank. Keihard.
"Is u verteld dat u hier ongeveer een uur bent? U moet namelijk van top tot teen gescand worden."
Even passen en meten, je hoofd en voeten moeten in een soort piepschuimen steun en ik blijk langer dan hoe ze het hadden klaargelegd.
"Graag de armen over elkaar bovenop uw hoofd."
Ik vraag verschrikt of ik dit zo een uur moet volhouden....halverwege mogen ze gelukkig op mijn borst zegt ze. Muziekje aan en daar ga ik. Ik probeer er maar een pubquiz van te maken: zo snel mogelijk artiest en titel te raden. Ik moet doodstil liggen en mijn rug doet nu al zeer en mijn handen gaan al na 2 muziekjes tintelen. Als elk liedje 3.40 minuut duurt dan zou deze eerste sessie na 5 liedjes bijna klaar zijn heb ik bedacht.
Ik heb de pubquiz vast gewonnen want ik wist ze allemaal en kon ze ook meezingen in mijn hoofd! Genre jeugdsentiment. Zouden ze een playlist per generatie hebben?
Na veel meer dan 5 liedjes mogen eindelijk de armen omlaag, nog een paar keer schuift de tafel heen en weer door de scan en dan komt er een andere verpleegkundige. Dienstwissel.
"Ehm, we moeten even bellen met de dienstdoende arts, want mijn collega had nogal moeite met het juist instellen van de machine omdat u zo lang bent, en nou hebben we een stukje teen en elleboog er niet op. Even vragen of dit alsnog moet."
Dat hoefde gelukkig niet en ik mocht gaan. Ziekenhuis inmiddels totaal verlaten rond 17.45 op één man na die op een stoeltje in de centrale hal zat.
"Ik dacht dat je misschien ergens gevallen was of zo, omdat je maar niet naar buiten kwam" zegt HJ.
Gelukkig voel ik me prima, behalve honger.
Zo, dit ook weer achter de rug.
