18 maart
Precies een jaar geleden. Dat ik in mijn up naar het Spaarne Ziekenhuis reed om een nieuwe mammografie te maken en dacht dat ik na 10 minuten wel weer buiten zou staan. Doordat mijn huisarts zo benadrukt had dat het gewoon een cyste kon zijn, die ronde vlek in mijn borst.
Mijn blog schrijf ik dus ook alweer een jaar. Ik heb net de eerste pagina's terug zitten lezen. De tranen schieten in mijn ogen want ik zie me daar nog zitten, in mijn up in een enorme wachtkamer. Vol van emoties om hele andere dingen. Onze reis naar New York die niet doorging, mijn nevenfunctie die blijkbaar alweer ophield nadat ik net begonnen was, de hele wereld in rep en roer door de pandemie, de eerste lockdown van ons leven en die enge ziekte covid-19 die je opeens kon krijgen.
Hoe niet voorbereid was ik op de enge ziekte die in mijn borst bleek te zitten. Hoe onwetend was ik dat ik vanaf dat moment 9 maanden nare behandelingen tegemoet zou zien. Dat het aan het einde daarvan zomaar 2021 zou zijn en de wereld nog altijd op zijn kop zou staan. Net als mijn lijf. Mijn lijf waar ik altijd goed voor gezorgd heb en van op aan kon.
Onwetend ben ik nu niet meer; ik heb tenslotte het hele pakket aan behandelingen ondergaan. Toch blijft het soms nog steeds onwerkelijk, alsof het niet over mij gaat. Dat is gek want ik ben me continu bewust van allerlei ongemakken en bijwerkingen en ik heb inmiddels een fortuin uitgegeven aan allerlei hulpmiddelen die je niet eens wíl hebben.
Vrijdag belde de verpleegkundig specialist van de Mammapoli om te vragen hoe het nou met mijn borstoedeem ging. Ik legde uit dat het naast 5 kwartier oedeemtherapie, thuisoefeningen en sinds een paar weken 24/7 de Varopad in combinatie met een compressie bh het eindelijk wat beter ging. Minder vochtophoping en wat minder pijn. Vervolgens vertelde ze mij dat het na een aantal maanden stabiel zal zijn, maar ik dan alsnog elke 2 weken onderhoudstherapie nodig zal hebben omdat het nooit blijvend zal verdwijnen. Nou, van zulk nieuws word ik niet vrolijk. Navraag bij mijn maandag-oedeemtherapeut leerde mij dat dit betekent: compressie bh's aanhouden, de compressie pad ook zoveel mogelijk en de oefeningen blijven doen. Ja maar hallo: ik wil ook gewoon een leuke blouse aan een keer! Ze opperde dat ik voor die dagen een speciale massage bh kan aanschaffen. Een ding van 80-130€ die echt niet op een leuke bh lijkt.
Ik loop nog op bergschoenen met daarin compressie sokken totdat de chirurg morgen belt en ik kan vragen of het bot afdoende geheeld zal zijn zodat ik ook eens een andere schoen kan proberen. Het loopt misschien prima, maar ik heb toch echt leuke schoenen die al maanden staan te verstoffen in mijn kast. Vandaag zou ik naar een podotherapeut gaan voor steunzolen, op advies van de revalidatie arts om die 'een keer' aan te schaffen. Maar ik wil helemaal geen steunzolen! Bovendien las ik dat je die moet dragen in schoenen met een flexibele zool aan de voorkant omdat je anders je voeten niet kunt afwikkelen. Ja, maar als je nog altijd op niet flexibele bergschoenen loopt vanwege een breuk dan eh.....heeft het dan zin? Daarbij heb ik helemaal geen pijn in mijn voeten; ik voel de helft niet. Ik heb wel pijn in mijn knieën maar dat komt door de Tamoxifen die sinds een week verdubbeld is. Ik heb de afspraak dus afgezegd.
Op de massagetafel vandaag bovenstaande besproken met mijn donderdag-oedeemtherapeut. Dat ik ook gewoon weer door het leven wil zonder allerlei hulpstukken. Dat ik vrouw ben en blijf, blij dat ik mijn borsten nog heb maar wel ooit weer een gewone bh aan wil en het vertik om alles maar aan te schaffen wat iemand voor schrijft. Dat snapte ze helemaal. Ik vertelde ook dat ik pillen kreeg om een aantal bijwerkingen van de Tamoxifen te verminderen en dat ik vorige week rigoureus met die troep gestopt ben. Het zijn pillen met een gele sticker en mijn reactievermogen is al trager dan voorheen. Je krijgt er een droge mond van en daar gaat je glazuur van kapot. En het lijkt mij dat van pillen waar je minder van moet plassen ook niet helpen als je vocht vast houdt en ik heel toevallig ook nu 1 kg van de 3 ben afgevallen. Eruit geplast en ge-opvliegerd. Denk ik.
Het is vandaag ook precies 1 dag nadat ik een bod deed op ons droomhuis. En ontdekte dat de wereld van de huizen totaal ontspoord is. Als blijkt dat 25 bieders een vergelijkbaar bod als jij hebben gedaan en de makelaar belt dat de 26ste persoon 70.000€ boven de vraagprijs geboden heeft.....voor een dorp in de bollenstreek, dan kun je wel enthousiast een huis bekijken, je zo flexibel mogelijk opstellen als het gaat om oplevering en overname van spullen én een leuke kaart achterlaten, maar dan pis je gewoon naast de pot.
