Het roze boek

1 april

Ik ontdekte vandaag hoeveel bekenden een abonnement op Trouw hebben en het interview hebben gelezen. Zo ook de oncologisch chirurg van het Spaarne Gasthuis. Om 9.30 rinkelde mijn telefoon: de nurse. Ze hadden op de afdeling het interview gelezen en het speet haar enorm hoe alles verlopen was. De arts van afgelopen donderdag heeft haar gevraagd mij te bellen en te zeggen dat ‘hij graag ons gesprek wilde overdoen want er was van alles misgegaan'.
Ik heb geantwoord dat ik mijn energie nu ga steken in het overleg met het AVL over mijn behandeling en ik er daarna nog eens over zal nadenken. Als hij nou zelf de ballen had gehad om mij te bellen…

Ik ben met mijn paarsblauwe oogkas gaan fietsen door de weilanden om verse aardbeien te halen 7 km verderop bij mijn favoriete fruitstal. Tsja, door corona heb je plots uren de tijd en is het ook nog eens het hoogtepunt van de dag. De route is prachtig, langs boerderijen met pasgeboren lammetjes, broedende zwarte zwanen en 2 kangoeroes. De eigenaar van de fruitstal keek me aan.
“Nee, ik ben niet geslagen maar gewoon gestruikeld, ik zeg het maar vast want iedereen staart me aan.”
Bleek net in het NOS journaal melding gemaakt te zijn dat het huiselijk geweld in gezinnen toeneemt door de corona situatie, aldus de fruitboer. Nou ja.

Vanmiddag op de bank gedoken onder mijn deken van Liefde en Mick en begonnen in het Roze boek. Zeer verhelderend geschreven. Heb nu in ieder geval allerlei gedegen informatie en uitleg over welke puzzelstukken nog gelegd moeten worden voor mijn plaatje compleet is. En welke behandeling daar dan bij zou horen en hoe dat werkt. Eigenlijk informatie die ik vorige week had moeten krijgen.
Ik ga maar eens vroeg mijn bed in; vannacht was weer veel te kort.
Morgenvroeg weer een moment waar ik al een week naar toeleef. En tegelijkertijd ben ik bang dat ik misschien wel teveel verwacht of hoop heb op actie in de vorm van snel verder onderzoek en uitslagen bij het AVL.
Want ja, ik volg het nieuws. En ja, ik weet hoe nijpend de capaciteit is in de zorg. En ik ben niet de enige die een interview heeft gegeven in de krant; heb er meerdere gelezen vandaag van lotgenoten wiens behandeling is stopgezet of uitgesteld. Maar toch: ik ga positief onder de wol. En niet voordat ik ook langs deze weg wil bedanken voor de verrassingen van de dag! Zo origineel en lief weer; een aangevraagd lied van een cabaretier, lieve kaartjes, droogbloemetjes en een dwarsligger van een favoriete schrijver. Jullie moeten het even met een virtuele hug doen, maar niet minder gemeend!
Tot morgen