Terwijl ik vannacht overmand door krampen op de badkamervloer lag, in de hoop echt flauw vallen te voorkomen, dacht ik aan mijn beloning.
Een lotgenote adviseerde mij om iets te bedenken wat ik mezelf aan het einde van de chemorit cadeau kan doen. Een cadeau waar je je op alle slechte momenten aan vast kunt houden. Zij ging naar Texel destijds.
Vlak daarna zag ik op NPO1 beelden van surfers ergens Down Under die een walvis met kalf tegenkwamen. Het kalf vond het reuze interessant en ze speelden wat met elkaar. Tot moeder het genoeg vond en met een flinke klap alle surfers van hun board af gooide. Prachtige beelden en deze in combinatie met de dolfijnen uit Kroatië, waar ik erg ontroerd van raakte maar tussen 50 andere mensen toch niet echt de beleving gaf die ik zoek dacht ik: ik wil aan het einde van de rit naar natuur, rust en zeezoogdieren.
Nieuw-Zeeland dus.
Het land waar mijn goede vriendin Gera al jaren woont sinds we afgestudeerd zijn in 1993.
Het staat al jaren op mijn wensenlijst. Later als ik groot ben, of liever wanneer de kinderen groot zijn zal ik het echt gewoon gaan doen. Maar waarom later? Waarom wachten tot er een keer een goed moment is en waarom dit moment niet gewoon creëren?
Enthousiast appte ik Gera over dit plan. Enthousiast appte ze terug: "Jaaaa, geweldig idee, gaan we zwemmen met dolfijnen en krijg je van mij een tour naar Motuara Island."
Ik word enorm blij van het vooruitzicht van natuur, rust en het samen zijn met Gera en haar man. Die mij heel regelmatig foto's en filmpjes sturen van hoe hun gewone zaterdag eruit ziet. Met een kayak de zee op, een wandeling over een totaal verlaten strand of een actie voor een goed doel.
Ik heb haar adres op google earth ingetypt en dit is het: mijn focus. Die rode pijl.
Maar eerst hier nog doorheen, het hier en nu.
Vanochtend appte Gera Stay Strong in het Maori: Kia Kaha.
Als ik ooit eens een tattoo ga zetten dan is dit de tekst!
Terwijl ik vannacht op de badkamervloer lag en bijna het ziekenhuis belde dat ze me maar moesten komen halen, dacht ik bij mezelf: hoe kan het dat er mensen zijn die redelijk zo'n kuur doorstaan en ik zo kotsmisselijk, krampen en allerlei andere narigheid heb? Ik ben toch geen zwak poppetje? Ik ben toch een fitte dame, weliswaar met een shitweek achter de rug voor de chemokuur.
Ik denk dat het precies ligt aan die shitweek.
Nadat ik vanmiddag wederom flink wat diarreeremmers had geslikt en moest concluderen dat het effect nihil is, belde ik met de verpleegkundige.
"Wat jij beschrijft, hoort niet bij de AC kuur. Ik denk dat je een virus of een bacteriële infectie hebt opgelopen."
"Waar dan? Ik ben nergens geweest sinds de kuur."
"Tsja, virussen zijn overal. Ik ga je tabletten geven tegen de krampen, want je bloed wordt dan uit je hoofd naar de darmen getrokken en dan val je dus flauw. En bel je huisarts dat ze morgen een ontlastingonderzoek doen."
En toen viel het kwartje.
Ik denk dat ik een parasiet heb, giardia. Besmetting kan van kat op mens. En ook al is Simba negatief getest op die parasiet, dat blijkt niets te zeggen: je moet van een dier 3x ontlasting van verschillende momenten testen voordat je het zeker weet leert google mij....dat is niet gebeurd. Slechts 1 test is gedaan door de dierenarts.
Ik heb continu mijn handen gewassen zodra ik hem verzorg had. Behalve toen ik hem liet inslapen. Toen ben ik eerst hard huilend naar huis gereden en heb daar pas mijn handen gewassen. En ik heb vast een traan weggeveegd achter het stuur.
Of ik gelijk heb, weten we over een paar dagen.
Als het zo is, heeft het beestje echt enorm geleden en was mijn beslissing juist. Hij kon niets binnenhouden en had geen vet op de botten en om het dan te boven te komen is heel moeilijk. Ik heb genoeg kilo's aan mijn lijf en houd af en toe nog 1 beschuit binnen.
Voor mij biedt het hoop.
Deze parasiet veroorzaakt ook misselijkheid. Misschien ben ik na de kuur zo hondsberoerd doordat ik iets anders erbij heb en dan gaat de volgende kuur meevallen!
To be continued.
