Ik kan me niet herinneren me ooit zo hondsberoerd gevoeld te hebben als in de afgelopen 4 dagen.
Vandaag is een klein tikkie beter. Het is ook de eerste dag zonder medicatie, waardoor mijn hoofd iets helderder is en ik niet continu in een sluimertoestand val.
De pillen tegen de misselijkheid deden hopelijk 'iets' en ik ga er maar vanuit dat ik anders nog misselijker was geweest; uittesten is geen optie. Dat is me op het hart gedrukt door de verpleegkundig specialist en ik denk dat dat een heel nuttig advies was.
In de ochtend een beetje frisse wind mijn slaapkamer in rond de klok van 6 en dan heel hard nadenken wat je misschien wel zou kunnen eten, omdat een lege maag met pillen in een misselijk lijf nogal een vicieuze cirkel veroorzaakt. Het antwoord is eigenlijk: niets. Maar niets is geen optie dus dan toch maar 4 aardbeien met wat nep-yoghurt van de appie. En daar dan doodleuk een half uur over doen.
Dan een douche, je voelt je weer een beetje mens. Al kost het al je energie en moet je daarna op bed gaan liggen bijkomen. En niet vergeten de vieze was in een aparte wasmand te doen, want mijn was moet gescheiden van de rest vanwege de chemicaliën. Net als dat ik het toilet elke keer 2x met dichte deksel moet doorspoelen en maar moet hopen dat er na mij maar niemand met enorme haast komt en te laat ontdekt dat de deksel dicht zit. 'Dat doet ze anders noooiiiiiit.'
In deze hittegolf is het in de achtertuin tot een uur of 12 lekker, schaduw en een windje. In de hangmat precies de juiste houding om mijn pijnlijke botten even te ontlasten die nogal een optater hebben gekregen van de zaterdag injectie. Een injectie om je beenmerg een boost te geven. Zitten in een stoel lukt dan niet meer dus hallelujah een hangmat. Met mijn geliefde bloempotpoes naast me.
Uren nadenken over wat ik misschien weer zou moeten maar niet kunnen eten en uitkijken naar het uur in de klok waarin ik een nieuwe dosis pillen kan slikken.
Waar je weer supersuf van wordt, dus een boek lezen lukt ook niet. Na elke regel vallen mijn ogen dicht. In de middag veel te heet buiten dus maar binnen op de bank, wachten tot ik met goed fatsoen rond 20.00 in mijn bed kan gaan liggen. Waar in mijn slaap allerlei rare kriebels over mijn lijf trekken alsof je zenuwen bloot liggen en ik een hele nacht discussie heb met mijn hoofd over hoe ik precies moet slapen en in welke houding, want daar zijn regels voor. Om in de ochtend te ontdekken dat dit hersenspinsels zijn vanwege de medicatie.
Lieve mensen die eten koken, koortslipremmers halen, afleiding brengen en prachtige bloemen bezorgen. Helaas smaakt alles anders. Gelukkig nog een paar pubers die goed eten waardoor het niet zo opvalt.
Ik heb veel programma's gezien over anorexia patiënten die bijvoorbeeld een broodje moeten eten en daar uren over doen. Ik snap nu hoe dat kan, ook al is de oorzaak heel anders. Tegen je hoofd zeggen dat je moet eten terwijl je lijf zegt dat het niet moet: ik snap het nu.
Ik heb een oproep in de lotgenotengroep gedaan, voor nog wat tips. Hartverwarmende reacties ontving ik en de boodschap is duidelijk: hou vol, het wordt na de eerste week echt wel beter. Neem een kippenbouillon (had ik als vegetariër nog niet bedacht en dus maar gedaan, goede tip) en water met citroen en komkommer. Dat gaat redelijk vandaag, zolang ik maar heel stil blijf hangen want de darmflora staat inmiddels ook op zijn kop.
Wist ik maar zeker dat er inderdaad een geniepige kankercel dacht te ontsnappen die nu totaal gemolesteerd wordt. Dat je weet waar je het voor doet. Je hele lichaam in opstand brengen om een paar foute jongens neer te kegelen.
