Van A naar Beter

6 juli

Ik mis het fietsen.
Was toch een maand lang een fijne routine en gaf een goed gevoel, dat ik toch iets 'gedaan' had in de bestralingsperiode. Dus toen ik voor vandaag een lunchafspraak bij het Valkenburgse meer had afgesproken met Christine, besloot ik te gaan fietsen. Net onder de 20 km, prima. Knooppunten genoteerd en gaan.
Vandaag ontdekt dat ook wanneer je gaat fietsen, je even 'van A naar Beter' moet checken.
Na 3 omleidingen voor de fiets was ik het spoor bijster. Geïrriteerd en een half uur te laat.
Maar wel lekker gefietst zullen we maar zeggen.
En in plaats van een muziekje nu een spotify podcast opgezet: Leef je mooiste leven. Leek me wel een mooi onderwerp. Als snel bleek dit over een uitvaartverzorgster te gaan die tijdens corona van alles mee heeft gemaakt en het vooral heel druk had. Ik had dit niet-blije onderwerp bijna weggeklikt maar besloot toch verder te luisteren want ze zei zinnige dingen. En haar belangrijkste boodschap was eigenlijk dat hoe ouder je wordt, hoe meer het begrip 'sterven' geïntegreerd raakt in je leven. Wat heel goed is want het hoort er net zo bij als geboren worden.
Zo heb ik het nog nooit bekeken. Dood gaan veel mensen, maar je betrekt het nooit op jezelf, toch? Ik niet, zelfs niet sinds mijn diagnose. De uitvaartverzorgster legt in de podcast uit dat je dat wel vanzelf gaat doen als je bejaard bent. Ik vind dat wel een geruststellende gedachte; dat je het vanzelf gaat accepteren als je oud bent.
Talloze ouderen die ze gesproken had hebben in reactie op de corona maatregelen unaniem gezegd dat ze liever aan corona sterven, want sterven gaat in hun leven toch eerdaags gebeuren, dan dat ze een half jaar langer leven maar hun (klein)kinderen niet mogen zien. Haar conclusie is dan ook, dat de maatregelen die getroffen zijn waardoor ouderen in verpleeghuizen niet bezocht mochten worden en/of opgesloten zaten in hun kamer, eigenlijk betekenen dat je het sterven uit stelt. Tegen een hele hoge prijs. Dus dat we de focus moeten leggen op kwaliteit van leven voor de ouderen in plaats van te proberen hun sterven met maanden uit te stellen, want sterven zullen ze toch in de nabije toekomst.

Na de lunch heb ik alle buien die vielen ook gevoeld onderweg naar huis maar hé: wel in 1 x de goede weg vol omleidingen terug gevonden.  Precies in Sassenheim ging het echt los dus onder het mom van 'even schuilen', gauw de groentezaak ingedoken.
Ehm....wat moet ik eten vandaag en wie eet er thuis?
Alleen met Ties aan tafel. Na de voldoendes vorige week vielen er vrijdagmiddag helaas twee cruciale onvoldoendes in de app van school dus dat worden twee herkansingen. Precies op het moment dat ik met de andere twee kids naar Kroatië vertrek. De kunst van het loslaten, het blijft lastig.
"Mam, ik vind het echt heerlijk om alleen thuis te blijven! Geen rekening hoeven te houden met jullie dus dat scheelt mij energie," verzekert hij mij vervolgens.
Ik blijf mijn best doen om het brein van mensen met Asperger te volgen.
Maar wanneer ik me probeer voor te stellen dat ik graag in mijn up thuis zou blijven terwijl mijn gezin ontzettend blij op vakantie gaat, dan voelt dat vooral verdrietig. Ook dat moet ik loslaten, maar ik had hem zo gegund dat ie zich ook op iets als een vakantie zou kunnen verheugen na een pittige tijd. Tegelijkertijd is het goed dat we met zijn drietjes voor het eerst een vakantie tegemoet gaan waarbij we al onze energie kunnen steken in genieten en geen rekening hoeven te houden met de handicap die Autisme heet.