Ik kan weer ietsiepietsie op mijn zij slapen gelukkig, maar iets te ver doorrollen wordt meteen afgestraft. Meestal ergens in de nacht begint het te rommelen in mijn hoofd. En sinds donderdag is dat steevast het onderwerp chemotherapie. Niet eens omdat ik ongetwijfeld allerlei ongemakken krijg en kaal word. Daar komt ook weer een einde aan. Het zijn de lange termijn gevolgen die me bezig houden. Het idee dat in mijn lijf, waar ik goed voor zorg, straks een enorme dosis nare vloeistof zal stromen. Die het slechte kapot maakt maar ook alles wat gezond is een optater geeft.
Ik heb geen keuze, dus het is niet piekeren wat ik doe. Maar het vliegt me wel aan in het donker.
Gelukkig komt de zon weer op en is het tijd voor een lange wandeling. Met een mooi muziekje op langs de weilanden waar de broedende zwarte zwaan nog altijd trots op haar eieren zit en een echtpaar meerkoet heel druk voedsel opduikt voor 2 pulletjes. En dan kom ik langs dit bord:
Dat wil ik ook! 85 worden en mijn eigen paaltje verven als ik dat nodig vind.
We hopen en verwachten allemaal misschien wel dat we gezond oud worden, maar zoals Acda & De Munnik zingen: “Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt.”
Thuis aangekomen heeft iedereen inmiddels ontbeten. We doen elke zondag een groot ontbijt maar Fien opperde dat we vandaag beter een grote lunch zouden doen omdat het de laatste uitslaapdag is voordat online school morgen weer begint. Maar, ik ben geprankt! (Limburgs voor gefopt)
Fien ging zogenaamd verse broodjes halen zei ze en ondertussen deed Joep stiekem de deur open voor een bezorger van een doos vol lekkers!
Ik roep al weken dat ik zo’n zin heb om gewoon weer eens te gaan uit eten. Dat is vandaag gelukt, dankjewel lieve blommen.
De rest van de middag hebben Fien en ik lekker zitten uitbuiken op de bank met een haaknaald & draad. Morgen begint school weer maar ik hoor net dat bij dochterlief de eerste 5 uren uitvallen.....Dat begint leuk.
