14 maart
Zondag einde middag, even tijd om de week te overdenken en schrijven en een inkijkje nemen voor de komende week. Om met het eerste te beginnen: het was een onstuimig weekje en niet alleen door de Hollandse storm.
Na een weekend met de dubbele dosis Tamoxifen verslechterde mijn nachtrust direct, stak de hoofdpijn op en daalde mijn humeur. Ik las het boekje over hormoontherapie dat mijn arts geschreven heeft nog eens door en de één na de andere vraag popte op. Vooral de vraag: waar ben ik mee bezig en doe ik hier goed aan? Maandagochtend AVL gebeld en gevraagd om een belafspraak met mijn internist en zul je net zien: ze belde exact om 11.49 toen ik in de wachtkamer van de tandarts zat waar ik om 11.50 een afspraak had en het bereik waardeloos was. Mijn tandarts is super punctueel, dus ondanks het slechte bereik probeerde ik de situatie uit te leggen en hoopte ik maar dat ze iets van mijn woorden zou horen en later terug zou bellen. Vervolgens werd een andere dame bij de tandarts binnen geroepen die minstens een kwartier daar bleef....had ik mooi buiten het gesprek kunnen voeren ondertussen. Grrrrrrrr.
De tandarts keek me met een meelevende blik aan en vroeg hoe het afgelopen rotjaar was geweest. Wetende dat ik altijd op 1 ondertand tandsteen heb en ze me dan doorstuurt voor een uurtje mondhygiëniste vroeg ik meteen kordaat of ze die ene tand zelf wilde schoonmaken want een uur met vreselijke geluiden onder een tl lamp ga ik nu gewoon niet volhouden. Hulde aan de ergotherapeut die me de prikkelverwerking na chemo heeft uitgelegd anders zou ik het gewoon maar ondergaan en daar dagen van bij moeten komen.
"Je hebt geen gaatjes, maar je glazuur aan de achterkant van je boventanden is nagenoeg weg. Heb je een droge mond gehad en veel zuur tijdens de chemotherapie?"
Een opvlieger van frustratie drong zich op. Ben ik 50 jaar zo zuinig geweest op mijn gebit en nu dit. Het ziekenhuis had me verteld dat chemo een vieze smaak en droge mond geeft en man, mijn tandvlees heeft gewoon open gelegen op plekken. Datzelfde ziekenhuis adviseerde bij misselijkheid ook om te onderzoeken welke smaak (zuur, bitter, zoet, zout) je het beste kon verdragen en daar aan toe te geven.... Dat was bij mij dus zuur. Elke dag kotsmisselijk een sinaasappel uitpersen en citroen in mijn water. Dat je glazuur dan eraf springt vertelde niemand erbij. En nu?
"Als je eraan toe bent, en lang in de stoel kunt liggen gaan we een plannetje maken en een beschermlaagje aanbrengen" zei de tandarts.
Einde dag belde mijn internist gelukkig terug en hadden wij een goed gesprek. Al mijn zorgen, frustratie en ideeën besproken en samen de conclusie getrokken dat ik voor nu bij de beslissing blijf om 3 maanden de dubbele dosis Tamoxifen te slikken. En dat we ook t.z.t. de optie overwegen om 3 maanden te stoppen om te kijken hoe mijn lijf zich dan gedraagt. Zodat ik kwaliteit van leven vs. het percentage minder-kans-op-uitgezaaide borstkanker kan afzetten. Dit heeft pas zin heeft als de chemo een jaar uit mijn lijf is legde de internist uit. Want nu veroorzaakt het restant chemo nog altijd klachten die patiënten die geen Tamoxifen hoeven te slikken ook hebben. Opgelucht hing ik op; dubbele dosis slikken voelt nu als een meer gedegen beslissing dan zaterdagochtend.
Ondertussen groeit mijn haar en het vertrouwen in de kracht van mijn lichaam, ondanks de ongemakken. Dinsdag besloot ik het rondje door de polder langs de zwarte zwanen te gaan lopen. Minimaal een uur. Bij pijn of geen energie kun je altijd op de grond gaan zitten ergens, toch? Ondertussen mijn nieuwe verslaving opgezet: de podcasts van 'Marc-Marie & Aaf vinden iets'. Ze bezorgen me een grote glimlach en het besef dat ik dezelfde dingen vind als deze 2 mensen. Het is ook leuk dat je stemmen hoort van andere volwassenen, ook al zie je nauwelijks iemand door corona. Nu al meer dan een jaar. Het gaat blijkbaar zó gewoon worden om in je eigen bubble met je tieners te zitten dat opgenomen volwassen stemmen een traktatie lijken. Is niet goed toch?
Halverwege mijn trip zag ik dit:
We zijn bijna een jaar verder na mijn diagnose en mijn favoriete zwanenkoppel bouwt een nieuw nest. Er ligt zelfs al een nieuw ei in.
Een jaar verder en ik loop dit rondje weer, na alles wat er gebeurd is en in slechts 5 minuten langer dan voordat ik alle nare behandelingen kreeg. Dat geeft de burger moed!
Woensdagmiddag had ik een afspraak met Peter, mijn manager. Op het bemanningencentrum wat onherkenbaar verbouwd is en waar ik nu een vol jaar geen voet over de drempel heb gezet. Ik besloot de bus te pakken en uit het raam te staren met Marc-Marie & Aaf op mijn hoofd. Mijn leven mag dan voor mijn gevoel stilgestaan hebben de afgelopen 12 maanden, Schiphol duidelijk niet. Nieuwe gebouwen zijn verrezen, oude wegen en gebouwen verdwenen. Ons blauwe honk, het BMC, fancy en hip verbouwd. Waar ik vooral blij van werd, is dat ik collega's in het blauw rond zag lopen. Onderweg met een koffer naar ergens of weer naar huis. Al die keren dat ik naar het AVL werd gereden kwam ik langs geparkeerde vliegtuigen. Alle externe nieuwsberichten waren dramatisch, ondanks dat ik intern ook andere berichten las. Maar wat nergens zo duidelijk werd als daar, in ons centrum van het blauwe bedrijf was 'gewoon' mensen die aan het werk waren. En dat voelt meer dan goed! Het geeft hoop.
Anderhalf uur hebben we samen gepraat in een rustig hoekje. Over mijn proces, over de KLM, over hoe mijn manager een jaar corona met thuiswerk en privé heeft gehandeld, over dat we allebei ons gezin mee zouden nemen naar The States in 2020 en over mijn collega van 40 die dus wel aan corona stierf zonder dat hij iets anders mankeerde....en wat maakte dat toen ik in diezelfde periode ook corona kreeg een aantal collega's om mij heen erg schrokken van mijn bericht. Een jaar ben ik weggeweest maar ik voel me nog steeds meteen thuis in mijn blauwe familie, dat is fijn om te voelen. Het enige wat erg ongemakkelijk voelde was de kans dat ik bekenden zou tegenkomen. Die mij vervolgens dan niet zouden herkennen als ik ze gedag zou zeggen met mijn nieuwe look. Ik besloot gewoon maar niet teveel om me heen te kijken.
Donderdag een fikse wandeling door de storm. Soort gevecht tegen de elementen maar wel het gevoel van wind in mijn haar! Ik kan je zeggen, dat is heel fijn als je dat 5 maanden hebt moeten missen. Een teken ook dat mijn haar groeit, want met stekels voel je echt je haar niet bewegen. Daarna weer een re-integratie gesprek via Teams. Een heel verschil met het vorige gesprek, waarbij ik steeds in tranen schoot. Ik voel me sterker worden; het fulltime bezig zijn met mijn herstel zowel fysiek als mentaal geeft vertrouwen in mezelf.
In de middag gingen we een huis bekijken. Dit huis is het voor ons, dat hadden we vrij snel in de gaten. We weten ook dat wij een van de eerste kijkers zijn maar er nog vele zullen volgen en het een kwestie van goed bieden gaat worden volgende week. Voor het geval we allemaal enthousiast zouden zijn over het huis had ik een kaartje bij me, geschreven en wel. Om ons even voor te stellen. Je loopt zomaar door iemands huis en trekt onbekende kasten open. Wel zo leuk om te weten wie er door jouw huis is gegaan en er blij van wordt. De verkoopmakelaar had nog nooit meegemaakt dat iemand een kaartje achter liet. Nou, hopelijk puntje erbij voor ons!
Zaterdag weer langs de zwanen. Deze keer met Ruud de Wild podcast: Rauw. Een aanrader! Denk dat er nog meer eitjes gelegd zijn want het nest is klaar en vader of moeder zit er nu keurig op. In de middag even naar Hoofddorp voor een afspraak met de opticien en op de terugweg kwam ik automatisch langs onze lieve Oppas-oma Elly die ik inmiddels ook al maanden niet gezien heb. Zij kwetsbaar, haar man kwetsbaar en ik was dat ook tijdens de chemo's. Ik liet mezelf binnen via de achterdeur en dacht: als ze me wegsturen alle begrip, maar als we moeten wachten tot corona over is dan.....
3 uur later vertrok ik weer. Theetje, wijntje, bijgepraat en genoten. Blij te zien dat ze er allebei heel goed uitzien en het goed hebben met elkaar. Thuis besloten de Airfryer te activeren voor wat fout voedsel waar een puber heel blij van wordt. Vroeg bedje in na dit enerverende dagje, moe en voldaan.
Vanochtend dacht ik: komop ik doe nóg een rondje langs de zwanen. Grappig hoe de behoefte groeit aan wind in je haar, natuur en even met jezelf en Ruud de elementen trotseren (het waaide nog altijd hard in de polder) en dat je na het ochtendritueel gewoon wil lopen. Vanmiddag lekker bijgekletst met Daan, lekker eten gemaakt en zo op tijd het bedje weer in. Op naar een nieuwe week met ziekenhuisbezoek morgen, afspraak Ingeborg Douwes instituut, fysio afspraken, controle afspraak met de traumachirurg van mijn voet, wandelingen en hopelijk.......mooi nieuws met een huis.
