22 februari
Krokusvakantie! Voor de kids is dit behalve een paar verplichte uurtjes per dag naar een scherm staren gewoon meer van hetzelfde. Ze staren nu nog naar een scherm maar dan niet in Teams.....en ik heb ook niet veel goede alternatieven beschikbaar. Strandwandeling zit er voor mij nog niet in omdat het nogal heuvelachtig is daar en ik vooral mijn voeten plat moet neerzetten als ik aan de wandel ben. Lekkere dingen bakken deden ze al. Misschien van de week toch maar eens een restaurant aan huis laten komen.
Ondertussen blijf ik gewoon in het Ritme van Revalidatie & Rust. De 3 R-en. Vanaf deze week ga ik op vrijdag een uur naar de fysio samen met een andere kankerpatiënt die ongeveer in dezelfde fase na de behandelingen zit en ook zijn voeten niet meer voelt. Op het verzoek van de fysio om zijn half uur en die van mij samen te voegen zodat we 60 minuten aan de bak kunnen zei hij: "Oef, een uur?" Ik denk juist: hoe meer hoe beter, maar waarschijnlijk heeft hij beter dan ik in de gaten hoeveel energie hij dan verbruikt. Ik moet dat nog uitvogelen maar daar krijg ik ook hulp bij; donderdag Ergotherapie. Maandag en woensdag oedeemtherapie, elke dag mijn oefeningen, elke dag een stukje lopen om de voeten te trainen en om de week op dinsdag naar het Ingeborg Douwes instituut. Geen vakantie maar door dit vast ritme van de week voelt een weekend nu wel meer als een weekend, is ook prettig.
Gisteren ging ik met een collega-vriendin uit de buurt haar nieuwe labrador pup uitlaten. Het beestje liep langzamer dan ik dus dat ging prima. Na thuiskomst dronken we bij haar thuis een cappuccino in de zon. Spontaan stond er vervolgens een andere collega met haar man op de stoep die even hondje kwam kijken en zo dronken we met vieren nog een cappuccino in de zon. Toen we allemaal net wilden vertrekken kwam manlief thuis: "Ja, jullie gaan nou toch niet allemaal weg als ik kom, laten we even een drankje doen!" Heerlijk in het zonnetje, rosé en bitterballen, tot de zon onder ging. Om pas in de schemering te ontdekken dat we totaal tegen de regels in met 5 man aan een picknicktafel zaten. Dat was eigenlijk het meest fijne, dat je gewoon ontiegelijk zit te genieten, weer eens een paar volwassenen ontmoet, voelt dat je leeft en die stomme corona uit je gedachten is. Omdat het spontaan ging en we even gewoon normaal mens konden zijn.
"Goedzo mam, eindelijk Yolo! Dit heeft je echt goed gedaan merk ik" zei Fien. En zo is het.
Ondertussen woont hier nog een volwassene in huis: Ties 18! Nadat zijn verjaardag in 2020 de laatste 'normale' verjaardag was hebben we nu de zoveelste coronaverjaardag gevierd. Compleet met vroeg eten omdat de enige visite weer voor de avondklok thuis moest zijn. We zijn er, net als iedereen, totaal klaar mee. Joep is de lamlendigheid nabij en blijft het liefst in bed liggen want het boeit allemaal niet meer. Anderhalve dag school als je mazzel hebt gaat de problemen niet oplossen. Mensen met matrixborden laten weten dat het strand vol is gaat ook niet helpen; mensen zijn niet meer te houden in huis nu de vogeltjes weer gaan fluiten. We hebben lucht nodig. En spontaniteit, gezelligheid en de slappe lach. Met onbekenden en bekenden, oké desnoods op afstand. Daar waar ik een paar maanden geleden ook net als velen Famke Louise uitlachte denk ik nu ook #ikdoenietmeermee #vriendenpeople. Of de beste versie: #friemeldepiemel. Deze laatste wordt elke dag wel een keer geroepen hier thuis en daar word je lekker melig van. En natuurlijk doen we best nog wel mee, maar de motivatie is een beetje weg.
Zaterdag wilde ik een pot groene zeep halen bij de Dirk. Zij doen niet aan winkelwagentjes schoonmaken. Er staat 1 lange rij wagentjes, voor zowel mensen die beginnen met winkelen als diegenen die klaar zijn. Opstopping, 1 fles anti-bacterie spul en 1 rol papier. Ik vond het veiliger om gewoon de winkel in te gaan en mijn pot groene zeep te pakken en af te rekenen. Ik kwam niet ver.....De mensen met een mondkapje onder de neus of de kin kwamen een stuk verder. Wat een wereld.
Nu de sneeuw weg is doen we morgen dan toch maar een toertje Mc drive voor een vies ijsje want we komen erlangs nu we in een dorp verderop ons eerste huis gaan bekijken sinds de zoektocht begon. Donderdag staat er een toertje je-weet-wel-kater op het programma want onze Tommie is niet meer te houden binnen en we laten hem eerst keurig castreren nu hij op een week na 6 maanden oud is.
Vandaag afscheid genomen van Blessing, de hulp van de thuiszorg. Ik neem het heft weer in eigen hand hier met de dweil en sop. Ze heeft me elke week beter zien lopen en mijn haar zien groeien en ze blijft zeggen: "You are a strong woman and I've been praying for you!" Als ik op een dag weer naar Lagos vlieg app ik haar, want ze wil dolgraag bij mij in het vliegtuig als ze haar familie weer eens kan opzoeken. Nadat ik haar weken geleden had verteld dat wij crew altijd met een politie escorte naar ons hotel worden gereden nadat we geland zijn in Lagos omdat het zo gevaarlijk is daar, vroeg ze wat we daar dan wel konden doen. Ik vertelde dat ik tijdens een 24 uur verblijf op een zondag toestemming had gevraagd aan het opperhoofd veiligheid of ik met een collega naar een Gospel kerk mocht gaan. 3 uur swingen, was echt tof. Sinds deze anekdote vertelt Blessing elke maandag hoe blij ze word van The Lord en hebben we afgesproken dat ik een keer mee ga naar haar Gospel kerk. When corona is over. Ondertussen heeft ze me aangeraden online de mis te volgen en de bijbel eens te lezen. Ehhmm...............
