Het gaat elke dag iets beter.
Zondag mijn bed uit, nog steeds een dizzy hoofd maar met een trui buiten op de loungebank voelde toch als een stap voorwaarts. Voelt iets minder patiënt zijn. Een heel klein wandelingetje buiten leek een uur flink doorlopen maar dat houdt je scherp; je weet weer dat je een narcose uit je lichaam moet zien te werken.
Beetje gelezen, puzzeltje met Fien gemaakt en de dag gleed best snel voorbij.
Ik had een interview met Jan van Haasteren gelezen die zeer populair is momenteel vanwege puzzelgekte-in-coronatijd. Er blijken wedstrijden te zijn voor kwartetten die een puzzel van 1000 stukjes in 45 minuten kunnen leggen! Nou, daar hoef ik me dus niet voor op te geven. Jan vertelt ook dat hij in elke puzzel een karikatuur verstopt heeft van zichzelf. Grappig, die gaan we dus voortaan zoeken.
De wonden zien er mooi uit en als ik de paracetamol spiegel op peil houd is het goed te doen. Mits ik niet veel doe. Er is een irritant soort trilling ontstaan in mijn borst/bovenarm met tintelingen in mijn hele arm. Alsof je een lamme arm hebt. Waarschijnlijk effecten van beschadigde zenuwen hetgeen onvermijdelijk is met zo'n operatie.
Het slapen op de rug begint inmiddels te wennen; ik heb gewoon goed geslapen en vanochtend stond ik een stuk minder duizelig op.
Ik kreeg een berichtje van mijn collega Inge die de Deken van Liefde heeft geïnitieerd. Wij haaksters hebben losse granny's geleverd voor een speciale DvL voor onze CEO Pieter Elbers. Bij hoge uitzondering ontvangt hij, ondanks dat hij niet langdurig ziek is, een speciale deken van ons om hem een hart onder de riem te steken. In deze onwaarschijnlijk zware tijd voor KLM nadat hij net na 5 jaar keihard werken het bedrijf weer heel gezond en florerend op de kaart had gezet. De CEO deken is nu klaar en Inge wil er graag een filmpje bij van alle haaksters. Gewoon 5 seconden in beeld met de haaknaald die je links ontvangt en rechts weer doorgeeft. Zij plakt al die filmpjes aan elkaar straks. Een soort originele Don't Rush challenge. Uiteraard in uniform.
Leuke activiteit voor deze dag! Sinds 27 januari mijn pak niet meer aan gehad.. Ook al weken geen make up op gehad. Oh ja, ik heb nog altijd een blauw oog. Bijna weg, maar toch. Even met concealer in de weer. En zus let op: jouw prachtige oorbellen heb ik voor de gelegenheid ook ingedaan, matcht perfect.
Zo gek om mijn uniform aan te hebben, werk voelt zo onbereikbaar. Maar heel fijn om weer met iets luchtigs en grappigs bezig te zijn op de eerste dag van weer een coronaweek.
Na een kopje koffie heb ik met Joep een wandelingetje naar het dorp gemaakt. Even op aardbeienjacht. Ik kan hem totaal niet bijhouden.....Te snel lopen doet pijn, dus even op tempo flut dan maar. Elke meter is er één, en zal hoe dan ook bijdragen aan het opkrikken van mijn conditie.
Dat was weer genoeg activiteit voor vandaag.
In de middag kwam Linda uit Lisserbroek mijn huis poetsen terwijl ik met haar vijfjarige buiten op anderhalve meter heb zitten tekenen en potjes Uno heb gedaan op de loungebank.
En net hebben we samen gegeten, Joep heeft de Appie Hein curry gemaakt, altijd goed. Eigenlijk zouden we nu een kip of pasta zitten te smikkelen. Aan boord van de KL 645 naar JFK New York. Wie had ooit kunnen denken dat we de reis moesten annuleren vanwege een pandemie.
"Maar ja mam, nu jij ziek bent hadden we sowieso moeten annuleren."
Echt niet, dan waren we lekker gegaan en had ik de operatie een weekje later gepland. Zo lang naar uitgekeken! Zolang voor gespaard. Vooral Joep heeft een jaar lang nauwelijks (kleed)geld uitgegeven zodat ie helemaal los kon gaan aan de andere kant van de plas.
Toen ik 50 werd hadden alle kids de houten advent kalender gevuld met briefjes en cadeautjes. 24 dagen aan verrassingen en liefdesbriefjes. Een van de briefjes van Joep vond ik bij de datum van vandaag in de huisagenda. Al weten we het al een paar weken, de teleurstelling blijft gewoon pijn doen.
