2 februari
Gisteren een dagje met een bezoek aan 2 verschillende ziekenhuizen, dat is een nieuw fenomeen sinds mijn diagnose vorig jaar. Linda stond sharp 9.15 op de stoep ondanks de gladheid door de ijzel en na een lekker kopje koffie gingen we samen naar het LUMC.
Eerst de röntgenfoto maken. nu inmiddels 6 weken na de breuk. Andere wachtenden voor foto's zaten tot ver in de gang omdat de wachtkamer overvol was. Echt ongekend veel mensen. Allen met een mitella, dekentje, van pijn vertrokken gezicht en duidelijk slachtoffers van een ochtendje ijzel.
"Sorry dat u zo lang moest wachten" zei de verpleegkundige. Ik heb nog steeds geen haast, dus geen probleem. Een gezellig kletspraatje over de ijzel en dat hij vond dat deze dag qua 'werkdag' wel enorm leuk is, en of ik hem na deze biecht niet heel erg sadistisch vond. Ik snap het wel.
"Dit maakt jullie saaie maanden omdat er geen sportblessures binnenkomen vast weer goed" zei ik.
"Gelukkig begrijpt mevrouw het!" hoorde ik hem achter glas tegen zijn collega zeggen.
Na de foto rolden we automatisch weer naar de gipskamer maar daar kreeg ik een foutmelding van de aanmeldzuil; ik moest blijkbaar bij Heelkunde zijn. Bleek ik deze keer wél een afspraak met een echte dokter te hebben. Wat een meevaller, een traumachirurg die nu mijn voet goed ging bekijken en testjes deed. Conclusie: de breuk heelt goed! Omdat ik door het scheeflopen nu andere problemen heb en ik door de neuropathie en de Walker nog minder gevoel heb in mijn linker voet, mag ik zonder walker gaan lopen, op geleide van pijn. Moet ik wel een schoen aan met een zool die je niet kan ombuigen, een echte bergschoen dus. Die moet ik nog even online gaan scoren. Voor nu de walker nog maar even aan dus. Maar oh, wat ben ik blij! Mijn wereld wordt per direct groter! Het vorige bericht was dat ik nog 4 weken door moest met de Walker. Had stiekem bedacht dat dat vandaag misschien nog maar 2 weken zou zijn. Whoop Whoop: dit is de beste meevaller in tijden!
In de auto vast googelen op bergschoenen en bedenken dat ik kan fietsen, autorijden, blokje om, boodschapje doen, yoga online, thuiszorg afzeggen en.....niet te hard van stapel lopen. Moeilijk moeilijk. Eerst maar eens op die voet gaan staan. Ik moet heel voorzichtig doen want deze breuk blijft lastig en kan hele vervelende complicaties geven als je een foute move maakt. En de Walker moet weer aan als de pijn erger wordt.
Thuis het goede nieuws gevierd met een heerlijk kopje koffie en een chocoladesoesje, op de bank in een schoon huis nadat Blessing ondertussen overal gepoetst had. Blessing had tot vorige week steeds een mondkapje op die ze weigerde af te zetten want ze had instructies gehad dat dat moest, omdat ik chemokuren kreeg. Ze waren van de organisatie vergeten te zeggen dat ze nu kwam poetsen vanwege een gebroken voet en dat de chemo's klaar waren. Dat ontdekten we nadat we vorige week maar Engels zijn gaan praten daar Blessing uit West Afrika komt en het Nederlands gewoon lastig is. Mondkapje ging af en er kwam me toch een prachtige glimlach tevoorschijn! Bizar hoeveel gezichtsuitdrukking wegvalt door die kapjes.
Om 15.00 weer de auto in met Linda en naar het AVL. Eerst even de bloeddruk, harstslag en saturatie meten die helemaal top zijn. Wegen maar overgeslagen want met mijn Walker van een paar kilo gewicht niet echt nuttig. Vervolgens met mijn flinke vragenlijstje een uitgebreid consult gehad bij mijn internist. Het eerste wat ze zei is dat ze zo'n 3 tot 4 borstkankerpatiënten per jaar heeft die zo heftig reageren op de chemokuren en de nare bijwerkingen hebben die ik ook heb. En dat de chemo nog wel een jaar in mijn lichaam zal blijven zitten. Dat het slijmvlies van mijn maag na deze tijd dus nog altijd van slag is, snapt ze wel. Nog 2 maanden door met de medicatie daarvoor. Het andere medicijn tegen de bijwerkingen van de hormoonpillen ook blijven slikken en ze verwacht dat mijn blaaswand zich nog wel meer zal herstellen in time. Dat hoop ik van harte.
De uitslag van de Dexa scan is er. Dat meet de botdichtheid. Ze gaat de gegevens van de vorige scan in een ander ziekenhuis opvragen en vergelijken en indien nodig schrijft ze dan een bisfosfonaat voor als het verslechterd is. Mijn pillendoosje zit al aardig vol dus hoop niet dat dat nodig is. Ook de bloedwaarden gaan we volgende week prikken en kijken of de hormoonpillen hun werk goed doen (ingewikkeld verhaal, ik ben me daar in gaan verdiepen n.a.v. een onderzoek in het Erasmus MC waarover een lotgenote had gepost op FB).
Dan nog het oedeem. Nog altijd 'fors' concludeerde ze. Zo fors dat ze echt denkt dat mijn botpijn daarvan komt. En ook dusdanig fors dat een mammografie veel te veel pijn gaat opleveren in april. Dit gaat nl. nog een hele tijd duren is de verwachting. Verwijsbrief voor een compressie hulpmiddel gekregen en de mammografie wordt omgezet in een MRI in april.
Ook na deze afspraak stond ik blij buiten. Alles gevraagd wat ik wilde en duidelijke antwoorden gekregen. Kei kapot na deze intensieve dag weer naar huis. Eten had ik de dag ervoor gemaakt en stond al in de oven. Om 21.00 ging het licht uit. Heel rommelig geslapen door de intensieve gesprekken van de dag. Alles kwam weer voorbij. Alsof je je concentratie-boog hebt overbelast en je hoofd alles eerst nog eens rustig moet overdenken en dan lig je dus uren wakker.
Nou ja, vandaag hoef ik nergens heen en wacht ik met smart op de pakjesman die een paar Uber lelijke bergschoenen komt afleveren.
