Daar ik weer eerder wakker was dan de zon heb ik lekker een flink stuk gelopen. Vooral ook omdat je weet dat je zondagochtend 7 am niet heel veel mensen gaat tegenkomen en je dus niet je best hoeft te doen om afstand te houden. Want dat is een lastig ding.
Ik ben niet snel bang, geloof ik, maar nu ben ik dat wel.
Angst voor mensen die te dichtbij komen. Hoe maf is dat!
Ik ben me zo bewust van de besmettelijkheid van corona en ik krijg sinds een week bijna dagelijks sms-mail-alert in mij ziekenhuisapp dat ik echt NIET mag komen als ik ook maar 1 symptoom heb. Voor elke afspraak die gepland wordt krijg ik meerdere alerts dus ik heb wel in de gaten dat mijn behandeling niet doorgaat als ik dit virus ergens oppik.
Even fietsen of wandelen lukt prima, ik hou een grote boog in acht. Maar de supermarkt is een ander verhaal...ik doe mijn best om goed afstand te houden, wacht overal keurig totdat iemand bij een schap of achter een koeldeur zijn spullen heeft gepakt want ik heb alle tijd. Maar toch word je van links of rechts ingehaald of worden er spullen rakelings langs je hoofd uit het schap gepakt waar jij net staat te gluren. En ja. Dat is dus gewoon eng. Misschien mag ik me aansluiten bij de ouderen die tussen 7 en 8 Am een uurtje privé mogen shoppen vanaf morgen. Ik ben toch wakker....
Ties, Fien en Joep beginnen morgen echt aan een soort thuis-school met wat meer concrete opdrachten hopelijk. En ik hoop ook dat het fijn voor ze is dat ze hun klasgenoten zien online. Want de afleiding en sociale interactie die totaal weg is, is al niet fijn, maar al helemaal niet als je moeder kanker blijkt te hebben en je niet weet wat er allemaal komt. Dan wil je ook even dat een vriend(in) je een knuffel geeft, toch? Dat vind ik echt heel rot. Want ze zien alleen mij. En ik ben precies degene met slecht nieuws.
Ik voel het soms als de roze olifant in de kamer: ik doe mijn uiterste best om die olifant blauw te laten zijn zodat niemand aan het roze exemplaar denkt maar niemand trapt erin. En tegelijkertijd wil ik ze laten weten dat alles vragen en zeggen hierover mag zonder ze iets op te dringen. Zelf ben ik ook heel blij om iets te doen waarbij ik even een focus op iets anders kan leggen. Dus hebben Fien en ik de garage uitgemest en takken gesnoeid. Veilig thuis in je eigen tuin. Maar het maffe is, dat zodra ik weggooi spullen in mijn auto prop en verderop de buurman zie zwaaien ik denk: hij moest eens weten. En dan is het er weer. En schiet ik vol.
Zo werkt het eigenlijk ook als iemand belt. Het is heel fijn om te voelen dat mensen meeleven! Alleen als ik erover praat begin ik direct te trillen en voel ik de stress mijn lichaam doorschieten. Je hoofd wil niet voelen maar je lijf dwingt je gewoon. En dat moet er ook zijn. Dus wie wil bellen mag dat gewoon doen, alleen zal ik niet altijd reageren. Omdat ik even in mijn denial-bubble zit tijdens takken snoeien of een wc poetsen. Je moest eens weten hoe heerlijk dat is; gewoon de wc poetsen. Eigenlijk alle dingen die gewoon normaal zijn, zijn fijn. Zelfs geruzie aan tafel over wie nu weer een taakje moet doen. Het bewijs dat 3 pubers gewoon vooral ook aan zichzelf denken, zoals het hoort.
Morgenvroeg is het huis weer even voor mij alleen.
En veroorzaak ik niemand verdriet als ik heel verdrietig ben en maar een end ga lopen.
Want het is hoe dan ook lente en de bollen bloeien no matter what. En dat is gewoon genieten.
