7 oktober
Precies een jaar geleden bestond KLM 100 jaar, hadden we groot feest, zag de toekomst er rooskleurig uit, waren alle vliegtuigen met 100 gedecoreerd, kregen we speciale keycords en speldjes en werden we op alle bestemmingen onthaald met dansjes en taartjes. Een paar maanden later zou ik mijn 25 jarig jubileum vieren met een heus feestje en een gouden speld en zou ik mijn mede basiscursisten eindelijk allemaal weer terug zien, hoe leuk. Het feestje is bij aanvang van de lockdown meteen gecanceld en de gouden speld kreeg ik recent aangetekend opgestuurd.
Vandaag de dag bevinden we ons in de ergste KLM crisis ever. De dag stond voor mij in het teken van de FNV vandaag, want er was een webinar georganiseerd met wat meer details over de ruim 10% salaris die ook ik moet gaan inleveren. Terwijl Linda mijn huis aan het poetsen was ben ik op bed gaan zitten met pen en papier in de aanslag en heb ik geprobeerd de hele meeting mijn ogen open te houden. Ik ben nl. nog extremer moe na deze laatste chemokuur dan ik al was, hoe kan het. Het was een duidelijk verhaal met aansluitend een half uurtje lunchpauze en toen ben ik ook online aangeschoven voor de kadervergadering daar ik nog steeds kaderlid ben. Cameraatje uit, heb geen haar op vandaag en heb geen zin in allerlei vragen, wil niet knikkebollend op beeld en ik wil alleen maar luisteren naar de achtergronden van de afgelopen onderhandelingen. Wat een werk hebben mijn collega's verzet, tot diep in de nacht. Respect!
Ik weet niet hoe vaak ik vanmiddag in slaap ben gesukkeld maar er is toch wel voldoende blijven hangen. Tegelijkertijd is het zo de ver van mijn bed show.....Kan ik überhaupt fysiek gezien ooit mijn eigen baan nog uitvoeren? Dan heb ik in ieder geval een ontzettende lange weg naar boven te gaan, zoveel is duidelijk. Naast de moeheid is de overheersende metaalsmaak in de mond ook weer aanwezig en doen de nagels van mijn handen en voeten echt heel erg pijn. Even naar het toilet en de knoop van mijn broek opendoen lukt niet, dus maar een jogging-achtige aangetrokken. Op elke nagel, ook die van mijn voeten, verschijnt inmiddels een bruine halve maan. Was al voorspeld door mijn lotgenoten toen ik vorige week vroeg of zij ook nagelpijn hadden. Moet vandaag maar eens vragen of er ook iets aan het gevoel te doen is. Ik kan het ziekenhuis bellen, maar heb inmiddels in de gaten dat werkelijk alle voorgeschreven medicijnen tegen de bijwerkingen die het ziekenhuis naar mijn apotheek faxt, niet verzekerd zijn. Vandaag wederom een rekening van 86€ van de apotheek. Daarbij krijg ik van elk medicijn 2 exemplaren (niet om gevraagd en dat ontdek je pas als het geleverd wordt) dus de helft is letterlijk weggegooid geld. Ziek zijn is duur.
Maar nu het goede nieuws! Ik was laatst bij het Adamas Inloophuis naar binnen gewandeld en degene met wie ik een gesprek had bood aan uit te zoeken of ik soms recht had op schoonmaakhulp vanuit de gemeente, ofwel thuiszorg, en zou me dat nog doorbellen. Dat laatste gebeurde niet maar Christine vertelde me ook dat ze hulp had na de hersenbloeding van Peter, dus ik ben zelf gaan uitzoeken hoe en wat en heb maar gewoon een aanvraag gedaan bij de gemeente. Gisteren werd ik gebeld. Dat ik daar zeker recht op heb, al vanaf de start van mijn chemo. Waarom vertelt niemand je dat in het ziekenhuis of bij je zorgverzekering?
Omdat ik al sinds 7 augustus zelf dure hulp inschakel en/of zelf mijn kostbare energie inzet zei de dame aan de lijn: "Ik ga een spoedaanvraag doen zodat u volgende week al geholpen wordt!' Vandaag is het helemaal geregeld, zo fijn!
