26 maart
Nadat ik vorige week had overlegd met mijn pruiken-mevrouw dat het toch beter was om de eerste puntjes van mijn nieuwe haar eraf te knippen (omdat dat pluizig en dun is) besloot ik om niet helemaal naar het AMC te rijden maar naar de kapper van de kids die een stoel huurt in een, nogal aftandse, kapsalon in Lisse. Voor het eerst naar de kapper terwijl ik eigenlijk niet wil. Is ook een nieuwe ervaring; naar de kapper was toch altijd een hoogtepunt waar ik weken naar uitkeek. Iets afknippen van mijn zuurverdiende haartjes voelt gek. Daarbij was het ook niet direct 'een beleving'. Het zat veel te vol met mensen, 1 andere kapster praatte zo hard dat het pijn deed aan mijn oren, het water was koud want ze hebben een boiler probleem en terwijl mijn hoofd in de wasbak lag keek ik naar de verroeste plekken op het metalen-schrootjes plafond.
Toch maakte de kapster mijn dag helemaal goed met de mededeling dat de kwaliteit van mijn haar goed is! Het zit echt weer overal en de kapster heeft een vriendin waarbij het meteen met kale plekken terug kwam en de structuur niet best was. Oef, heb ik ook eens mazzel. We waren allebei van mening dat het witte haar wel erg wit was en vooral niet wat het ooit was, en daaronder zag ze alweer donkerder haren komen dus verwacht ze zelfs dat ik weer terug ga naar bruin. We besloten een kleurtje zonder teveel verf maar ongeveer in de kleur van mijn wenkbrauwen erop te smeren. Ik ben er wel blij mee.
Ondertussen loop ik stug door langs de lammetjes en de zwarte zwanen, bijna elke dag een uurtje. Ook alweer 2 yoga lessen gedaan. Het 'krul-je-tenen-om' principe voor de Downward facing dog doe ik even anders. Ik moet echt kijken naar mijn tenen voordat ik ze neerzet want ik voel niet of ze wel of niet omkrullen en dat maakt nou net het verschil of je ze breekt of niet. Ik kon heel veel oefeningen mee doen behalve de plank, want dan zet je echt af op je tenen en dat lijkt me niet zo slim. En van balans-oefeningen bak ik ook nog weinig.
Vanochtend weer de onco-revalidatie. We hebben inmiddels een clubje van 4. Een 70 jarige met de ziekte van Kahler, een 75 jarige met darmkanker, een 50er met baarmoederhalskanker en ik. Onze fysio is een ontzettend vrolijke, gezellige en humoristische dame dus tussen de inspanningen van ons circuitje door is het veel lachen met elkaar.
Afgelopen week viel de brief op de deurmat met mijn gewijzigde salaris daar ik vorige week mijn 2de ziektejaar in ben gesjeesd. Ik wist dat ie zou komen maar leuk is anders. Omdat ik weet hoe ontzettend snel dit jaar is gegaan dus dan hoop ik dat ik komend jaar meer tijd heb voordat het om is. Of beter gezegd, dat ik ruim op tijd voor maart 2022 weer fluitend in een blauw pak sta. Ondertussen heb ik met de bedrijfsarts afgesproken dat ik er klaar voor ben om 2x2 uur te werken thuis. Om vervolgens op te bouwen en de overstap te maken naar 'iets' doen 'ergens' op Schiphol. Er is alleen geen thuiswerk te vinden dus hoe ga ik dan uitvogelen hoe ik kan opbouwen? Ik vertelde dat aan de ergotherapeut en zij opperde om bij Welzijnswerk Lisse te vragen of er vrijwilligerswerk is. Goed idee, dus meteen de website bekeken en daar zag ik dat ze iemand zoeken die mensen die het financiële overzicht kwijt zijn, helpen om een begroting op te stellen. Laat ik daar nou heel goed in zijn. Donderdag binnen gelopen bij het inloopspreekuur en mezelf aangemeld. To be continued; degene die de vacatures beheert was er niet en gaat mij bellen.
De bollen schieten ondertussen de grond uit. Velden gele narcissen en roze hyacinten staan er prachtig bij. Nu nog een leuk huis vinden in de bollenstreek. De Funda-oogst van deze week was nogal rampzalig. Volgende week nieuwe ronde, nieuwe kansen.
