Actiegrens

11 september

Er zit een grens aan actie. Dat weten we allemaal, maar ik heb normaal halverwege wel door dat ik ergens mee moet stoppen. Bij actie na chemo werkt dat anders. De fysio had het me nog wel uitgelegd toen ik de eerste keer kwam: als je teveel doet merk je daarna pas dat het teveel was en is de batterij meteen helemaal leeg. Dat is een leuke wetenschap maar hoe werkt dat dan als je geen stille hint krijgt van je lichaam?
Vanochtend kostte de trap en de douche iets minder energie, moest ik wel gaan zitten daarna maar kwam mijn ademhaling vrij snel weer op peil en vannacht om 3 am had ik mezelf een belofte gedaan. Is het morgenvroeg hetzelfde, bel ik het ziekenhuis voor een HB bepaling.
Is het morgenvroeg iets beter, ga ik iets leuks kopen. Om specifiek te zijn: een nieuwe bril.
Nadat Katja van de week met maaltijden en al een middagje binnenviel bleek ze de bril op te hebben die ik al een tijdje zoek. Licht, titaan en rond en die je niet steeds je neus op hoeft te schuiven. De dealer van die brillen zit ook in Hoofddorp en dus was dat mijn doel vanochtend.
Duizelig? nee
Iets meer energie? ja
Vlakbij parkeren een optie? ja
Ok, dan kan ik best de auto pakken en gaan.
Toen de deuren van de winkel net open gingen was ik de eerste klant en had ik binnen 5 minuten de bril die ik in mijn hoofd had op mijn neus.
Wel verhipte lastig passen met een haarwerk; je schuift namelijk niet zomaar even de pootjes over je oren want daar zit nou net het elastiek van je haarwerk. Ik heb het maar even uitgelegd aan de verkoopster, dat ik even moest pielen met de pootjes, en dus gingen we rustig aan een tafeltje zitten met een hele voorraad brillen.
"Dan moeten we even een afspraak maken voor een oogmeting, want corona."
"Oh ja, vergeten. Ehmmm....kan het misschien nu, want ik zit nogal laag in mijn energie."
Na wat schuiven en kletsen hebben ze me ertussen gepropt en stond ik een uur later tevreden buiten.
Daar word je dus blij van.
Een paar meter verder verkopen ze op de markt de beste munt en aangezien ik die weer lust in week 2 nog even een wandelingetje op tempo oude dame om de munt te scoren. Terug naar de auto, rustig naar huis rijden, alles onder controle.
Kopje koffie, krantje lezen, broodje eten en het enige wat nog op het programma stond was een kopje thee met Nicole uit Lisse aan de keukentafel en de fysio om 14.15.
Rationeel had ik bedacht dat dat precies genoeg actie zou zijn voor 1 dag.
13.45: "Trrrrrinnnnnggggggg, met Meike. Wij hebben een afspraak."
Aha, het was dus een kwartier voor 2 i.p.v. erna. Snel fiets gepakt en gegaan.

Die 5 minuten op de E-bike bleek de genadeslag.
Strompelend kwam ik binnen, liep Meikes kantoor in, plofte op de stoel en liet de deur open. Geen energie meer voor, misselijk van vermoeidheid en niet meer op mijn benen kunnen staan.
"Ehm......hoe gaat het?"
"Zoals ik eruit zie voel ik me ook. En dan heb ik nog wel wat make-up opgedaan vanochtend."
Ik vertelde het verhaal van het HB en ze sommeerde me directe even de huisarts te bellen voor een snelle HB test want in deze staat ging ze mij echt niet op een apparaat zetten of een oefening laten doen. Bovendien is het vrijdag, en je hebt geen zin in de weekendpost waar alles uren duurt.
10 minuten later kon ik bij de huisarts terecht. Moest er wel nog even heen fietsen maar alla, je zit op je kont en alles is beter dan op 2 benen nu.
Een hele lieve assistente pakte de spullen en poef, fikse huilbui. Eigenlijk omdat ik gewoon boos was op mezelf dat ik mijn grens niet kan voelen in deze en boos op de chemo want 5 dagen rete misselijk mag toch wel beloond worden met een beetje een fit lijf! Je kunt niet alles hebben he, het moet een beetje eerlijk verdeeld worden.
HB 6.8. Dat is 0.3 hoger dan op de dag van de 3de chemo. Hoe kan het dan dat ik me bij die lagere waarde vele malen beter voelde?????
Thuis op de bank geploft met gemberthee. Eigenlijk te moe om op de bank te hangen. Dekentje erbij, blij dat ik geen transfusie hoef. Denk ik. Maar dan moet het met mijn symptomen wel beter gaan tegen de tijd dat het maandag is.
Echt heel gek als je je eigen lichaam niet herkent. Word je heel onzeker van. Zo onzeker dat de mail van school, over dat er bij één van Joep's docenten corona is geconstateerd de vraag op roept: zou ik dát dan hebben?
kortademig: check
moe: check
hoofdpijn: check
Maar nee, komop. Zonder snot en hoest en met een temperatuur van 35 graden kun je geen corona hebben.
Vanavond vroeg naar bed en kijken wat morgen brengt.