Angst heb ik goed buiten de deur kunnen houden, tot nu. Met gevolg dat ik vandaag ruim voor zonsopgang mijn ogen open doe. Wat jammer is, want ik zat net in een Après-ski kroeg met goede vrienden waar ik vorig jaar in real life een waanzinnige huttentocht mee gemaakt heb.
Gisteren zou mijn AVL-loze dag zijn deze week.
Op mijn Ebike naar Katwijk aan zee, 17 km dus precies dezelfde afstand als de afdeling Radiotherapie in Hoofddorp waar ik straks elke dag probeer heen te fietsen.
Het strand was net in zicht toen mijn telefoon rinkelde.
“Met de poli familiaire tumoren, bel ik gelegen?”
“Ik fiets bij zee dus u hoort wat wind gok ik.”
“ U zou de uitslag krijgen van het dna onderzoek op 8 juni maar dat wordt een week later vanwege de feestdagen die ervoor vallen.”
Oh, als dat alles is kan ik weer rustig doorfietsen, want ik heb een nieuw motto sinds ik onderstaande spreuk van een lotgenote kreeg opgestuurd:
Ik plof met een vriendin die uit Den Haag kwam fietsen op een leeg strand met zelf meegenomen koffie. Heel fijn even uit de wind met de ruisende zee op de achtergrond. Alleen erg balen dat je door corona helemaal nergens naar een wc kunt, maar daar hebben we een creatieve oplossing voor gevonden.
Weer thuis tref ik post aan. Een paar lieve kaarten en een dikke brief van het ziekenhuis. Ah, de bestralingsdata denk ik, maar nee. Het is een oproep voor een pet-ct scan voor 22/5.
Bovenaan de brief staat: ‘ Pet-ct scan om eventuele tumorcellen en/ of ontstekingscellen op te sporen.’
Daar schrik ik dus enorm van. Dat ik actief op uitzaaiingen elders in het lichaam wordt gescand.
De verpleegkundig specialist zei vorige week dat het haar zinvol leek zo’n scan in te zetten maar op een of andere manier dacht ik dat dat iets voor later was, ergens na alle behandelingen. om zeker te zijn dat er geen foute cel is achtergebleven.
Afgezien van de angst die dit oplevert, komt er nog heel wat bij kijken lees ik: hele dag nuchter blijven tot 17.15, infuus met radioactief spul, 2 uur ziekenhuis en geen kinderen onder de 12 knuffelen in de 24 uur erna. Denk dat ik mijn tieners dan ook maar niet aanraak, kan niet heel gezond zijn.
En dan? Wanneer hoor ik dan wat de uitslag is? Een telefoontje verder heb ik een afspraak met de internist gekregen voor een week later. Maar dan heb ik bestralingen...die afdeling moet de bestralings-planning hierop aanpassen en ik word geadviseerd om even te bellen met Hoofddorp.
En zo zijn we weer een uur verder en is de fiets-ontspanning totaal weg.
Het is inmiddels ook na vieren dus de borrel met mijn kantoorcollega’s is al begonnen. Ik besluit om snel aan te haken. Ik zie veel borrels op het scherm maar hoor geen enkele reden tot feest. Iedereen maakt zich ongelofelijk zorgen over de toekomst van ons bedrijf en onze baan of is al bezig met een plan B.
Ik voel dat ik zou willen dat werk het enige is waar ik me nu zorgen om moet maken. Voor mij even té confronterend nu en ik wil geen tranen op beeld dus haak ik maar weer af.
