29 oktober 2020
Vanmiddag stond de MRI gepland om te onderzoeken of er iets fouts zit in de andere borst en zo ja hoe het veranderd is t.o.v. 7 maanden geleden. Bij de eerste MRI popte er nl. een verdachte plek op aan de rechterborst. Het AVL heeft toen geprobeerd een biopt te nemen maar dat mislukte omdat er eerst een punctie was gedaan en daardoor een enorme bloeduitstorting onderhuids was ontstaan die het totale zicht op het echobeeld blokkeerde. Wel is er toen een jodiumzaadje ingebracht, dus de locatie van de verdachte plek (mocht die plots niet meer zichtbaar zijn) is altijd terug te vinden.
Een alleraardigste verpleegkundige kwam mij halen en stelde een hoop vragen over mogelijke metaal-componenten in kleding en haar. Oh ja.......ik heb in het Spaarne destijds een folder gekregen over de MRI en wat je wel/niet moest aandoen....ahum....de inhoud weet ik echt niet meer. Ik had dus een broek zonder metaal aan moeten doen. "Jullie hebben vast wel een handdoekje, dan ga ik wel met blote benen." Maar dat kan dus niet, benen bij elkaar kunnen een hitteveld veroorzaken. Ok, het wordt een leenbroek in een one size fits all. Top dat ze dat gewoon hebben. En wat zit er allemaal in mijn pruik? Geen idee, ik ga wel blootshoofds liggen dan. Het mondkapje moet ook opblijven. Dat is wel een dingetje, omdat ik al zo kortademig ben. En dan op je buik liggen met een mondkapjes op, hmmmm.
Nadat ze mij geïnstalleerd hadden op de tafel waarbij je borsten in een soort bakje vallen, mijn oordoppen, hygiëne muts en koptelefoon met muziek opgezet waren kreeg ik nog een noodknop in de hand. Toen schoven ze me de cilinder in. Hoe ik ook probeerde te visualiseren dat ik lekker op een strand lag, rustig moest blijven liggen en er niets aan de hand was; ik raakte in paniek. Gevalletje claustrofobie. Dus drukte ik op de paniekknop, weliswaar na enige twijfel.
Meteen werd ik eruit geschoven en voelde ik een troostend handje op mijn rug. Daarbij de troostende woorden dat veel meer mensen dit overkomt en het echt niet erg is. De tranen stroomden gelijk over mijn wangen. Lig je daar weer in je up, kaal en halfnaakt en met veel te weinig lucht. Na overleg mocht het mondkapje af en kon ik in ieder geval mijn ademhaling weer onder controle krijgen. Dat hielp. Een paar tellen later konden we alsnog van start en lukte het in 1 keer. Lang leve de Picc-lijn want daar kon de contrastvloeistof doorheen en daar voelde ik dus lekker niets van.
Dit onderzoek is weer ontzettend spannend. Er zijn verschillende uitkomsten mogelijk en die schieten steeds door mijn hoofd terwijl ik weet dat ik pas op 10/11 bij de oncoloog het gesprek hierover heb. Weer thuis werd ik overvallen door vermoeidheid en kou. Dekentje op de bank en vroeg een warm bed in.
