Blogarchief

vrijdag 12 juni 2020

Was

12 juni

Vandaag bestraling 14.
Het is wel leuk dat ik de laboranten inmiddels allemaal van gezicht ken en de fulltimers iets beter zodat je ook even op een vorig gesprek kunt terugkomen. Als je in een ziekenhuis werkt, lijkt me dit eigenlijk wel een leuke plek. Kanker is niet leuk, maar welke medewerker in een wit pak ziet zijn patiënten nou dagelijks vier weken lang? Schept toch een band en dat is wel leuk.
Je weet nooit wie er in het kleedkamertje naast je zit want die persoon is al binnen wanneer jij aankomt. Die persoon wordt net de bestralingstafel afgeholpen door laborant 1, terwijl laborant 2 de volgende patiënt, ik dus, in kleedkamer 2 zet. Je doet je deur op slot aan de gang-kant en de laborant doet de deur dicht aan de andere kant van je kleedkamer. Ondertussen loopt de vorige patiënt terug naar kleedkamer 1. Daar wordt de deur op slot gedaan zodat jij uit kleedkamer 2, veilig en ongezien, naar het apparaat kunt lopen.
Terwijl ik in kleedkamer 2 zat te wachten met ontbloot bovenlijf en een omslagdoekje ving ik een leuk gesprek op.
"Zeg, waarom moet ik eigenlijk een handdoek meenemen? Dat is allemaal maar extra was!"
"Nou, dat is zodat u enigszins bedekt uit de kleedkamer naar het apparaat kunt lopen en weer terug, ook voor de tocht. Er komt soms een medewerker plots de ruimte in waar u langsloopt en er is een raam."
"Ik kan toch ook gewoon mijn onderbroek aan- en uit doen dan? Die moet toch in de was."
"Tsja.........dat zou ook kunnen." (toch een hoop gebuk en gedoe, ik snap de aarzeling)
"Van mijn vrouw moet ik die handdoek meenemen, maar t is allemaal was en trouwens, in de sauna loop ik ook gewoon bloot!"
Het is net cabaret.
Toch fijn dat deze meneer aan de sauna denkt terwijl hij hier is. Ik zie de overeenkomst niet zo. Vooral het ontspannende effect van bloot lopen ontbreekt. Niets ontspannends aan hier. Nou ja, hij hoeft zijn adem niet in te houden, dat scheelt wellicht.

Laborante 1 heeft hele hippe zilveren klompen aan. Valt lekker op onder het witte pak.
"Ik wou gewoon eens iets anders dan die witte klompen" zegt ze.
"Maar als ik moet rennen heb ik een probleem, want dat kan niet op deze dingen."
Gelukkig zijn we niet op de eerste hulp hier, dat is hiernaast. Maar ik snap het helemaal; toch een beetje eigen identiteit toevoegen aan het witte uniform met paardenstaart.
Ze vertelt dat ze haar collega's soms niet meer herkent op een feestje. Haren los, tattoos en hippe kleding terwijl je elkaar altijd in het wit ziet. Hoe herkenbaar; dat hebben wij na een blauwe vlucht precies zo op de crewborrel. Dat je de bar inkomt en niemand herkent.

Ik ben doorgaans heel braaf met mijn uniform. Ik moet het goede voorbeeld geven als purser en bovendien zijn er al zoveel onderwerpen waarover je van mening kunt verschillen dat ik duidelijke uniformvoorschriften wel zo makkelijk vind.
Ik heb ze 1x echt overschreden. Ergens in december een paar jaar geleden.
Tijdens de actie van het glazen huis rond kerst stond Tijn voor de brievenbus. Hij lakte nageltjes in alle kleuren om geld op te halen. Hij had zelf kanker en was uitbehandeld. En nog maar 5. Dat maakte diepe indruk op iedereen en ook op mij. Ik besloot ook geld op te gaan halen met nagellak van Tijn.
Tijdens de briefing van mijn eerstvolgende vlucht, de vroege Parijs 5.20am melden, vroeg ik mijn crew of ik hun nagels klm-blauw mocht lakken voor 10€ voor het goede doel.
Dat mocht.


Vlak voor vertrek uit de briefingkamer stormde een collega van de grond binnen. Om te vertellen dat wij terug uit Parijs de 50 miljoenste passagier zouden vervoeren. En we op schiphol feestelijk onthaald zouden worden. Met de baas.
En dus blauwe nagels. Want remover.....tsjaaaaaa.....at home.
Gewoon diep in de ogen van de Pieter Elbers kijken dan maar, zodat hij afgeleid is van mijn handen en met gebalde vuistjes op de foto.





 


En toen ging de telefoon...