Meet Simba.
Hij zou eigenlijk komen op de eerste 'goede' dag na mijn eerste chemokuur maar aangezien deze verplaatst is kwam hij gisteren aan na een lange autorit met zijn baasje waar hij geboren is, via Groningen omdat ze haar demente vader wilde bezoeken wegens verslechtering van de situatie.
En wij moeten in quarantaine, dus de overdracht gedaan op een pompstation.....wat een gedoe. Simba beetje in de stress, maar de kennismaking met grote kat Mick ging heel goed dus het zal wel loslopen.
Ondertussen merk ik duidelijk hoe fijn het was om even totaal weg van alles te zijn in Kroatië.
Zo ver weg als alles rondom borstkanker leek, zo keihard is het nu weer terug. Wachten op de dag dat ik eindelijk aan die rotbehandeling ga beginnen. Hoe eerder die dag komt, hoe eerder het einde in zicht is. Ik heb de pruiken-kaalscheersessie ook maar 14 dagen verzet. Ook al dacht ik eerst: ik haal het er wel af voordat het uitvalt, nu voelt elke dag mét haar nog enigszins normaal.
Wat ook veel meer opvalt is het effect van de anti-hormonen medicijnen die ik nu 2 maanden slik. In Kroatië hoefde ik bij een somber gevoel maar even naar de zee, omgeving, talloze vogeltjes te kijken of een goed gesprek te voeren om dat gevoel om te toveren naar een gelukzalig gevoel. Dat lukt nu niet echt. Zelfs kleine Simba krijgt het niet meteen voor elkaar.
Het nieuws gaat ook weer helemaal over oplaaiende corona; wat als ik het straks krijg? Trekt mijn lichaam dat? Maar trek ik het wel om iedereen buiten de deur of mijn armen te houden? Denk het niet.
Een goede vriendin heeft net haar moeder begraven en een andere goede vriendin verliest binnenkort haar vader. Je kunt alleen maar kaartjes posten terwijl je het liefst een knuffel wil brengen. Ik vind het onmenselijk worden, de anderhalve meter samenleving, of het nou aan mijn pillen ligt of niet.
"Mam, je hebt zo keurig alle maatregelen opgevolgd, misschien moet je nu maar eens alleen aan jezelf denken" zegt Fien. "En dus gewoon afspreken met wie je wil."
Tsja. Maar als ik alleen aan mezelf denk moet ik dus juist zorgen dat ik zo goed mogelijk door die chemo kom en daar helpt een simpel verkoudheidsvirusje al niet bij, laat staan corona.
Iets met een vicieuze cirkel.
Ik hoop echt dat ik mijn eigen gevoelens straks weer herken en kan duiden ondanks de pillen want ik kan hier slecht tegen want het ondermijnt je veerkracht. En dat was nou net mijn handelsmerk.
