Gisteren na de lunch op de bank geploft onder mijn deken van Liefde. Ik was even naar de fruitman gefietst langs de hard groeiende zwarte zwaantjes. Terwijl ik mijn fietstassen vol meloenen en sinaasappels propte werd ik heel duizelig. Gauw weer terug, tijd voor de lunch maar dat hielp ook niet echt. Dekentje, kopje thee, rode kater en een boekje is dan de beste remedie. En ondanks mijn niet te geweldige humeur een gezellige overseas -videobel met Elies.
In de avond kwam Fien plots met een cadeautje aan.
"Voor je ziekenhuisbezoek morgen mam."
Een lachend geluksdoktertje.
Om 7.15 zat ik in de auto met het poppetje aan mijn tas. Mooi op tijd in de wachtkamer voor de CT-scan. Wederom hele vriendelijke laboranten die alle tijd namen om alles uit te leggen. Je ligt op een keiharde plank met je armen in steunen boven je hoofd. Net zo ongemakkelijk als de bekende benensteunen als je het mij vraagt. In no time gaan je handen tintelen en je weet dat je vast heel stil moet liggen dus vooral geen aandacht aan die handen moet besteden. En oh ja, straks moet je ook nog best lang je adem inhouden.
Terwijl de laboranten met metalen draadje en laserstralen in de weer gaan hoop ik vooral dat het goed zal gaan met die breath-hold techniek zometeen; 40 seconden adem vast houden is best lang.
Na enige tijd in de scan kwam het verwachte commando:
"Adem in, en uit, en weer in, en uit, en nu in en vasthouden."
Ik was nog niet bij de 15 seconden vasthouden toen de laborant door de intercom zei: "Ik kom even bij u de kamer in."
Oepsie, ik doe dus iets fout.
Ik moest veel meer overdreven inademen omdat mijn hart anders niet naar achteren kwam en het nou net daarom te doen is. Oké, oké dat moet lukken toch?
Dus enorm overdreven 2de poging en die was goed. Joeghee.
Daarna nog een paar tattoo punten gezet en klaar.
Door naar poli 4. Daar ben ik nog nooit geweest maar ik werd alleraardigst ontvangen terwijl ik daar zoekend rondliep. Bij poli 4 kun je ook terecht voor 'kwaliteit van leven' dus ik dacht even dat ik op totaal de verkeerde afdeling rondliep. Met van die vitrage gordijntjes voor de ramen...
Papieren voor dna-onderzoek ondertekend en door naar de bloedprik poli 3.
Zo vroeg op de ochtend kom je al je lotgenoten tegen met mutsjes op die eerst bloed moeten prikken alvorens ze aan het chemo-infuus mogen. Ik moet in mezelf grinniken om de conversatie die ik hoor. In plaats van: "Lekker weertje, vind je niet?"
hoor ik: "Hee, hoeveelste kuur doe jij en heb je alweer haar?"
Vervolgens besluit ik toch even langs poli 1 te gaan, ik ben er nou toch.
Poli 1 is de poli voor de huidkankerpatiënten waar ik in 2019 ook vaste klant was. Mijn periodieke melanoom-controle staat voor 6 juli gepland. Dat kan op zich prima, ook al zit ik dan misschien al wel in het chemotraject. Ware het niet dat ik een verdachte plek op mijn enkel heb zitten die groter wordt en dus niet weggaat. Die doet alsof ie een wondje is; maar wondjes genezen en verdwijnen en dat is hier niet het geval. Tja, de studie huidkanker heb ik ook inmiddels ook noodgedwongen gevolgd en ik weet bijna zeker dat dit een fout plekje is. Ik weet ook dat de kans groot is dat de arts bij de controle in juli een biopt van dit plekje zal nemen of 'm meteen zal verwijderen. Alleen is de timing dan niet handig: wondjes veroorzaken als je aan de chemo zit.
Bij poli 1 leg ik dit uit en de assistente vraagt de dermatoloog of ze nu vast even kan kijken. Ik mag even voordringen.
"Ik denk dat u gelijk heeft. Ik vermoed een basaalcelcarcinoom maar het kan ook een plaveiselcelcarcinoom zijn" zegt de arts.
Als het dat laatste is, heb ik nu ook alle soorten huidkanker (gehad).
Maandag om 13.30 gaat ze het onder plaatselijke verdoving weghalen en wordt het weer naar het lab gestuurd om definitief te beoordelen wat het is.
Na de diagnose melanoom eind 2018 heb ik in 2019 werkelijk alle zon gemeden en zit er in elke tas zonnebrand, heb ik hoedjes in alle maten en liggen mijn bikini's ongebruikt in de kast. Toch popt het nu weer gewoon op, in de schaduw.
Schiet mij maar lek.
Thuis maar weer de fiets gepakt, langs de boerderijen en de zwaantjes om even Turkse smeersels en munt te halen voor de lunch met Christien Kat. Zo heet ze natuurlijk niet maar aangezien de kids steevast vragen 'welke Christien?' als ik vertel dat ik met haar heb afgesproken én onze rode je-weet-wel-kater ergens in haar tuin is verwekt en in haar huis is geboren, is het zo lekker duidelijk.
