30 oktober
Mijn lieve Fien is 16! Nadat we de feestplannen die er in januari al waren inmiddels een keer of 10 hebben moeten aanpassen door de alsmaar aangescherpte maatregelen bleek zelfs de 'blokjes-verjaardag' geen optie meer. Tante Linda & Oom Peter zouden komen eten vanavond maar bij hen sloeg een griepje toe. Daar had de post geen last van dus stond Fien op met deze bijzonder leuke ballon die ze opgestuurd hadden. Opa & tante zouden morgen komen maar met de giga besmettingshaarden in België en hier leek hen dat niet zo verstandig, waar ze gelijk in hebben. Zij behoren tot de kwetsbare groep en ik ook.
Na de oncologische fysio-sessie heb ik samen met Fien lekkere dingen gehaald want ze heeft op vrijdag de eerste 4 uur vrij. We eten vanavond gewoon lekker borrelhap! Kaasjes, toastjes, worstjes en bitterballen. Oh ja, en veel teveel taart want die was al besteld. Ik heb een heleboel leuke vlogjes verzameld van vriendinnen, neven en andere knappe jongens en die gaan we als film vertonen straks. Natuurlijk de cadeautjes uitpakken als de broers ook thuis zijn en dan als uitsmijter een romantische film ofzo.
Fien en ik hadden allebei niet echt lekker geslapen. Veel te laat samen in bed liggen praten met een lach en een traan. Over de gekke wereld en de slechte film waar we inzitten. Daarbij kwam dat ik eigenlijk heel boos was. Over de wereld die thuiszorg heet. Dat kwam zo.
De eerste dame die de organisatie gestuurd had om schoon te maken 2 weken terug was een soort Ma Flodder. Ze stapte een kwartier na de afgesproken tijd binnen in een enorme wolk van rook. Niet de geur van één sigaretje, nee van een kroeg vol. Haar tas, vest en jas roken zo sterk dat de geur nog lang in huis bleef hangen nadat ze weg was. Als je reuk nog sterker dan ooit is door de chemotherapie is dat echt wel een dingetje. Ze vertelde dat ze 'vorige week op een advertentie van de thuiszorg had gesolliciteerd.' Ok, zo gaat dat dus. Zou de organisatie degene die ze sturen eigenlijk zelf wel ooit ontmoet hebben dan? Ik dacht eerst het gewoon maar te accepteren, maar daar aan mij gevraagd is of er in huis gerookt wordt kon ik zelf ook wel aangeven dat ik liever niet iemand wilde treffen die zo doorrookt ruikt.
Dus belde ik.
Geen probleem, binnen een minuut hadden ze iemand anders voor deze week. Met een geur van rook, gelukkig iets minder heftig dan de andere dame, stapte ook deze dame 10 minuten te laat binnen. Deze keer beetje lastig, want ik moest exact 2 uur na de afgesproken tijd in de auto zitten voor het ziekenhuis en dat wist deze dame. Ze mogen niet alleen in huis zijn, dus ik weg betekent zij weg....Ze bleek ons huis op haar duimpje te kennen want de vorige eigenaar blijkt haar ex-zwager te zijn. Nadat ik had laten zien waar alle schoonmaak spullen staan bleef ze maar kletsen over haar familie en haar nicht die hier geboren is. Nadat we naar boven liepen hijgde zij ongeveer nog harder dan ik.
"Ik heb behoorlijke bloedarmoede, dus ben snel buiten adem" legde ik uit.
"Ik heb Astma dus ik ken het probleem....." was haar antwoord.
Top combinatie: Astma en roken.....
45 minuten nadat ze boven bezig was geweest stond ze beneden en bleef maar kletsen over de 3 katten en hond die in haar bed sliepen. Ondertussen keek ze goed rond en kreeg ik vragen als: "Ik zie nergens een man op de foto's, gescheiden zeker?" "En je krijgt chemo he, heb ik gehoord. Heb je er zelf vertrouwen in dat je het overleeft?" "Is dat eigenlijk je eigen haar?"
Voor mij een teken om heel gauw naar boven te gaan. Weg van haar onbehoorlijke nieuwsgierigheid. Waarom zeg ik niet dat ik daar niet van gediend ben? Omdat ik zo blij was dat iemand mij werk uit handen zou nemen. Dat bleek een utopie.
De badkamer lag vol haren en was niet gedweild, nergens rook het naar schoonmaakmiddel, de wc had een vochtige doek gehad en de douche ook maar geen schoonmaakmiddel. Boven was nauwelijks iets gestoft maar wat had ze dan wel gedaan in 45 minuten? Dat bleek toen ik beneden kwam en ze luid verkondigde welke leuke appjes ze van haar familie, de vorige bewoners had ontvangen. Ze had dus uitgebreid lopen appen. Familie had om foto's gevraagd maar ze zei snel dat ze dat maar niet gestuurd had. Geloof er niets van.
Ik moest weg, allebei de deur uit dus. Weer thuis vond ik slechts 1 nat en gebruikt doekje. Van de wc? Ehhm...waar heb je dan de rest mee schoongemaakt? De keukenvloer zat nog vol vlekken en kruimels en op het upperdeck kilo's stof die aan mijn test-swifferdoekje bleven hangen. Ik voel me eigenlijk gewoon bedonderd door haar. En als ik ergens boos om kan worden is het mensen die niet oprecht zijn.
Dus belde ik weer met de organisatie.
"Wat vervelend, we hebben nog een dame voor u die jaren geleden voor ons gewerkt heeft en zich nu weer gemeld heeft."
Ik heb na een nachtje discussie met mezelf vandaag vriendelijk bedankt. Dit kost teveel energie, heb er geen klap aan en heb geen zin in weer iemand die ik alles moet uitleggen en maar zien wat er van komt. Dan doe ik het zelf wel op tempo alle tijd, wanneer het mij uitkomt. Zo blijf ik lekker in beweging zullen we maar zeggen.
