7 februari
De pakjesbezorger stond tegen 16.00 eindelijk aan de deur vorige dinsdag. 1 paar zat meteen als gegoten dus toen mocht eindelijk de Walker boot uit en kon ik mijn eerste voorzichtige stapjes zetten. Heel raar om niet meer scheef te lopen; het voelde het net of mijn linkerbeen ineens 5 cm korter was. Na even rondlopen in huis het fietsje gepakt om een verwijsbrief bij de huisarts op te halen. Hoe fijn is dat! Wind in je gezicht en een beetje beweging in je lijf.
Woensdag lopend met krukken naar de oedeemtherapeut en een lekker vers brood gehaald bij de Jumbo. Je eigen boodschap weer doen, ook ontzettend fijn! De pijn viel mee toen ik terug kwam. Even zitten en het trok weer weg. Ik voel precies waar de breuk zit, dus voel ook meteen als ik teveel loop. Dat is nog een geluk. De onderkant van mijn linkervoet en mijn tenen zijn nog altijd in slaapstand. Een tikje erger dan mijn rechtervoet. En die rechtervoet heeft dus een ontsteking in de peesplaat. Die voel ik ook helaas wel. Ze hebben het zwaar, mijn voetjes.
Ik doe een paar keer per dag keurig oefeningetjes voor de voet en de borst maar het helpt allemaal (nog) weinig tot niets. Ik ga stug door, en heb ook mijn yoga mat en yoga balletje uit de kast gehaald om elke ochtend even wat liggende rug oefeningen te doen en de koe-kat stretch op de knietjes.
4 februari was het wereld kankerdag. Ik las een hoop (gedeelde) berichten en persoonlijke berichten op Facebook van lotgenoten. Online waren er talloze Webinars te volgen maar ik heb er geen gevolgd. Ik ben druk met mijn voetjes. En het liefste vooral niet met kanker. Ik heb er geen zin meer in. Een collega en melanoom-lotgenote stuurde mij een appje. Dat zij mijn verhaal weer las op de KWF site en me veel sterkte wenste met mijn herstel. Mijn verhaal, op de site. Het is net of het over iemand anders gaat....... 4 februari was ook de dag dat mijn vader het ziekenhuis in moest, voor een operatie de volgende dag aan dezelfde rotziekte.
4 februari was ik ineens ook druk met vervangend werk. Ik had vorige week gevraagd of mijn nevenfunctie-afdeling toevallig een thuiswerk-klusje had. Mijn manager belde dat er niets was voor thuiswerk, maar dat er op de afdeling nog wel een fysiek klusje was. Het 'hok' van materialen die we voor de trainingen gebruiken kan wel een update gebruiken. En de collega's bij Flight Safety kunnen ook wel wat extra handjes in de trainingshal gebruiken. Ik zag mezelf al staan, fit en vrolijk aan het werk. Nadat ik mezelf hoorde afspreken dat ik vanaf 2 maart wel 2x2uur kom en dat we wel zien wat ik precies kan doen als ik daar ben, werd ik eerst heel blij. Geregeld: perspectief, weer normaal doen, nut hebben, zin in iets doen, zin om de kanker achter me te laten, ik kan vast weer goed lopen dan en vervolgens.....paniek.
Ik zit hier in mijn veilige bubbel plannen te maken maar negeer de status van mijn lijf en geest. Het is weer mijn bekende overlevingsmechanisme die met ratio en hard werken denkt de rest te kunnen verdoezelen. Gelukkig heb ik het in de gaten. Dus besloot ik mijn manager nog even terug te bellen en te vertellen dat ik het heel graag wil werken, maar het goed kan zijn dat ik het lichamelijk nog niet kan. Of psychisch. Ze vroeg wanneer ik weer de lucht in dacht te gaan. Ook een vraag die veel onrust veroorzaakte, maar dat ontdekte ik pas uren later. Die vraag raakt iets van binnen. Onzekerheid of en wanneer ik weer fit genoeg ben. Hoe lang duurt zoiets en lukt dat überhaupt? Ik moet leven in het her en nu. Ik heb qua re-integratie afgesproken om 2x2 uur thuis te werken en dat is iets heel anders dan op Schiphol. What was I thinking?? De wekelijkse medische afspraken vullen de door-de-weekse agenda al behoorlijk en ik moet na 6 weken zitten ook eerst eens gaan voelen wat de staat van mijn conditie is en hoe mijn concentratie en vermoeidheid gaan zijn als ik de dagelijkse dingen in en om het huis oppak. Oh ja, ik moet misschien ook eerst proberen een stuk te kunnen lopen zonder pijn.
Het Ingeborg Douwes instituut (psychische nazorg voor kankerpatiënten) belde dat ik aan de beurt ben. De timing is prima denk ik. Thuis met 3 kinderen continu om je heen maakt het lastig om stil te staan bij je gevoel en wat je overkomen is. Als je erdoor overvallen wordt, is er altijd iemand in de buurt waardoor je het gauw maar even parkeert. Ik geloof ook dat ik iemand nodig hebt die af en toe zegt dat ik de tijd mag en moet nemen want dat is en blijft mijn grootste uitdaging.
Inmiddels heeft de sneeuwstorm ook in Lisse flinke sneeuwduinen achter gelaten en glinstert alles op straat. Spekglad gok ik....dus mijn wereld wordt weer even kleiner.
