AC 4

29 september

Christine stond klokslag 9 voor de deur om samen naar het AVL te gaan voor de laatste kuur from hell. Eerst maar eens bloed afnemen (prikken hoeft niet zoooooo fijn!). Toen op zoek naar de gezellige huiskamer op de eerste etage die een lotgenoot na 2 jaar de deur platlopen bij AVL ineens ontdekte. Helaas, ik mag er wel zitten maar Christine niet. Dan toch maar de centrale hal. 

Ruim een uur later naar het spreekuur van de verpleegkundig specialist en we gingen gewoon samen; ik zie daar regelmatig 2 personen naar een spreekkamer vertrekken en ik vind het fijn dat iemand met me mee luistert en vraagt, zeker met een verpleegkundige achtergrond zoals Christine. Bovendien heb ik een aardig lijstje vragen en een verzoek voor een doorverwijzing naar een gyncaecoloog in dit ziekenhuis.

Het scherm dat de uitlooptijden aangeeft sprong ineens naar een half uur. Nog niet eerder gehad en vandaag heb ik niet een afspraak met mijn vaste verpleegkundig specialist maar met een voor mij onbekende dame. Deze dame verscheen uiteindelijk best gestrest, omdat alles zo uitliep. Mijn bloed was goed qua wit/rode bloedlichaampjes. Mijn HB was echter onder de grens van 5.5 gezakt, ofwel 5.4 dus ik moet een bloedtransfusie. Zie je wel dat die vingertest bij de huisarts, die HB 6.8 aangaf niet ok was! Ik voelde me toen veel slechter dan vandaag. Ik heb er wellicht zelfs verder onder gezeten en had die transfusie afgelopen week allang moeten hebben gehad. Had ik nog een fijne week gehad, want je knapt er snel van op heb ik me laten vertellen.

Het regelen van dit bloed is nogal een administratieve klus, ik moet weer bloed laten afnemen en daar moeten allerlei onderzoeken mee gedaan en dan anderhalf uur later komen de zakjes eraan. Door deze aanvraag was mijn tijd in de spreekkamer eigenlijk voorbij. Geen tijd voor uitleg over de volgende kuren, wel een nuttig antwoord op mijn vraag hoe ik mijn huid maandelijks moet controleren op melanoom en andere verdachte plekken als ik door de chemo allerlei uitslag ontdek en voel. Je huid en je huidplekken worden donkerder door de chemo legt ze uit, dus ook je bestaande moedervlekken. Bij 2 plekken is mijn huid-app al op hol geslagen, omdat ie donkerder zijn geworden. Ik kan maar het beste een extra afspraak bij mijn dermatoloog maken, ik zie door de bomen het bos niet meer met elke dag extra sproeten erbij.

Hup naar boven voor weer wat bloed afnemen en ik krijg het laatste beschikbare bed, in een soort kamertje. Prima, mijn energie is alweer weg, doe mij maar een bed. Ben net op het nippertje voor de lunch dus krijg een broodje kaas en een bouillonnetje. Mijn chemokuur ligt een half uur later klaar maar het bloed duurt even. Dan maar starten met de kuur. Ik lig in bed, kan mij niets gebeuren hier.

Roxanne de verpleegkundige legt ondertussen uit wat ik moet weten over de vervolgkuren en ik vraag naar de bijwerkingen die ze zoal tegenkomt, met welke klachten je direct moet bellen. En dat je zelf geen medicatie hoeft te slikken omdat je dat ook per infuus krijgt en je daar 24 uur niet mee mag rijden. Ook wel handig om te weten.

De A van de AC kuur heeft ze ondertussen handmatig en langzaam ingespoten terwijl ik verplicht op een raketje sabbel om mijn mond te beschermen. Van raketjes wordt ik misselijk helaas, veel te zoet maar het moet. Opgelucht dat dit rode monster erin zit, voor de allerlaatste keer!

Terwijl de tweede helft van de chemo, een wit goedje, via het infuus wordt aangekoppeld vertelt Roxanne dat het bloed er over een uur aan komt en het per zak een uur duurt, dus het wordt wel half 6 vandaag.

"Oh, mijn arme vriendin, die moet vandaag wel erg lang wachten."

"Weet je wat, je ligt hier toch apart, ik ga haar aanmelden als geoorloofd bezoek, mondkapje op en ze mag komen!"

Super lief, dus tijdens dit gedeelte zitten we lekker samen te kletsen.

Dan het bloed. Eerst bloeddruk meten, die ultra laag is en mijn temperatuur die langzaam omhoog krabbelt. Jammer dat je de donor van dit bloed niet kan bedanken voor zijn of haar goede werk. Door deze persoon zal ik vast opknappen en hopelijk de komende kuur zonder extreem laag Hb komen te zitten.

Mooi kleurtje he!

Halverwege het eerste zakje ziet Christine wel dat ik moe ben en ze gaat even naar benee, kan ik mijn ogen dicht doen. Mijn hart gaat alleen te snel voor mijn doen, en dan slaap je niet.

"Klopt, zegt Roxanne die steeds alle metingen komt doen, je bloeddruk is 98 aan de bovenkant en je hartslag 88, dat voelt als te snel t.o.v. je bloeddruk. Nou ja, dan maar ogen dicht en een muziekje luisteren. Halverwege zak 2 komt Christine terug en is mijn afdeling uitgestorven. Als ik op de bel druk komt er iemand van een andere afdeling, ook een leuke dame. Na half 6 zit het erin en mag ik naar huis. Voorzichtig opstaan met die idioot lage bloeddruk maar ik kan best lopen, langzaamaan.

Eten had ik al klaar, gauw met Joep gegeten en de andere 2 werken nog en eten later. Bedje in, Joep ernaast met een filmpje en Fien met een stapel foto's voor haar fotowand. Ongelofelijk, met snapchatfilters heeft elke vriendin van haar wel 6 gezichten!

"Mam, dat zie je toch, dat is gewoon Noor!" Leuke kwis...

Lieve Christine, bedankt voor je steun en gezelligheid op deze megalange ziekenhuisdag!!

Doordat alles zo laat was vandaag slaat de misselijkheid ook later toe en lag ik al in bed, met een dosis pillen en lorazepam dus ik heb een prima nacht gehad. Nu wachten op wat komen gaat vandaag en wederom mezelf de laatste injectie geven om het beenmerg te stimuleren. en komt Daan straks met een pan soep en een lekkere cake van Jel helemaal uit het Utrechtse landschap. Alvast bedankt lieve meiden!