24 oktober
Gisteren vlak voor het eten kreeg ik een appje van Nathalie, mijn collega en de fotografe van het drieluik. Vandaag verschijnt een interview met haar in het Haarlems Dagblad. Over haar mooie project om in tijden van totale stilstand bij KLM collega's te fotograferen in pak en privé. Wij hadden tijdens de shoot meteen een klik samen en hebben sindsdien veel contact en ook zij wilde graag wat doen voor mij stapte in de Borg-groepsapp. Maar wat ik niet wist staat vandaag op papier in de krant en dat verwarmt mijn hart!
Ondertussen heb ik een soort nieuw ritme te pakken bij deze serie chemokuren. Ik probeer elke ochtend een klusje te doen of boodschapje te halen, liefst met de fiets, tegen de vermoeidheid in. Die blijft toch wel. Na de lunch plof ik dan op de bank en is het klaar. Op dinsdag trek ik een soepje uit de vriezer voor mezelf omdat de kinderen bij papa eten en op woensdag koken er weer lieve mensen om me heen. Is voor mij dan net teveel aan het einde van de dag. Naarmate de week vordert gaat het elke dag beter en doe ik weer wat meer omdat ik na even zitten tussendoor iets sneller weer herstel. Wat ben ik blij dat ik van die verschrikkelijke AC kuren af ben.....daar denk ik elke dag aan.
Gisteren ben ik naar oncologische fysio gegaan en heb ik een half uurtje getraind. Daarna kon ik bij de voetreflexologe terecht voor een eerste sessie. Na een voetbadje en massage voelde ik in ieder geval mijn tenen weer wat beter. De neuropathie begint toe te slaan; daar krijg je tintelingen van in je tenen en vingers, een doof gevoel of je hele voet voelt alsof je op watten loopt. Het trok eerst na een minuut of 20 wel weg maar nu niet meer. Dan is de volgende stap bij de chemokuur om je handen en voeten in ijs-handschoenen te stoppen, ruim een uur brrrrrr. Als je niets doet kunnen de neuropathie klachten onherstelbare schade aan je zenuwen toebrengen in de vingers en voeten waardoor sommige mensen niet eens meer normaal kunnen lopen omdat ze niet goed voelen hoe ze hun voeten neer moeten zetten. Dat moeten we dus zien te voorkomen!
Vanochtend stond ik al om 10 am in de Kruidvat in de hoop dat het daar nog rustig was. Echt een rotwinkel ten tijde van corona want ga daar maar eens afstand houden...Op advies van mijn lotgenoten sudocreme, jawel dat baby-luieruitslag-spul, gehaald voor mijn kapotte mondhoeken en een speciale zalf voor in de neus omdat die vanbinnen bloederig en korsterig is sinds de start van de chemo en ik met vaseline en eraf blijven geen steek verder kom. Hopelijk gaat dit helpen!
Na een overheerlijk kopje koffie samen met Ties de heg gesnoeid. Hij snoeien met de zware kettingzaag en ik vegen en de kliko volproppen. Het favoriete werkje van poes Mick; niets zo leuk als middenin een berg blaadjes springen die ik net bij elkaar heb geveegd, omdat er 'iets' beweegt. Daarna nog even de vijgenboom gesnoeid waarbij de laatste vijgen op de grond ploften en Mick wederom iets zag bewegen. Een vijg, dacht ik nog, maar een paar tellen later had ie tussen de blaadjes een kikkertje gevangen. Gauw in zijn nekvel, kikkertje bevrijd want giftig voor de kat en kikkertje veilig elders gebracht.
Tevreden op de bank geploft en deel 2 van het online webinar 'Grip op je leven bij/na Borstkanker' bekeken. Luisterend naar alle tips en tops doe ik het zo gek nog niet geloof ik. De belangrijkste tip voor mij vandaag was van een Borstkanker coach die zei: "Wanneer je klaar bent met de behandelingen en je gaat werken aan herstel, neem dan als uitgangspunt niet alles wat je deed voordat de diagnose gesteld werd. Maar neem gewoon dag 1 van je herstel als uitgangspunt. Dan kun je haalbare doelen stellen en raak je niet gefrustreerd."
Wel een eye opener. Ik denk namelijk regelmatig hoe ik ooit in 2021 weer alles kan doen wat ik voor 16 maart deed? Daar moet ik me dus helemaal niet mee bezig houden nu. Een week na Taxol nr. 12 start mijn dag 1 van herstel, en alles wat daarna beter gaat dan nu is al meegenomen.
Als het goed is, is het dan precies 1 januari 2021.
