17 november
Na een rustig zondagje online uitzoeken wat er allemaal financieel verandert en geregeld moet worden zodra Ties 18 wordt, zorgverzekering doorlichten en aanpassen en dat alles met een onderzoekende kitten die op allerlei plekken opduikt was het ineens weer maandag.
Linda kwam zondag gezellig eten en logeren zodat we weer stipt om 7.30 richting het AVL gingen. Deze keer met mijn nieuwe Happy-Socks van Sint Liesje die meteen werden opgemerkt door verpleegkundige Roos die weet dat ik altijd een paar uit mijn serie aantrek bij de chemo. Ik had voor het weekend al overleg met het ziekenhuis over mijn handen en voeten en er is besloten dat per vandaag mijn chemo naar 75% wordt gezet i.v.m. die neuropathie. Als de artsen zeker wisten dat deze bijwerkingen vanzelf verdwijnen na de chemo zou ik ze nu gewoon accepteren en als het moet ook wanneer ze erger worden. De ellende is dat niemand weet wanneer de schade aan je zenuwen in handen en voeten onomkeerbaar is. Dus moet je niet teveel risico nemen en als de klachten nu nog erger worden moet ik zelfs stoppen van de artsen. Dat zou naar zijn, want hoe deal je dan met de gedachte dat je niet alle gewenste chemo krijgt die de foute cellen moet opruimen?
Ik was de eerste in een bedje dus werd er na mijn toestemming (natuurlijk!) een gezellig muziekje opgezet terwijl mijn bloed onderweg was naar de controleur. 45 minuten later verscheen het bericht dat mijn witte bloedcellen nog altijd op de ondergrens van 1.0 zaten en er 'gewacht werd op acceptatie.' Het was in ieder geval niet slechter dan vorige week maar het was toch nog een half uur wachten tot de toestemming kwam om de chemo te bestellen. HB is helaas weer gezakt, nog 0.4 voor het minimum voor een bloedtransfusie. Maar ik mocht doorgaan! Kan niet wachten om kuur 7 af te strepen, des te sneller komt kuur 12 in zicht en ik ben echt aan het aftellen.
Samen met Linda weer naar huis einde ochtend en normaal duik ik in bed maar nu bleek Tommie de uren alleen goed doorgekomen te zijn maar ging klaaglijk mauwen achter de dichte deur toen ik richting bed ging. Dan toch maar op de bank met een dekentje. In no-time lagen we samen te slapen tot Joep thuis kwam.
En toen....was Sint weer langs geweest in de gang! In elke pantoffel zat een pakje met een prachtig gedicht. Zo lief! Na het uitpakken konden we zo de maaltijd in de oven schuiven die Linda ook nog gemaakt had, wat een verwennerij. Daarna hup het bed in want oh wat was ik moe. Niet alleen van het medicijn dat allergische reacties moet onderdrukken maar ook het effect van chemo op chemo merk ik.
Dus maar weer onder de deken vandaag en wachten op het hoogtepunt van de dag: de monteur die einde dag de vaatwasser weer gaat fixen!
