Blogarchief

donderdag 28 mei 2020

Bad day

28 mei

Wat meestal gebeurt is dat mijn beste ideeën, oplossingen of vragen zich aandienen zo rond de tijd dat de vogeltjes opstaan. Dat je net uit een diepe slaap komt waarin je van alles onbewust bedacht en overdacht hebt en je ineens rond de klok van 3.40 weet wat je te doen staat en dan nog een keer rustig in slaap kunt vallen.
Heel fijn op zich.
Sinds mijn diagnose is dit veranderd in vragen, twijfels of angst die binnenvliegt in het vogeltjesuur.  Soms heel handig omdat ik ineens haarfijn weet welke vraag ik waar moet stellen of wat ik nou eigenlijk wil uitzoeken. Soms zeer irritant. Zoals vanochtend.
De hele nacht geen houding kunnen vinden om goed te slapen omdat óf de borst pijn doet, óf mijn borstbeen, óf mijn enkelwond en ik ondanks 5 soorten kussens geen goed holletje kan maken. Vervolgens mijn hart dat een slagje overslaat. Dat laatste gebeurt wel vaker, maar nu is het eng. Want wat als het nu door de bestralingen komt? Ik weet dat de bestralingen hartschade kunnen veroorzaken op langere termijn en dat ik daarom die breath-hold moet doen. Dat zeg ik dan ook tegen mezelf maar meteen drong vanochtend de vraag op: kun je ook de breath hold techniek gemiddeld doen in plaats van perfect en vinden de laboranten dat dan acceptabel genoeg als ze op het computerscherm naar jouw hart gluren en zeggen ze daarom niet dat het beter moet? En ontdek je dan misschien jaren later dat je toch beter je best had kunnen doen? Of misschien beter helemaal niet had kunnen bestralen? Of had je misschien beter je hele borst kunnen laten verwijderen zodat de bestraling niet nodig was?
Ik vertrouw op mijn artsen, maar daarmee schakel ik niet mijn hersens uit en die denken altijd gewoon mee met alles.
Als je niet goed slaapt, hebben emoties ook sneller vat op je dus zat ik met een huilbuitje op de fiets. Met mijn postoperatieve bh maar weer aan omdat alles weer zeer gevoelig is, tegen de wind in naar het ziekenhuis. Ik heb een Spotify Happy tunes playlist aangezet en die speelt precies op de oprit van het ziekenhuis: Bad day van Daniel Powter.....

'Cause you had a bad day
You're taking one down
You sing a sad song just to turn it around
You say you don't know
You tell me, "don't lie"
You work at a smile, and you go for a ride
You had a bad day
The camera don't lie
You're coming back down, and you really don't mind
You had a bad day
You had a bad day


Lekker toepasselijk, het voelt wel eigenlijk wel als een bad day en dat hoort erbij. Maar om dit nou een happy tune te noemen?
De computer werkte goed mee vandaag en ik heb me nog beter op mijn inademing, dus hart naar achteren, geconcentreerd. Toen het klaar was zaten mijn vragen en mijn tranen nog altijd hoog, dus die heb ik allebei maar losgelaten.
Alle tijd namen de laboranten, om mijn vragen te beantwoorden en me gerust te stellen. Ze hebben precies uitgelegd hoe en hoe vaak ze controleren of de straling vs de ligging van mijn hart zo veilig mogelijk is. Welke marges er in gebouwd zijn om zo veilig mogelijk te bestralen. Dat stelt me gerust. Als het geen coronatijd was geweest, had ik een begeleider mee mogen nemen die achter de schermen dit proces zou mogen bekijken.
Ze vertellen ook dat mijn breath hold techniek heel goed gaat en dat ik alles mag vragen wat ik wil.
Het pijnlijke gevoel dat ik sinds gisteren heb vinden ze ook heel logisch, dat heeft te maken met vocht dat ontstaat. Het enige wat kan helpen is de stevige bh die ik alweer uit de kast had getrokken, ook in de nacht.
Ik ben weer gerustgesteld.
'Mijn' bankje in het zonnetje was bezet door een lotgenote maar ik vond nog een gezelliger exemplaar in het groen. Sapje op en wind mee naar huis.
Vanmiddag toch even aangewipt bij een vriendin 5 minuutjes verderop en dat is dan gewoon fijn. Gewoon even kletsen samen, naast serieuze praat ook over de dagelijkse irritaties en lolletjes van school-in-coronatijd-met 3 kids thuis en ontdekken dat dat er bij haar soms net zo aan toe gaat als bij mij thuis.

En toen ging de telefoon...