Dit is me wel weer een pittig kuurtje!
Raar woord eigenlijk: kuur. Alsof het een fijn of gezond proces is, not.
Zaterdag leek het nog hetzelfde te gaan als kuur 2 en verheugde ik me er al op dat ik me vanaf dinsdag beter zou voelen en zelfs af zou kunnen spreken met anderen of gewoon met mezelf en een fiets om leuke dingen te doen. Dat had ik me heel bewust voorgenomen!
Zondag werd het plots een paar graden erger met de misselijkheid. Op de bank in standje hopeloos, proberen het advies van de diëtiste op te volgen door elke 2 uur te eten maar als alles vies is, is dat ook bijna niet te doen.
Heel braaf een bakje nutri-voeding uit de opgestuurde doos opgediept maar daar werd ik ongeveer agressief van. Zo chemisch, zo vies. Eiwitten heb ik nodig maar dit kan ik mezelf echt niet aandoen.
Slapen in de nacht lukte ook totaal niet en als je aan het wachten bent tot de misselijke dagen voorbij gaan wil je juist slapen. Ik heb die nacht een nieuw mantra ingestudeerd: denk aan de dolfijnen in Nieuw-Zeeland, denk aan de dolfijnen in Nieuw-Zeeland. Ik heb er een beetje op geslapen en toen ik midden in de nacht in tranen van ellende rechtop zat en mijn telefoon pakte zag ik dat Gera net deze foto's had gestuurd:
Ik kan wel weer zeggen: toeval bestaat niet!
Gera ging met haar man een stukje varen en met een wetsuit de onderkant van de zeilboot poetsen....
Plots omringd door springende dolfijnen, hoe bijzonder is dit. En zoals je ziet, zonder honderden toeristen om je heen maar gewoon prachtig veel blauw water. Dit wil ik ook!!!!
Maandag was het niet veel beter dus belde ik het ziekenhuis maar.
"Dit noemen we verlate misselijkheid" zei de verpleegkundig specialist. Het advies was om nog eens 3 dagen Dexamethason door te slikken. Daar worden velen hyperactief van en die slapen dan slecht, maar tot nu toe word ik er juist heel sloom van dus alla. Helaas ging mijn hartslag na de avondpil deze keer ook behoorlijk omhoog en was ik net zelf een springende dolfijn in bed. Linkerzij, rechterzij, toch weer links, benen omhoog, op je rug, kussen erbij pfffttt.
Dinsdag besloten alleen in de ochtend te slikken en niet meer in de avond. Niet slapen van de misselijkheid of niet slapen van de verhoogde hartslag is allebei niet slapen; dan maar een wat helderder hoofd. En weer iets te eten moeten halen om 2 am omdat mijn maag leeg is en de cirkel weer erg vicieus wordt op deze manier is ook een vervelende bijkomstigheid van niet slapen.
Woensdag werd ik dan eindelijk wakker met iets wat op eetlust leek en was de ergste misselijkheid voorbij, hallelujah.
Ik was zó blij, dat ik meteen om 5 am allerlei wilde plannen ging maken om de komende dagen te gaan doen.
Eerst maar eens een douche. Toen ik eruit kwam moest ik meteen op de badrand uithijgen. Wat is dit nu weer? De hulp in de huishouding komt, ik wil een fris bed en zelf de wasjes erin- en eruit doen. Trap op. Weer moeten zitten. Totaal kortademig en een luid kloppend hart met suizende oren. Dit heb ik nog niet eerder gehad. Nou ja, alles beter dan misselijk is mijn motto.
Vastbesloten om zelf de koelkast schoon te maken, al zou ik er een uur over doen, begon ik met een sopje. Een plank leeghalen, zitten. Een plank schoonmaken, zitten. Is dit normaal?
Stukje fietsen is dus echt geen optie. Maar hoe moet ik mijn conditie dan opkrikken?
En waarom is het zo koud? Ah, mijn temperatuur is 33.5 graad. Dan maar met deken op de bank.
Vanochtend laatste wasje erin maar nog altijd is een trap eigenlijk niet te doen. Toch maar eens even bellen met de verpleegkundig specialist.
"Wat jij beschrijft is het gevolg van een te laag HB gehalte. Voor je kuren stond je op 7,5, en afgelopen vrijdag op 6.3. Daar ben je duidelijk onder gedoken. Rond de 5.5 of als je klachten de komende dagen niet verminderen geven we je een bloedtransfusie."
Ik moet maandag toch naar AVL voor psychologische ondersteuning, we spreken af dat ik haar die dag op laat piepen als het niet beter gaat want dan gaan we meteen bloed prikken.
Blij dat er een verklaring is die logisch is.
Ze adviseert goed naar mijn lichaam te luisteren en dus inderdaad te gaan zitten als ik boven kom of andere inspanning lever. Dan toch maar niet een stukje fietsen en met mijn Deken van Liefde maar een dagje op de bank.
