6 april
Vandaag de laatste van deze dubbele dosis anti-hormoontherapie geslikt.
Ik heb het geprobeerd, 5 weken. Was vastbesloten de 3 maanden vol te maken en de lichamelijke bijwerkingen te accepteren maar daarbovenop in een soort depressie schieten is me teveel. Natuurlijk kreeg ik vorige week maandag slecht nieuws, natuurlijk ben ook ik totaal klaar met corona, natuurlijk heb ik ook geen zin om eerst een strandwandeling in korte mouwen te maken om een paar dagen later de vrieskou in te duiken en natuurlijk is het ook niet leuk dat de 2de ontslagronde bij KLM cabinepersoneel voor de deur staat. Maar ik ken mezelf al 51 jaar en weet dat ik altijd wel een lichtpuntje tevoorschijn tover en net zolang zoek tot ik iets bedacht heb waar ik weer blij van wordt. Precies dát is helemaal foetsie. Het boeit me allemaal niet meer, de hele dag rollen de tranen zomaar uit mijn ogen en ergens blij van worden is er niet bij. Nergens zin in hebben, gewoon wachten tot de dag voorbij is.
Ik besloot vrijdag mijn internist te bellen en we waren het samen eens: dit is geen doen zo. Teruggaan naar de helft van de huidige dosis vind ik geen optie want we weten al dat het niet effectief genoeg is. De vraag is ook of de dubbele dosis wel voldoende effect heeft. Na 5 weken slikken moet er al een duidelijke verhoging zichtbaar zijn dus hup weer naar het AVL. Over 14 dagen krijgen we die uitslag en moeten we bedenken of we overgaan op een ander medicijn, welke dan en wanneer. Ik wil eerst mijn eigen leven terug, dat weet ik wel. En verder kijk ik nog maar even niet.
Ik sta inmiddels als 'moeilijk-te-prikken' vermeld dus een alleraardigste verpleegkundige nam alle tijd om een warmtepack op mijn arm te leggen. Ondertussen legde hij uit waarom mensen met dunne bloedvaten na een chemokuur zo moeilijk te prikken zijn met bloeduitstortingen en pijn tot gevolg. Hij nam een extra dun naaldje en prikte fantastisch! Voortaan vragen naar meneer DelaCruz!
Volgende week weer 2 dagen AVL. Biopt nemen en mijn eerste officiële controle een jaar na de operatie. Daarna weer een week of 2 wachten op uitslagen en dan is het ongeveer al mei.... Mijn doel was zo min mogelijk ziekenhuis in 2021 maar nu zit ik er toch verdacht vaak
Ben er zo vaak heen gereden dat ik automatisch afslag 107 neem, of ik nou naar mijn zus of een vriendin rijdt of het Ingeborg Douwes centrum. En vervolgens moet ik heel hard nadenken over hoe ik dan alsnog op de goede bestemming aankom en voelt mijn hoofd als bladeren in een 1000 wegenboek dat vroeger in elke auto lag.
Over auto gesproken. Ik ben zenuwachtig. Op dit moment is mijn grote zoon aan het afrijden in Haarlem. De champagne ligt koud, just in case, en de bittergarnituur-overste staat paraat.
