Het was een wat ingewikkeld en verdrietig weekend. Een beetje zoals het weer buiten.
7 jaar geleden kocht ik een tijdschriften pakket en nam dat mee op vakantie, naar wat later zou blijken de laatste gezinsvakantie met papa erbij. In dat pakket zat ook de Libelle. Met een verhaal over Birdnesting.
Perfecte oplossing bij scheiden in vriendschap.
Birds blijven gewoon in het nest met al hun vertrouwde spulletjes en kamer, en vader en moeder vliegen om de beurt het huis in en uit.
Ik had er de perfecte baan voor: letterlijk met de grote blauwe vogel een paar dagen weg naar een oord wat dan tijdelijk mijn thuis was en ondertussen de birds overdragen aan vader vogel.
Mijn laatste vlucht was eind januari. Daarna verplicht vakantie, nieuwe kantoorbaan en corona.
Oh ja, en ook nog ziek worden.
Daar gaat je concept.
Alle birds continu thuis, vader vogel die moeder vogel af en aan naar het ziekenhuis brengt en zichzelf en zijn eigen huisje in quarantaine houdt om het grote nest niet te besmetten. Want moeder vogel moet wel opgelapt worden, anders klopt het concept niet meer.
Ondertussen is moeder vogel dagelijks op het nest, vliegt s’ochtends vroeg als het veilig is naar buiten om eten te halen, houdt het nest schoon, wast en droogt de veren van de birds en probeert het gezellig te houden terwijl haar eigen veren langzaam uitvallen.
Vader vogel vliegt alleen nog langs of wipt even aan en mist het zitten in het nest want zo is er geen quality time met de birds.
Er wordt een tussen-oplossing bedacht: 2x per week vliegt hij het eten in en moeder vogel doet net of ze niet thuis is. Het nest is groot genoeg tenslotte.
Als moeder vogel topfit was geweest was ze op die dagen vast in een ander nest gaan socializen. Maar ze heeft niet zoveel energie door de behandelingen en buiten het nest vliegt een gek virus rond, dus dat is geen goed idee. Dus eet ze 2x per week zelf wat boven in het nest terwijl vader vogel even alleen met de birds, beneden kan zijn.
Moeder vogel mist haar eigen werk enorm, en ook het even ‘weg’ zijn en niet voor de birds of het nest te hoeven zorgen. Ze merkt dat ze steeds meer eten moet invliegen omdat de grote birds continu in het nest zijn en houdt nog altijd in haar eentje het hele nest op orde. Ook al is ze niet fit maar is ze blij dat ze nog íets nuttigs kan doen.
Ze weet dat er nog meer veren gaan uitvallen voordat ze beter wordt. Eten invliegen en alleen voor het nest zorgen; ze kan het maar is niet wat ze ooit bedacht had en mogelijk ook niet haalbaar over een paar weken. Misschien moet er zelfs iemand voor haar komen zorgen zodat ze niet het nest uit valt.
In de normale wereld is dat best goed te regelen en ze weet dat vader vogel haar best wil helpen. De birds blijven tenslotte hun beider verantwoordelijkheid en de vriendschap sterk genoeg.
Maar nu is er corona.
Terwijl de lockdown versoepeld is en de vogels overal weer fluitend ergens een wormpje gaan prikken, maakt moeder vogel zich zorgen. Hoe moet ze straks tijdens de chemotherapie het virus buiten de deur houden als vader vogel het nest invliegt nadat hij andere nesten heeft bezocht zonder anderhalve meter afstand? Dan is het beter dat de birds tijdelijk naar zijn nest gaan. Maar dat is niet het concept. En vader vogel wil eerdaags zijn eigen nest inruilen voor een varend exemplaar. Dat is misschien wel erg ver vliegen. Of te klein.
En dus gooit iedereen zijn snavel open om te vertellen wat wenselijk, fijn of onmogelijk is.
Moeder vogel wil dat het voor iedereen zo goed mogelijk geregeld is. Zodat ze rustig ziek kan zijn om weer beter te worden. Ook al vraagt ze niet graag om hulp; ze heeft de hulp nodig van alle birds en dus ook van vader vogel om voor de birds te zorgen.
Het gevoel dat het concept niet meer werkt zoal het bedoeld was, daar zijn alle vogels het nu wel over eens zo bleek dit weekend.
Birdnesting 2.0 is daarmee gesneuveld.
