31 december
Vanochtend kreeg ik een mooi geluidsfragment van Gera. Ze leert Ukelele spelen en stuurde mij haar versie van Hallelujah. Dat vind ik al zo'n mooi nummer maar deze versie helemaal. En zo begon deze laatste dag van het jaar met tranen.
De eerste dag van het jaar begon heel anders. 2020 werd namelijk hét jaar! Terugkeer naar intercontinentale vluchten dus hoop flight safety examens die ik met 100% afsloot. Een fantastisch mooie intieme 50ste verjaardag met vriendinnen op het strand. Laatste 3 maandelijkse melanoom controle en het vertrouwen dat weer terugkwam dat het ook echt weg was, die kanker.
Bijna 25 jaar in dienst en dus een volle week New-York geboekt met de kinderen in een fijn hotel, Explorer passes gekocht en hoop shopplannen gemaakt waar mijn tieners al maanden voor spaarden. Zomervakantie Estivant naar Kroatië ook geboekt én ik startte eind februari eindelijk met mijn nieuwe nevenfunctie als trainer! Daar had ik zo'n zin in en de inwerkperiode was bijzonder intensief maar oh zo interessant, mooi, leerzaam, zingevend en uitdagend. Ondertussen uit eten met een leuke nog onbekende man, want 2020 zou 3 kernwoorden hebben: carrière-liefde-vakantie.
Trump gooide het land dicht t/m een week voordat wij zouden vertrekken, maar we hielden hoop. Alle nieuwe basiscursisten die ik en mijn collega's zouden trainen kregen bericht dat ze helaas een paar weken later zouden starten, maar we hielden hoop. Op donderdag 12 maart stuurde onze manager bij Learning & Development ons naar huis, omdat KLM buiten China ook ineens niet meer naar andere landen kon vliegen en het bedrijf op zijn kop stond. Nog hielden we hoop.
" Neem morgen maar vrij, maandag zien we elkaar weer."
Maar op de zondag ervoor echter ging de Lockdown in en op maandag 16 maart belde de huisarts. Ik hield nog steeds hoop. Tot die woensdag waarop ik de diagnose kreeg.
Dat is nu 85618 woorden geleden. En ook ruim 23.000€ geleden, voor mijn zorgverzekering.
Ik geloof niet dat ik al in de fase 'Wat is mij allemaal overkomen?' zit, dat moet nog komen. Ik weet wel dat ik ongelofelijk trots ben op hoe we ons met zijn vieren hier doorheen hebben geslagen, keer op keer met nieuwe teleurstellingen hebben gedeald maar ons weer herpakt hebben. Ieder heeft op zijn of haar eigen manier geprobeerd de lichtpuntjes te zoeken.
De bak met lieve kaarten achter mij koester ik. Zelfs op deze laatste dag van het jaar valt er een kaartje in de bus, van mijn jeugdvriendin Karen.
De talloze appjes, bossen bloemen, ingevlogen maaltijden, attenties, ritjes naar AVL en meeleven van vrienden en familie is het mooiste wat 2020 mij gebracht heeft, daar hoef ik niet over na te denken. Ik heb geleerd hulp te vragen en ben overdonderd hoe snel alles elke keer weer geregeld en opgelost werd. Dat is zo'n hartverwarmend gevoel, dat neemt niemand mij meer af!
