Dit was een fijn ziekenhuisloos weekend. Je komt weer een beetje tot rust en het lijkt weer even of alles weer normaal wordt. Boodschapje halen, stofzuigen en de was ophangen, zoals iedereen in het weekend. Ik begrijp nu ook waarom het nodig is dat straks tussen de dagelijkse bestralingen door het gewoon even weekend is; het zijn juist die kleine huiselijke dingen waarvan je weer tot rust komt.
Zaterdag met Fien wat biologisch-geteelde plantjes gehaald voor in de tuin, appelcake gebakken en sushi gerold. Vooral bij dat laatste vliegt je dag voorbij omdat er werkelijk óveral plakrijst zit. Vooral aan je handen en zie dan maar een cruciaal ingrediënt te pakken als je met 2 paar handen al in de rijst hebt gezeten en de twee overige tieners nergens te bekennen zijn. Al het geplak was de moeite waard want het smaakte heerlijk!
Zondag de dag begonnen met een heerlijke wandeling en vers gebakken broodjes. Nu maar hopen dat na corona tijd de Jumbo nog altijd open gaat om 10.00 want verse broodjes in de ochtend voelt als vakantie.
Vanochtend hadden alle tieners zowaar een serieuze toets van school, de eerste sinds 13 maart. Helaas niet allemaal tegelijk, dus ik was vooral druk met 'sssst, je weet toch, nu begint de toets van....' Want de één reageert opperste concentratie af door daarna luidkeels de trap af te stormen, de ander begint een rap met de originele rapper keihard op de achtergrond en de derde gaat even een klasgenoot bellen. Met een koptelefoon op en dan niet horen hoe hard tegen je laptop praat.
Ondertussen belde de bedrijfsarts. Ik ken deze man best goed sinds ik in 2017 opgebrand in zijn kantoor belandde, dus dat praat makkelijker.
"Mevrouw Jansen (hij blijft zeer beleefd), ik moet u zeggen dat ik veel van uw collega's die ik hier in mijn spreekkamer heb ontvangen, heb verwezen naar uw boek. Alle lof voor u; velen heb ik de spreekkamer uiteindelijk weer 'bevrijd' zien verlaten."
Wat een waanzinnig compliment! Hij weet dus ook precies wie hij aan de lijn heeft te midden van alle zieke cabine-collega's. We hebben een prima gesprek en aan het einde zegt hij: "Ik weet genoeg, ik zal u pas half juli weer bellen. Als het niet uitkomt, verzet u de afspraak gewoon."
Half juli, dan begin ik zo ongeveer aan de 20 weken chemotherapie. Ondertussen tikt de poortwachter-wet gewoon door. Daar horen allerlei verslagen en re-integratie opties bij en dat laatste is nog heel ver weg. Eerst starten met de bestralingen: aanstaande maandag de eerste en dan is de laatste op 22 juni.
Tegen 13.00 weer de route naar het AVL gereden, ik kan 'm dromen inmiddels. In de steriele kamer staat de dermatoloog en haar assistente geheel in een soort corona-outfit paraat. Mondkapje met daaroverheen zo'n plastic scherm en beschermende jassen over het witte uniform.
Ik heb echt geen idee of ik ze weleens eerder heb gezien tijdens vorige bezoeken op poli 1; ze zijn echt onherkenbaar.
De verdovende prikken wennen niet maar daarna voel je gelukkig niets meer. Het resultaat gaat in een potje naar de patholoog en over 2 weken hoor ik welke vorm het is en of het helemaal weg is. Nu zorgen dat het 48 uur droog blijft, het niet gaat ontsteken of vocht in de enkel komt. Dat laatste moet ik voorkomen met een elastische kous over het verband in de charmante kleur lichtbruin. Leuk nu er teenslipper-weer op komst is. Over 2 weken de hechtingen verwijderen bij de huisarts en dan is er weer een nieuw litteken aan mijn bestaande verzameling toegevoegd.
Ik plof op de bank met mijn been omhoog, fijne avond.
