Het is een ongekende luxe: bedenken wat je eens zal doen vandaag.
Vanochtend had ik bedacht om een lesje yoga te proberen, online zou er een 'Restorative Yoga' les zijn van mijn favoriete docent. In de hoop dat het niet lijkt op de yoga waarin je minutenlang in de zwaan ligt en accepteren dat mijn favoriete yoga nog geen optie is met mijn beschadigde lijf, rol ik mijn matje uit en alleen daarvan breekt het zweet me uit. Ik gok boven zo'n 27,5 graden.
Ik kan ook beneden de mat uitrollen bij 25 graden maar ja, school is nog steeds elke dag een verrassing dus iedereen loopt in en uit op verschillende tijden die vooral niet in de huisagenda gezet worden want 'of ik wel niet weet hoeveel werk dat is....'
Yoga. Zoom blijkt na 3 maanden nog steeds ingewikkeld. Ik vergeef het mijn favoriete docent meteen, wanneer ik haar met grote vragende ogen vol in de camera zie verschijnen omdat ze probeert het geluid aan te krijgen. Dat lukt, maar het beeld staat op zijn kant. Ja ik zie je denken: draai je je ipad even maar helaas, het beeld draait dan doodleuk gekanteld mee. Vandaag dus Suzette op zijn kant.
Deze yoga-vorm is niet mijn ding. Ik ben ook nog niet aan de fase revalidatie toe, dus misschien ligt het daaraan.
Na de yoga staat deze tas medicijnen me aan te gapen op mijn kastje. Gisteren opgehaald bij de apotheek. Dit zijn de pillen tegen de bijwerkingen van de chemo straks. Er zitten papieren vol bijsluiters bij maar ik besluit de tas in de kast te parkeren. 28 juli moeten ze mee naar het AVL, 28 juli is vroeg genoeg om ze te voorschijn te halen.
Om 12.30 webcast met onze CEO. We zijn weer volop in het nieuws vandaag en in een uur probeert onze baas wat zaken toe te lichten. Eind juli ligt er een herstructureringsplan op tafel en in oktober zullen we op individuele basis horen wat dit betekent.
Oktober? Dan heb ik nog 10 kuren te gaan.
Op de fiets naar het dorp om vast een aantal items van mijn chemo-boodschappenlijst in te slaan. Zoute tandpasta, gel en mondspray en ik wilde ook nog iets anders scoren om één van de bijwerkingen van de hormoontherapie te verlichten maar helaas: niet te vinden. Gelukkig zitten de experts in het ziekenhuis en had ik even later telefonisch een recept geregeld.
"Weet je het faxnummer van je apotheek?" vraagt de verpleegkundig specialist.
"Bestaat dat nog, een fax? Eh, ik geloof dat ik dat nummer echt niet heb."
"Ja, maar weet je wat, ik bel ze wel even voor het faxnummer."
Is toch grappig!
Ik hoor elke dag "Hé Boomer" hier thuis maar deze Boomer zou toch iets van mail gebruiken in deze business.
En zo vloog de dag voorbij. Ondertussen 3 oververhitte tieners van gezonde smoothies voorzien. De één moet nu alles op alles zetten om over te gaan, zoals elk jaar de vertrouwde 'eindspurt'. Bij de ander regent het onvoldoendes maar nog met een 7 gemiddeld overgaan vanwege de 'beginspurt' en de middelste heeft haar eerste mega onvoldoende ever gehaald. Voor een vak dat ze na dit jaar nooit meer heeft dus ze zit er niet mee.
Einde middag op de loungebank in de schaduw geploft om het boek uit te lezen van mijn lotgenote. Ik herken zoveel! Regelmatig frons ik mijn wenkbrauwen als ik lees hoe haar breath hold techniek ging (met een snorkel! en een wasknijper op de neus) of hoe ze zelf moest leuren voor een pruikenvergoeding. Een Linkedin connectie heb ik gisteren al met haar gemaakt. Omdat ik niet in toeval geloof en met verbazing letterlijke zinnen uit mijn eigen vocabulaire lees.
Het boek is uit. Tussen de regels door lees ik een proces waar ik zelf doorheen ben gegaan voordat ik kanker kreeg en wat ik in mijn boek beschreven heb.
Ik type een berichtje; dat ik denk dat mijn verhaal haar verder op weg kan helpen.
Ik krijg antwoord: 'Ik geloof niet in toeval dus ben heel benieuwd naar je verhaal, ik ga hem bestellen.'
Toeval bestaat niet. Ik zeg het vaak, en hier weer zo'n mooi bewijs.
