Blogarchief

vrijdag 2 oktober 2020

Mondkapjes

2 oktober

Ik ben blij dat er eindelijk op grote schaal dringend mondkapjes worden geadviseerd. Dat laatste woord nemen helaas veel medelanders nogal letterlijk en doen dus niets met dit advies. Gisteren aangekomen in het AVL kreeg elke patiënt en begeleider een mondkapje van het ziekenhuis. Top, dacht ik. Totdat ik door de hele centrale hal moest lopen om bij poli 4 te komen en ontdekte dat 90% van de begeleiders, duidelijk herkenbaar aan echt haar en laptops met kopjes koffie, het mondkapje al af hadden gezet. Hoe asociaal kun je zijn! Je bent in hét kankerziekenhuis van het land. Er lopen daar dus alleen maar kwetsbare mensen van wie jij een begeleider bent en je hebt gewoon schijt aan dit advies???Onbegrijpelijk. 

Gisteren was het naast mondkapjes-dag ook Dday bij KLM: de dag dat het herstructureringsplan bij de regering ingeleverd moest worden en wij medewerkers zouden horen hoeveel ontslagen er gaan vallen en hoeveel salaris we moeten inleveren. Tot op het laatste moment werd er keihard onderhandeld  met de vakbonden en werd besloten de live webcast met onze CEO af te blazen en te verplaatsen naar vanochtend 10.00. Fysio dus maar afgezegd want ik had toch al te weinig energie en ik wil gewoon een dagje helemaal niets. Nou, dat is niet gelukt.

Vannacht voelde ik de symptomen van een blaasontsteking. Vanochtend de huisarts maar gebeld, ik heb echt geen zin in wéér een ritje AVL. Ik mocht langskomen met een potje urine. Potje......waar had ik die ook alweer? Nergens. Hup aankleden en naar de apotheek om een steriel containertje te halen. Ook maar meteen een extra pak vla en joghurt voor de pijnlijke mond bij de Jumbo ernaast scoren. Mondkapje op, ach ik was met zo'n 10 anderen van de 50 klanten die dat deed. Personeel doet er ook niet aan mee. Top dit vrijblijvende beleid. Hup weer naar huis, paar glazen water, koffie en slechts een paar druppels in het potje en dat is niet genoeg.

Ondertussen belde Jacqueline die ook morgen naar de uitvaart gaat. Ik had gevraagd of ik misschien vanaf haar woonplaats mee mocht carpoolen morgen, omdat mijn energie zo beperkt is. Ze is ook een lotgenote en weet hoe dat voelt.

"Carpoolen, dat doen we dus niet. Ik kom jou gewoon halen en ik breng je ook weer thuis! Ik weet hoe je je moet voelen nu en het wordt een hele intensieve dag morgen, dus zo gaan we het doen." Ik heb huilend opgehangen. Wat een lieverd, gewoon 200 minuten omrijden voor mij!! 

Tegen 12 uur had ik eindelijk het potje vol en kon ik ermee naar de huisarts. Automatisch op de fiets gegaan, met de auto het dorp in is helemaal niet handig. Maar met een stel edele delen in de herstelfase is de fiets niet handig. Maar ja, dat ontdek je na 100 meter pas. Terwijl mijn potje gecontroleerd werd door de assistente liep de ene na de andere patiënt zonder mondkapje achter mijn rug het gebouw in. Niemand zei iets. 4 assistenten met zelf een mondkapje op en die je ook aan de telefoon vertellen dat je er een op moet zetten als je komt maar die het verder maar gewoon laten gaan. Ik heb er echt geen woorden voor. 

Inderdaad een blaasontsteking en dan de keuze tussen een wekelijkse antibiotica kuur die vergoed wordt of een eendaagse kuur waar je zelf iets van moet betalen. Doet u mij die laatste maar. Ziek zijn is ontzettend duur heb ik allang gemerkt dus kan dit er ook nog wel bij. Bovendien weer een volle week pillen slikken 3 x per dag met een pijnlijke mond en een inmiddels gruwelijke antipathie tegen pillen maakt de keuze erg makkelijk. 

Nu ik toch in het dorp was beland maar even een taartje gehaald voor bij de thee vanavond. We hebben niets te vieren dus juist daarom. Of nou, misschien toch wel. Krijg net een mail van school dat alle leerlingen vanaf maandag ook een mondkapje gaan dragen. Hallelujah. 

En toen ging de telefoon...