Zo had ik gisteren de eerste online meeting met het grootste gedeelte van mijn collega's bij de afdeling L&D. Met ruim 30 man sterk zaten we klaar om 10.00. Sommigen van hen had ik nog niet eens persoonlijk ontmoet omdat ik nog maar 3 weken bij de afdeling werkte toen corona binnenviel. Om de beurt vertelde één van ons hoe het gaat op het persoonlijke vlak terwijl alle anderen de microfoon uit hadden staan en gewoon luisterden. Hoe mooi, we hebben ruim een uur over dit rondje gedaan en dat was heel waardevol. Je ziet je collega in zijn eigen huis, met hier en daar een kind in beeld of een ander gezinslid die met de was langs loopt of even iets komt vertellen. Wanneer krijg je nou de kans om even in iemands leven te gluren op afstand? En heel mooi om te horen hoe iedereen op zijn eigen manier dealt met de situatie en dat we één ding absoluut gemeen hebben: we willen weer trainen. Zo snel mogelijk. Want dat betekent dat er weer een stip aan de horizon is en het weer goed komt met ons bedrijf.
Op dit moment moeten we echter realistisch zijn; voor 2/3 van ons is nu en in de nabije toekomst geen werk en zal het nevenfunctie-contract bevroren worden. Met de garantie dat zodra het kan, je contract meteen weer ontdooid zal worden. Ik bied me vast vrijwillig aan. Ik ben nog maanden bezig in de medische mallemolen die borstkanker heet en hoe graag ik ook aan de bak zou willen, werken zal ik even moeten parkeren.
Zojuist ben ik even terug in Alphen Noord Brabant geweest. In de Willibrorduskerk via een livestream. Mijn goede jeugdvriendin uit dat dorpje heeft haar moeder vandaag begraven, een bijzonder leuke en fijne moeder. Ik ben op bed gaan zitten, koptelefoon op en kopje koffie erbij. En natuurlijk een brandend kaarsje.
Het was net of ik in de kerkbank zat. De sfeer kwam door mijn beeldscherm heen, en dat er maar een handvol mensen in de kerk mocht zitten maakte eigenlijk niet uit. Want wij kijkers waren er gewoon bij. Alle teksten, foto's en muziek maakten het heel bijzonder, want ik ben zo vaak bij hen thuis geweest vroeger en herkende van alles op de foto's. Ik hou het slecht 'droog' als anderen verdriet hebben en nu helemaal nu mijn tranen nogal op de loer liggen. Het is ook gek dat je de aanwezigen verdrietig de kerk uit ziet lopen en niet even een arm om ze heen kunt slaan en in plaats daarvan je computer uitzet.
Ik kreeg gisteren het hele pathologische rapport in de AVL-app en leergierig als ik ben heb ik de boel ontcijferd. Geloof dat ik een gat in de markt heb ontdekt en een tip voor elke medische instelling die pathologische rapporten verstrekt: neem een medisch onderlegd persoon aan die pathologische rapporten in Jip en Janneke taal vertaalt! Want het is echt abacadabra. Nu heb ik de termen die ik niet zelf kon vertalen opgezocht op gerenommeerde oncologische sites en dat duurde wel even.
En ik werd er ook niet blij van. Als ik al twijfel zou hebben waarom ik een zwaar chemo traject moet ondergaan is deze nu weggenomen.
Voordat ik geopereerd werd zei de chirurg op basis van de uitslagen van de biopten:
"Gelukkig heeft u een huis-tuin- en keuken borstkanker om maar aan te geven dat we van deze vorm heel veel weten en daardoor een gunstige prognose afgeven."
Natuurlijk zei ze er ook bij, dat we pas na de operatie de puzzel compleet hebben. Dat is dus nu, ruim een maand na de diagnose.
Ik heb dus een tumor die o.b.v. het biopt inderdaad heel gangbaar leek, maar een kern blijkt te hebben van een zeldzame soort. Daarbij dus een bovenmatig snelle celdeling kent waardoor de tumor de hoogste classificatie graad qua agressiviteit krijg in plaats van de middelste graad. Dat geeft aan dat er een grotere kans is dat er tumorcellen zijn ontsnapt. En helemaal K.... is dat de tumor ook in bloedvaten is aangetroffen. Dit alles maakt dat er een hogere kans is dat het terugkeert.
Daar word ik dus verdrietig van.
Bovendien werpt het een nieuwe, terechte vraag op waar HJ mee kwam: als je dit had geweten, is het dan niet veiliger om de borst helemaal te verwijderen?
Dit heeft me vannacht flink bezig gehouden. Om 14.00 kan ik de verpleegkundig specialist bellen en ik ga vragen of ik mijn vraag per mail aan de arts kan sturen zodat we dit begin volgende week kunnen bespreken.
