Blogarchief

dinsdag 24 november 2020

Taxol 8

24 november

Pfft...ik ben echt kapot. En mijn humeur daarmee ook. 

Eerst een rustig weekendje. Zaterdag spontaan zus uitgenodigd om Tommie te ontmoeten. Heel gezellig maar ontdekken dat een paar uur kletsen ook al een boel energie kost en je vervolgens de bank niet meer af komt blijft frustrerend. De kinderen gingen bij papa op de boot logeren en ik heel vroeg bedje in nadat ik vast een appeltaartje gemaakt had. 

Zondag taartje in de oven gezet. Christine Kat kwam een lekker stuk taart proeven, bijkletsen en een wandeling maken. Daar mijn lotgenote uit Breda regelmatig vertelt dat ze een uur loopt, dacht ik: dat kan ik dus ook vast. Dus rondje langs de kangoeroes en de familie zwarte zwaan (waar blijkbaar het kroost verkocht is) en halverwege dacht ik al: oeps, beetje ver.... Maar ja een rondje is een rondje dus je moet hoe dan ook door. Mijn teennagels begonnen te zeuren en mijn voeten protesteerden ondanks dat 75% ervan nog altijd een dood gevoel geeft. Afijn, we did it! Wederom frustrerend dat je vervolgens echt niets meer kunt doen en maar weer heel vroeg je bed in gaat in de hoop dat het morgen weer beter is.

Morgen, dat was dus maandag. En al voelde het iets beter, de dag voor de volgende lading chemo was alweer aangebroken en je weet dat het beetje energie dat je hebt dan weer wordt afgebroken. Eloy kwam me halen, even gezellig kletsen in de auto en dan weer die drempel over bij het AVL. Ik kan het niet meer zien. Ik kan de dame van de triage ook niet meer zien. Elke week dezelfde mevrouw die vraagt of ik geen klachten heb of in het buitenland ben geweest en ondertussen mijn temperatuur meet. Terwijl je opzij stapt naar het pompje van de handen-vloeistof zegt ze: "Even de handen desinfecteren!" JA DAT WEET IK ONDERTUSSEN WEL! Als je daar binnen loopt met je groene kaart in de hand en een gemutst kaal hoofd dan snap je als triage mevrouw toch ook wel dat ik inmiddels de procedures ken? Ja ik weet dat ze keurig haar werk doe en niet zo onaardig moet denken maar ik ben zo ongelooflijk klaar met alles.

Weer in de TL-verlichte veel te koude zaal van de dagbehandeling, bij Otto bloed laten afnemen. Otto is van het type: streng doch rechtvaardig. Zo kwam hij vorige week zeggen dat ik wel de stekker van de infuuspaal in het stopcontact moet stoppen na een wandelingetje toilet en de infuuspaal op de juiste manier (met de monitor naar voren) naast mijn bed moet parkeren. Hij ergert zich rot aan de prijzen van de hele kleine ronde pleisters die mijn Picc-lijn uitgang moeten bedekken, houdt van klassieke muziek en heeft sinds zijn hernia-operaties ook geen gevoel meer in zijn voeten. "Ik wil jouw situatie niet bagatelliseren hoor, maar er valt best mee te leven" zegt hij. Hij vindt ook dat het misschien beter is om kuur 11 en 12 te skippen want er wordt behoorlijk overbehandeld volgens hem. Ik ga het volgende week met de internist allemaal bespreken, ik heb al een lijstje klaar. Wil ook graag weten hoe het kan dat mijn geopereerde borst ineens veel groter is en zwaar en dat terwijl er een hele hap uitgenomen is. Ik kan nog steeds geen normale bh's aan omdat het dan gaat steken, dus sporttops it is. 

De witte bloedcellen zijn onder de grens van 1.0 gezakt maar na overleg mocht ik de kuur toch krijgen. Hoe dat precies zit zal ik ook volgende week navragen. Halverwege de kuur, ik kan er de klok op gelijk zetten, moet ik altijd naar het toilet. Infuuspaal mee en op kousenvoetjes het kleine kamertje in. Ik was de deur nog niet in of moest zó nodig, iets met aangetaste blaaswand, dat ik me letterlijk in bochten moest wringen om snel de broek omlaag te krijgen en pats...auw....schoot het in mijn heup. 

Om 11.15 stond ik weer buiten, een record. Patricia bracht me weer naar huis, bedje ingedoken en meteen diep in slaap gevallen. Heup doet echt zeer met lopen, paracetamolletje doet niets helaas. Wachten tot het over gaat of het is de zoveelste gekke bijwerking. Had vorige week meerdere keren dat er iets in mijn knie verschoot en ik er doorheen zakte. Mijn lotgenoten herkennen dit helaas als bijkomstigheid van deze kuren. Daar een heup ook een gewricht is, kan het ook van de anti-hormoonmedicatie komen want die slaat op de gewrichten. Ook maar erbij op het lijstje voor volgende week.

Vandaag is het niet veel beter dus met poezen rustig op de bank. En dan maak je zomaar iets bijzonders mee! Grote poes lag rustig op zijn vaste schapenvachtje, kleine poes naast mij en toen liep Tommie heel behoedzaam ook het kleedje op en hebben ze samen heel rustig daar een tijd gelegen!





En toen ging de telefoon...