10 januari
Vanaf 8 am was ik onafscheidelijk van mijn telefoon, want de GGD kon bellen. Dat deden ze uiteindelijk rond de klok van 12. Eerst alle geboortedata opnoemen voordat ze het verlossende woord sprak: negatief. Alle drie de tieners zijn gisteren dus negatief getest. Hoe dat kan, geen idee. Ik heb dus tot nu toe niemand aangestoken, zelfs niet mijn eigen kinderen waarvan er 2 elke dag in mijn bed zijn geploft of me geknuffeld hebben.
Dat we hier nog steeds onze grenzen verleggen is snel duidelijk; voor steeds minder springen wij een gat in de lucht. Ties is blij is dat hij naar school kan morgen en nog iets kan opsteken voor de schoolexamens beginnen en zometeen vers brood bij de Jumbo kan halen. Fien gaat komende week bij een vriendin online les volgen zodat het net is alsof ze samen in een klas zitten. Joep is blij dat ie morgen met een ander tegen een hockeybal kan slaan op het veld waar al maandenlang geen sprake is van normaal sporten. Ik ben blij dat ik de deur open kan doen voor Nicole die straks eten komt brengen en morgen voor Blessing zodat na 3 weken gebroken voet er eindelijk iemand met een sopje door het huis komt razen. En dat ik morgen naar het LUMC mag met Linda, die hier zelfs binnen een kopje koffie mag drinken van de GGD! Dat het niet uit maakt dat het morgen zeikt van de regen omdat ik joepieaaaieeee op krukken door die regen kan strompelen. Om even later weer een dosis röntgenstraling op mijn voet los te laten in de hoop dat de mensen in de gipskamer mij vervolgens vertellen dat het einde van het behandelplan in zicht komt. Wij zijn gewoon blij met 'saus' (gevierde uitspraak hier in huis). Wie had ooit bedacht dat we blij zouden worden omdat we na een dikke week quarantaine in een gelock-downed land gewoon naar buiten mogen, desnoods met een gebroken voet?
Gisteren was wel even een andere dag. Vol goede moed zat ik weer te bedenken wat we de komende week aan boodschappen nodig hebben en wat we nu weer moeten eten. Iets wat vooral snel klaar is en wat iedereen lust. Trots dat ik het allemaal weer bedacht had en niet vergeten was wat pompjes handzeep extra te bestellen want dat vliegt er doorheen, drukte ik op de knop 'boodschappen toevoegen' en kreeg ik de melding 'toevoegen aan bestelling van 18 januari'. Nee, nee, nee, mijn boodschappen komen 11 januari hoor. Klantenservice (sorry, druk vanwege corona, duurt lang) na 23 minuten hangen aan de lijn en toen bleek dat mijn boodschappen die elke maandag tussen 18.00-20.00 komen ineens om 12.00 geparkeerd staan. En precies voor dat tijdvak, moet je ruim 48 uur van tevoren alles besteld hebben. Het is te laat, de rest van de week zit ook vol dusss....
Dat verpestte totaal mijn humeur wat al niet best was. Zit je dan, met een lege koelkast en een gebroken voet en 3 kinderen in quarantaine. Weer hulp inschakelen en je afhankelijk opstellen, ik heb er zo genoeg van. Uiteindelijk bij de concurrent voor a.s. woensdag nog een plekje gevonden voor boodschappen, daar de hele lijst weer ingevuld en zo ging de dag alsnog verhipte snel voorbij.
Op zoek naar een hoogtepuntje van de dag, besloot ik zelf een klein pakketje bij de Jumbo in te gaan leveren. Ik was al klachtenvrij en van de gipskamer mag ik zelf naar de fysio lopen met krukken en de Jumbo is dichterbij, dus vandaag ga ik dit wandelingetje testen. Zelfs een mondkap op gedaan alhoewel ik niemand kan besmetten en ik niet besmet kan worden omdat ik nog minstens 7 weken immuun ben, maar vooruit. Ook al ben ik in de mood om ook eens lekker onverantwoordelijk, boos en recalcitrant te zijn. Ik had geen extra pijn van dit mini-wandelingetje dus naar de fysio gaan komende week moet lukken. Ik heb ontzettende last van mijn oedeemborst; die doet nu de hele dag pijn omdat ik een week moest overslaan vanwege corona.
Fijne zondag, ik ga mijn tanden in een vers broodje zetten.
