Blogarchief

donderdag 26 november 2020

Au

26 november

Gisteren stootte ik mijn teen tegen een kastje toen ik de was ging ophangen. Het deed wel zeer maar de pijn was net zo snel weer weg als ie kwam. Afijn, toen ik naar bed ging en mijn sokken uit deed bleek hij pimpelpaars. Dat is dus wat neuropathie doet, je zenuwen beschadigen waardoor ook een pijnprikkel niet duidelijk doorgegeven wordt. Nu maak ik me dus zorgen dat ik al te lang door ben gegaan met deze kuren. En dat het niet meer goed komt want geen arts kan voorspellen welke neuropathie klachten al dan niet verdwijnen. Neuropathie wordt door het ziekenhuis omschreven als 'speldenprikken' of 'lopen op watten'. Ik heb echt geen idee hoe het voelt als je over watten loopt, lijkt mij eigenlijk wel een fijn gevoel. Ik heb natuurlijk steeds aangegeven dat mijn tenen dood waren, maar zonder speldenprikken was dat nog oké genoeg. Toen rukte het op naar de bal van mijn voet en inmiddels mijn hele voet. Nog altijd geen speldenprikken, die heb ik alleen in mijn vingers heel af en toe. 

Mijn nagels van mijn handen zijn nu aan het opbollen en ik ben erachter dat ze ook over een jaar  alsnog eraf kunnen gaan. Of los gaan zitten en daarna weer vast. Nuttige informatie van de lotgenoten groep die in geen enkel ziekenhuisfoldertje staat. Behalve je nagels te hydrateren kun je zelf niets doen. Ik smeer elke dag een olie-tje uit een klein flesje van 24€ erop en hopen dat dit de gouden tip is van de lotgenoten. En anders is de Dadi-oil fabrikant vast heel blij met ons. Hoe dan ook, het idee dat ik over een half jaar misschien wel fit en fruitig genoeg ben en een bosje haar heb waardoor ik de lucht in kan maar alsnog terug de ziektewet in moet omdat een stewardess zonder nagels ook niet kan.....daar word ik knap verdrietig van.

Gisteren lang zitten appen met mijn lotgenote in Breda. Zij stopt na 10 kuren van deze Taxol in overleg met de arts en moet er nog maar 2. Ze snapt als geen ander hoe 'slechte' dagen voelen, dat is zo fijn! Dat je het ene moment blij bent en de hele wereld aankan omdat het einde van de behandelingen in zicht is maar het volgende moment in paniek schiet bij het idee dat je misschien onherstelbare schade aan je lichaam hebt gegeven door de chemo. Of dat je niet genoeg Taxol hebt gekregen door eerder te stoppen en er met deze beslissing een uitzaaiing op de loer ligt. 

Ze stuurde me een mooie quote; 



En toen ging de telefoon...