Veel te mooie dag om in een bed te liggen, maar toch ben ik blij dat deze dag eindelijk gekomen is. Alleen naar binnen want ook als je opgenomen word moet je begeleider buiten of in de centrale hal blijven dus is HJ maar meteen weer weggereden.
Bij de afdeling dag opname konden ze me niet vinden. Gelukkig op mijn geboortedatum wel. Wat bleek, ik kreeg een bed bij de buren op de afdeling Spoed. Ze zijn zo opgeschaald om kankerpatiënten van andere ziekenhuizen te opereren ivm corona dat ze dus creatief bedden verdelen. Manon (de verpleegkundige) legde uit, nadat we eerst door een ruimte gingen met allerlei ligstoelen met mensen die aan infusen liggen, dat op deze afdeling vooral veel studies gedaan worden.
Op mijn kamer ligt al een prachtig blauw hemd klaar met onderbroek. Het Victoria Secret model van het AVL grapt Manon, namelijk zonder voor- of achterkant. Ze vroeg of ik het spannend vond. Best wel.
"Wij kletsen je er wel doorheen hoor, want dat snappen wij!"
Na het opname gesprek, een dosis pillen met ook het beroemde 'pammetje' gauw het hemd aan en in bed gaan liggen. Je weet nooit wat je van zo'n pil gaat doen; ik heb ze alleen geslikt liggend in bed
voor de OK en geen idee of je nog normaal een paar meter naar het toilet kan lopen of zwabberende benen krijgt.
Om de tijd te doden de tv maar aangezet. Als ik ga lezen ga komt het toch niet aan in mijn hersens nu. Ik kijk nooit TV overdag en daar mis je niets aan blijkbaar; de keuze is Tell Sell, een kabinetsoverleg met precies op de achtergrond Thierry Baudet steeds in beeld of een oud programma met Ronald Koeman en Angela Schijf die dan op bezoek zijn bij die man in dat grote huis, met dat mondaine jacht in Nice. Geen idee hoe de naam is, wel dat het jaartal 2005 genoemd werd. Nou ja, je moet wat.
Om 13.10 weggebracht naar de voorbereidingsruimte. Ook daar weer uitgelegd wat er met mijn gezicht is gebeurd. Het ziet er al stukken beter uit maar een gedeelte onder mijn oog is nog altijd paars, mijn jukbeen dik en de bloeduitstorting veroorzaakt nog een lichtblauwe wang.
Infuus geprikt, badmutsje op en overgestapt op de operatie-brancard en om 13.33 onder de grote klok door werd ik de OK ingereden.
Zo gek om niet de hand te kunnen schudden en je fatsoenlijk voor te stellen aan de 6 mensen die zometeen aan je lijf gaan zitten en er zelfs in snijden. Alleen de anesthesist en de assistenten hebben een mondkapje op en kun je alleen in de ogen kijken. Ze moeten zuinig zijn met die kapjes en daarom doen ze hem niet tussendoor even af, want dan moet ie weggegooid leggen ze uit.
De glimlach van de chirurg zie ik gelukkig wel en ik wist al hoe ze eruit zag want ze staat op de achterkant van Het Borstkankerboek: Hester Oldenburg. Ze voelt ook nog even aan de tumor en dan gaan we beginnen. Zuurstofmasker, dan een spul in je infuus wat moet lijken op compleet dronkenschap aldus de anesthesist (als ik ooit zoveel gedronken had zou ik geen glas meer aanraken, zo naar) en dan aan iets leuks denken. Ik heb maar voor de bloembollen gekozen.
En dan hoor je in de verte iemand aan je vragen hoeveel pijn je hebt. Ah, ik ben dus wakker.
Een 6. Ze spuit meteen een spullie in mijn infuus en de wereld draait lekker, of ben ik het?
Ik zie wel de klok in mijn ooghoek: 16.15.
De operatie heeft ruim een uur geduurd en blijkbaar was ik daarna ook nog even onder zijl. Of de tijd vliegt. Want in mijn beleving vraagt de uitslaapkamer-assistent 5 minuten later weer hoe de pijn is. 5, en hup weer dat goedje in het infuus. Ik moet daar blijven liggen tot een half uur na toediening. Nou ik ga nergens heen, maakt mij niet uit waar ik lig.
Na een waterijsje werd ik opgehaald door Willeke, de avondverpleegkundige en weer in mijn kamer geparkeerd. De andere roomies zijn al naar huis zo blijkt. En ook alle dagjesmensen aan het infuus zijn weg. Heel stil.
"Dat moet ook, want om 22.00 gaan we dicht" zegt Willeke. "Maar neem je tijd, zolang je draaierig bent laat ik het infuus zitten en moet je bellen als je naar de wc moet."
Elk uurtje gaat het wat beter, boterhammetje kaas en kopje thee en rond 21.30 is de ergste draaierigheid weg en mag ik gaan. Eerst de kleding aan waaronder de speciale bh voor de steun en dat helpt wel, want een loshangende borst met een wond is niet fijn. Door het aankleden gaat de wond bloeden, maar dat hoort erbij zegt Willeke en kan geen kwaad. Ze geeft pillen voor vannacht en morgenochtend mee en een recept voor daarna. Hj mag me gelukkig wel ophalen met een rolstoel en het ziekenhuis is vrijwel leeg om dit tijdstip.
De datum voor de uitslag en het gesprek met mijn eigen arts staan ook gepland in mijn app. Het zou maandag over een week zijn, maar laat dan net de Koning jarig zijn.....het wordt dus de verjaardag van Bea. 30 april de uitslag om 9 am en einde ochtend meteen door naar de radiotherapie om de bestralingen door te spreken die gaan komen. Hele folder erbij en een filmpje over hoe ik mezelf kan trainen lang mijn adem in te houden. Want ik moet bestraald worden aan de kant van mijn hart. En om zo min mogelijk schade te veroorzaken hebben ze daar een breath-hold techniek voor bedacht. Dolle boel. Dat komt later wel, eerst herstellen.
Thuis een slaapkamer vol tulpen van HJ, heel gezellig. Allemaal leuke post van mijn jaarclub, superlief en een beschermengel van een andere lieve vriendin. Met mijn post en een doppertje water en vooral veel kussens in de rug mijn bedje in en nagepraat met Ties en Fien.
