Dit verzin je niet deel 2

 23 december

Het was inmiddels nacht toen we thuiskwamen. Fien in tranen, want het weinige dat we deze vakantie konden doen kan nu dus ook niet meer. En rara wie zal ik vragen voor een  klusje hier of daar..... Het is too much. We zitten allemaal in tranen. De jongens doen wat jongens doen: terugtrekken en gamen. Lin besluit te blijven slapen in Fien's bed, Fien bij mij in bed en we liggen nog lang te praten en te huilen over wat een extreem rotjaar dit is. Ik slaap niet van de pijn ondanks de paracetamol en moet  ook nog 2x naar het toilet. Levensgevaarlijk met die krukken, ik zwier op de heenweg tegen de muur en op de terugweg tegen de achterkant van mijn bed. Dit kan echt niet, krukken en 1 been.

Lin en ik ontbijten op bed zodat Fien kan proberen in haar eigen bed nog wat slaap te pakken en om 8.30 sharp bel ik de gipspoli. Ik leg weer het verhaal uit en ze gaan een plan bedenken maar kunnen niet beloven dat het een onbelaste vorm van gips wordt. Maar het kan gewoon niet anders, dus het moet. 

Samen met Lin om 12.30 weer naar het LUMC en vragen de weg naar de gipspoli, dat blijkt op de afdeling K3 te zijn. Oh ja lee lee..

Een ontzettend melige gips-knutselaar komt me halen en vertelt dat zijn nicht ook neuropathie in de voeten had na alle behandelingen en dat niet is goed gekomen na 2 jaar maar ze wel haar werk als verpleegkundige kon oppakken. Jaloers kijk ik naar zijn lekker zittende klompen die zijn nicht ongetwijfeld ook draagt tijdens werk....is toch iets anders dan een donkerblauwe pump. Mijn voet blijkt inmiddels nog wat dikker en blauwer onder het verband. Hij legt het plan uit en laat me 6 kleurenstaaltjes zien waaruit ik mag kiezen.

"Tsja, als ik dan toch op de afdeling K3 ben doe me dan maar knalroze!"

"Die hebben we nog niet eerder gehoord hier, maar dan doe je wel je regenboogjurkje aan he!" Vervolgens hebben we het over neuropathie en vertel ik dat mijn hele lichaam voelt alsof ik het net onthaard heb en dan kleding aandoe, maar hij vast niet weet hoe dat voelt. We hebben in ieder geval gelachen vandaag. Vooral ben ik opgelucht dat ik een gips en schoen heb waar ik weliswaar niet op moet gaan lopen, maar wel net een tipje bij kan zetten als ik van bed naar badkamer moet boven. 

Lin heeft gisteren al een douchestoel en een rolstoel gehaald bij de thuiszorgwinkel. Met de rolstoel kan ik me beneden verplaatsen en een kopje koffie voor mezelf zetten en boven kom ik door op mijn billen de trap op- en af te gaan, ofwel enkele reis in de ochtend naar benee en eerst goed nadenken wat ik beneden nodig heb. Ach ja, deze ervaring heb ik opgedaan na mijn knie operatie en komt nu weer van pas.

Weer thuis nog een kopje koffie gedronken en heeft Linda vast het eten gemaakt. Daarna heb ik het klokje rond geslapen. Af en toe wakker van de pijn maar toch weer doorgeslapen daarna. Heel blij met de douchestoel en hoes om mijn voet droog te houden. Na de douche weer op mijn kont naar benee en zowaar bedacht om mijn tandenborstel en pasta mee te nemen. Wetende dat de tieners de eerste uren nog niet ontwaken. Ik was alleen mijn sokken vergeten, valt mee.

Ik heb de dame bij de gemeente die de thuiszorg regelt gebeld en de situatie uitgelegd. Ik had de thuiszorg tijdelijk stopgezet omdat ik het zelf wel weer kon maar nu is alles anders. Ze schoot gelijk in de regelmodus en regelt 2x per week thuiszorg, ook voor de lichte klusjes als een bed verschonen of een wasje erin proppen. Zal wel even duren met de feestdagen voordat ze personeel heeft gevonden maar hopelijk vanaf januari dan.

Toen appte mijn Manager Cabin crew of ik zo tijd had om te bellen. Ik had hem een update gemaild gisteren.

"Ik zit klaar in mijn rolstoel om nergens heen te rijden" appte ik terug en 2 tellen later had ik hem aan de lijn. Zoals altijd een fijn gesprek. En afgesloten met zijn belofte dat hij me persoonlijk uit komt zwaaien op mijn eerste vlucht in 2021. I hope so. Dat hij zich aan zijn belofte houd weet ik zeker, het is meer dat ik nu een extra voeten probleem heb en niet weet hoe dat allemaal zal aflopen.

Nadat we de klusjes van vandaag met het gezin hadden verdeeld kwam Nicole P op de thee en heeft ze me naar de oedeemtherapeut gereden. Daar binnenkomen was nog niet zo simpel want een fikse drempel en door algen glad geworden tegels maakten het geen leuk hink-stap-stukje. Doodeng eigenlijk. Maar goed, even later lag ik op de tafel en zei Maite dat ze volgende week aan huis komt. Ik heb bedacht dat ik dan op een yoga matje op de eettafel ga liggen want de bank is zo laag voor haar om te behandelen. Om het oedeem te verhelpen is beweging aan de armfiets ook heel belangrijk, dus gingen we fantaseren hoe ik daar veilig zelf kan komen de komende tijd. Dat is niet zo simpel, ik hoop dat ik met mijn lieve vrienden toch een haal/breng systeem kan maken in het nieuwe jaar, dat ik ooit loopgips krijg en misschien kan fietsen of zo.

Nu gaat de hutspot op het vuur, zelf geschild die aardappeltjes vanuit de rolstoel en gewoon in de keuken blijven zitten tot het gaar is. Moet lukken. 

Eet smakelijk allemaal!

Dit verzin je toch niet? deel 1

23 december

Ik begin dit verhaal gewoon met het leukste avontuur van afgelopen week.

Een avontuur dat op het laatste nippertje ook anders werd dan bedacht. Al weken zijn we met vriendinnen en familie van Nicole in het geheim een verrassing aan het voorbereiden voor haar 50ste verjaardag. Het originele plan was om met dat clubje in een lichtjes optocht langs haar huis te gaan, een persoonlijke kerstbal in de boom te hangen buiten, een glas champagne te drinken buiten en ondertussen was er een super filmpje gemaakt en had ik de afgelopen week een fotoboek in elkaar geknutseld. Maar ja, eerst mochten we met 4 man op straat, toen met 2 man en toen ik net in de trein was gestapt richting Utrecht appte Nicole's vriend dat hun zoon net gehoord had dat hij corona had.... en ze met zijn allen in Quarantaine moesten. 

Dit verzin je toch niet? 

Gelukkig hebben ze een dakterras en konden we op deze manier Gefeliciteerd roepen naar boven en heel veel tranen laten vallen in onze glazen champagne. Want het enige wat we willen is dichtbij en knuffelen.

Daan was zo lief om mij vanaf NS Utrecht op te halen en langs Nicole te rijden en lekker te koken. Thuis aangekomen meteen bedje in gedoken. Buiten de uitvaart van Ada was dit mijn enige uitje sinds maanden....en ik was bekaf. Even tot rust komen met bladeren door Facebook en tref ik deze aan:

Zo ontzettend lief van Katja!! Vorig jaar heb ik ook een lampion gedoneerd, met de namen van 2 vriendinnen die borstkanker hadden gehad. Niet wetende dat ik het ook al had en denkend dat ik kankervrij was na het melanoom. Vorig jaar werden alle lampionnen met publiek erbij verlicht en ik was erbij, heel indrukwekkend! Ik ga de uitzending straks terugkijken en wie weet zie ik 'mijn'lampion staan op tv. 

Maandag vroeg opgestaan en het huis schoongemaakt. De metamorfose van Joep zijn kamer is een feit, vooral Fien heeft sinds vrijdag keihard geklust. Verven, nieuw bed en kast in elkaar en ontdekken dat het oorspronkelijke plan niet door kon gaan omdat de kamer 2 cm te smal is.... Creatieve oplossing bedacht en alles kwam weer goed. Om 11.30 precies op tijd klaar om de door Joep volgepropte auto met karton en ander afval naar de werf te rijden en af te storten. En thuis gauw om te kleden voordat Linda kwam.

21 december was oorspronkelijk de dag van mijn laatste chemo en zou Linda mee gaan. Gelukkig kunnen we vandaag gewoon lekker koffie leuten en samen eten. Terwijl de overheerlijke cannelloni in mijn propere huis de oven in ging, trok Linda een flesje bubbels open uit La France. Een fles die ze mij de avond voor de eerste chemo gaf en waarbij we samen besloten 'm te bewaren voor deze dag. Proost! Op betere tijden! Terwijl ik vervolgens op de stoel wil gaan zitten aan tafel op nog altijd anderhalve meter afstand van Linda, zet ik mijn voet niet plat (genoeg) neer en zwikt ie over de buitenkant. Dit gebeurt zo vaak sinds de neuropathie is toegeslagen, maar dan doet het niet pijn maar val ik bijna. Na een half uurtje zitten bleek het zo'n zeer te doen dat ik tijdens het eten maar een icepack erop heb gelegd. Vervolgens kon ik er nauwelijks op staan en besloot ik maar eens goed te kijken. Dat was niet zo simpel, want in dat been zit een hoop vocht van de chemo en draag ik van die charmante strakke kousen. Die doe je niet zomaar effe uit... vooral niet met losse nagels.

Een bult. Aan de zijkant van mijn voet. Een die ik aan de andere kant niet heb. Even googelen. Oh. Je kunt ook daar je voet breken. Hm. Dan maar de huisartsenpost bellen. Komt u maar. Gelukkig is Lin er!! Gelukkig heb ik een paar krukken gekocht na mijn knie operatie en kan ik zo naar de auto strompelen. 

"Gaat u maar even een foto maken in het LUMC" zegt de huisarts.

Die werd uiteindelijk zo tegen een uur of 23 gemaakt. Middenvoetsbeentje van de kleine teen gebroken.

Dit verzin je toch niet!

Ben ik eindelijk beetje up and running en dan dit. 

"We geven u voor de eerste week een gipsspalk tot onder de knie", zegt Gienie in een groen pak. U mag de voet helemaal niet belasten. Van dat nieuws moet ik huilen. Ik heb geen kracht door spierverlies van de chemo en mijn evenwicht is zo slecht dat ik me moet vast houden in de douche als ik met mijn ogen dicht de shampoo van mijn pluizenbol afspoel. Anders val ik. How the hell moet ik mezelf dan met krukken en nog een neuropathie voet voortbewegen en oh ja, ook nog een oedeemborst die bij alles wat de bijbehorende arm doet last geeft. 

"Dan krijgt u nu een drukverband, mag u ook niet op lopen maar dan gaat u morgen naar de gipspoli voor een alternatief gipsplan. Ze zijn nu dicht namelijk."