23 december
Ik begin dit verhaal gewoon met het leukste avontuur van afgelopen week.
Een avontuur dat op het laatste nippertje ook anders werd dan bedacht. Al weken zijn we met vriendinnen en familie van Nicole in het geheim een verrassing aan het voorbereiden voor haar 50ste verjaardag. Het originele plan was om met dat clubje in een lichtjes optocht langs haar huis te gaan, een persoonlijke kerstbal in de boom te hangen buiten, een glas champagne te drinken buiten en ondertussen was er een super filmpje gemaakt en had ik de afgelopen week een fotoboek in elkaar geknutseld. Maar ja, eerst mochten we met 4 man op straat, toen met 2 man en toen ik net in de trein was gestapt richting Utrecht appte Nicole's vriend dat hun zoon net gehoord had dat hij corona had.... en ze met zijn allen in Quarantaine moesten.
Dit verzin je toch niet?
Gelukkig hebben ze een dakterras en konden we op deze manier Gefeliciteerd roepen naar boven en heel veel tranen laten vallen in onze glazen champagne. Want het enige wat we willen is dichtbij en knuffelen.
Daan was zo lief om mij vanaf NS Utrecht op te halen en langs Nicole te rijden en lekker te koken. Thuis aangekomen meteen bedje in gedoken. Buiten de uitvaart van Ada was dit mijn enige uitje sinds maanden....en ik was bekaf. Even tot rust komen met bladeren door Facebook en tref ik deze aan:
Zo ontzettend lief van Katja!! Vorig jaar heb ik ook een lampion gedoneerd, met de namen van 2 vriendinnen die borstkanker hadden gehad. Niet wetende dat ik het ook al had en denkend dat ik kankervrij was na het melanoom. Vorig jaar werden alle lampionnen met publiek erbij verlicht en ik was erbij, heel indrukwekkend! Ik ga de uitzending straks terugkijken en wie weet zie ik 'mijn'lampion staan op tv.
Maandag vroeg opgestaan en het huis schoongemaakt. De metamorfose van Joep zijn kamer is een feit, vooral Fien heeft sinds vrijdag keihard geklust. Verven, nieuw bed en kast in elkaar en ontdekken dat het oorspronkelijke plan niet door kon gaan omdat de kamer 2 cm te smal is.... Creatieve oplossing bedacht en alles kwam weer goed. Om 11.30 precies op tijd klaar om de door Joep volgepropte auto met karton en ander afval naar de werf te rijden en af te storten. En thuis gauw om te kleden voordat Linda kwam.
21 december was oorspronkelijk de dag van mijn laatste chemo en zou Linda mee gaan. Gelukkig kunnen we vandaag gewoon lekker koffie leuten en samen eten. Terwijl de overheerlijke cannelloni in mijn propere huis de oven in ging, trok Linda een flesje bubbels open uit La France. Een fles die ze mij de avond voor de eerste chemo gaf en waarbij we samen besloten 'm te bewaren voor deze dag. Proost! Op betere tijden! Terwijl ik vervolgens op de stoel wil gaan zitten aan tafel op nog altijd anderhalve meter afstand van Linda, zet ik mijn voet niet plat (genoeg) neer en zwikt ie over de buitenkant. Dit gebeurt zo vaak sinds de neuropathie is toegeslagen, maar dan doet het niet pijn maar val ik bijna. Na een half uurtje zitten bleek het zo'n zeer te doen dat ik tijdens het eten maar een icepack erop heb gelegd. Vervolgens kon ik er nauwelijks op staan en besloot ik maar eens goed te kijken. Dat was niet zo simpel, want in dat been zit een hoop vocht van de chemo en draag ik van die charmante strakke kousen. Die doe je niet zomaar effe uit... vooral niet met losse nagels.
Een bult. Aan de zijkant van mijn voet. Een die ik aan de andere kant niet heb. Even googelen. Oh. Je kunt ook daar je voet breken. Hm. Dan maar de huisartsenpost bellen. Komt u maar. Gelukkig is Lin er!! Gelukkig heb ik een paar krukken gekocht na mijn knie operatie en kan ik zo naar de auto strompelen.
"Gaat u maar even een foto maken in het LUMC" zegt de huisarts.
Die werd uiteindelijk zo tegen een uur of 23 gemaakt. Middenvoetsbeentje van de kleine teen gebroken.
Dit verzin je toch niet!
Ben ik eindelijk beetje up and running en dan dit.
"We geven u voor de eerste week een gipsspalk tot onder de knie", zegt Gienie in een groen pak. U mag de voet helemaal niet belasten. Van dat nieuws moet ik huilen. Ik heb geen kracht door spierverlies van de chemo en mijn evenwicht is zo slecht dat ik me moet vast houden in de douche als ik met mijn ogen dicht de shampoo van mijn pluizenbol afspoel. Anders val ik. How the hell moet ik mezelf dan met krukken en nog een neuropathie voet voortbewegen en oh ja, ook nog een oedeemborst die bij alles wat de bijbehorende arm doet last geeft.
"Dan krijgt u nu een drukverband, mag u ook niet op lopen maar dan gaat u morgen naar de gipspoli voor een alternatief gipsplan. Ze zijn nu dicht namelijk."
