26 januari
Time flies, even when you are not having fun.
Dat is wat ik ontdekt heb en dat is zowaar een meevaller. Ik zit inmiddels 5 weken met een gebroken voet en hopelijk op de helft van de behandeltijd en in de Walker boot. De dagen zijn allemaal hetzelfde, dus niet erg funny en toch vliegen ze voorbij.
Ik heb het ook druk. Ja dit klinkt stom, maar zo voelt het echt. De ochtend is druk omdat ik probeer met zo weinig mogelijk trap te lopen de poezen op tijd te voeren en buiten te laten, een wasje erin te proppen en mezelf te douchen. Daar word je druk van in je hoofd, want vereist serieus planning. Voordat ik ga douchen moet ik alle kledingstukken voor het onderlijf klaar hebben liggen voor de douche, zodat ik vanaf mijn douchekruk die spullen aan kan trekken en de schoen eroverheen kan voordat ik opsta. Verhipte irritant als je op je douchekruk zit en ontdekt dat je alles hebt behalve een verse slip óf Tommie ook in de buurt is en je sok heeft gejat. Gek beest, hij verzamelt overal sokken en sjouwt ze mee naar beneden en legt ze naast zijn etensbak. De rest van het huis verwacht ondertussen dat ik ook rekening houd met iemands eerste uur vrij, hoe laat de wasmachine centrifugeert en zo de online les verstoort en ik maak ook nogal herrie met mijn futuristische boot; zachtjes lopen is onmogelijk.
Sneller dan je denkt is het dan al middag. Als ik niet een paar uur liggen op de bank reserveer, zit ik 's avonds met een dikke enkel en voet en is niet bevorderlijk voor de genezing. Maar voordat ik zonder boot op de bank zit, moet ik wel bedenken wat ik zoal in mijn buurt nodig heb én moet ik vooral zorgen dat ik voorlopig niet naar het toilet hoef en hopen dat er niemand aan belt.
Inmiddels loop ik 3x per week naar de fysio/oedeemtherapie. Het enige wandelingetje dat is goedgekeurd door de gipskamer. Even frisse neus halen, daar gemasseerd en getapet worden voor het oedeem in mijn borst of een half uurtje armen, rug en buik trainen met de fysio. De massage verlicht de klachten maar het vocht gaat helaas nog steeds nergens heen. De therapeut denkt dat het nodig is dat er extra compressiemiddelen ingezet worden. Ik draag en slaap al weken met een compressie bh. Nu zou er nog een speciale compressie-pad bij moeten. Geen goedkoop dingetje en hoe en of dit verzekerd is blijft een raadsel na heel wat telefoontjes met de zorgverzekeraar. Inmiddels blijkt ook dat mijn ribben achter het bestraalde oppervlak pijnlijk zijn tijdens de massage. Bestralingsschade aan de ribben is een gangbare bijwerking, en ontstaat ook vaak later dan tijdens de bestralingsperiode. Volgende week maar bespreken met de internist of het nut heeft om de bestralingsarts te consulteren hierover.
Vorige week een Dexa scan gehad in het AVL. Deze meet de botdichtheid en is nodig omdat mijn medicatie daar negatieve invloed op kan hebben. Vandaag weer naar het AVL voor de jaarlijkse controle na melanoom en goedgekeurd op het basaalcelcarcinoom op mijn been na. Die heb ik de vorige keer al aangekaart en hij moet ook verwijderd maar zo vlak na chemo gaan we dat nog even uitstellen.
Je verlegt je grenzen.
Bij het ontdekken van mijn eerste exemplaar in 2019 wilde ik er zo snel mogelijk van af omdat ik het een doodeng ding vind, de naam alleen al. Nu denk ik: er zijn ergere en belangrijkere zaken, we hebben het er over een paar maanden wel over wanneer die verwijderd gaat worden. Ook met de wetenschap dat dit veilig kan blijven zitten zolang het niet groter wordt. Jo reed mij beide bezoeken en als je de hele dag binnen zit zijn dit echt 'uitjes'. Even kletsen met een andere volwassene, zien hoe de bouwwerkzaamheden in je dorp enorm snel vooruitgaan waar je niets van mee krijgt al woon je om de hoek en even in een autostoel zitten in plaats van de stoel aan de eettafel.
Je verlegt je grenzen.
Druk ben ik ook met van alles uitzoeken, na mijn eerste re-integratie gesprek en 2 bezoekjes van makelaars. Veel stof tot nadenken en een hoop lijstjes. Dat laatste is niet een nieuw fenomeen, echter wel wat ik erop schrijf. Zoals een kaartje ontwerpen voor mijn vader die binnenkort een zware operatie moet ondergaan. En dat is niet omdat ik niet aan hem denk, integendeel, hij schiet meerdere keren per dag door mijn hoofd. Het is omdat mijn brein duidelijk zijn natuurlijke denk-dus-doe modus mist. Zo bedenk ik me nu dat ik op mijn ipad sinds 2 dagen een pagina open heb staan met een uitleg waarom men van een 'chemo-brein' spreekt. Vergeten dus. Totaal niets voor de Ingeborg 1.0; die onthield alles als vanzelf. Ik vermoed dat Ingeborg 2.0 nog wel meer verrassingen gaat krijgen na alle behandelingen...en dan moeten de grenzen maar weer een stukje opschuiven.
De nieuwe maatregelen zorgen ervoor dat we hier even goed moeten afstemmen welke 1-person-only hier komt op een dag. 2 keer per week is dat alvast de thuiszorg. Zaterdag had ik dus maar een afspraak afgezegd zodat Fien een vriendin kon vragen. Zondag kwam een vriendin van Joep met haar leuke moeder. een vriendin van mij. Ja, 2 mensen. Fien zegt dan: Mama, we doen al 10 maanden alles braaf, doe eens Yolo! Daarbij kan ik niemand besmetten en niemand mij, ik zit nog in de immuniteitsfase na corona.
Ze kwamen lunchen. Ik besloot Keiserschmarren te bakken want tegenwoordig is een mini gezelschap dat komt lunchen een feestelijke gebeurtenis. Bij een feestje hoort ook een beetje optutten, dus ik besloot ook om mijn eerste wimpers van mascara te voorzien en te testen of ik na 10 maanden nog een strak eyeliner streepje kon zetten. Gelukt. En weet je wat, ik ben totaal klaar met mutsen en pruik. Vanaf vandaag ga ik gewoon mét haar door het leven.
Het is niet veel, maar ja, je verlegt je grenzen.
