Gisteren was even een off-day. Dat je op staat en heel moe bent.
Plan fiets maar in de kast gezet; beetje regen vind ik niet erg maar harde wind en geen energie is niet echt een fijne combi om 34 km te fietsen.
Voor het AVL-Hoofddorp staat precies één bankje waar ik regelmatig op ga zitten na de bestraling met mijn gezonde smoothie. Als je daar zit valt 1 ding op: elke auto die het terrein afrijdt schampt de hoek van de stoep. Had ik toch mooi een doel van de dag, namelijk dat stoepje niet raken. Gelukt!
Thuis geluncht en op de bank en vervolgens op bed geploft. Met thee, een boek (niets gelezen), Blendle en the Crown. Ondertussen tieners die kwamen vragen 'wat ik nou lui lag te doen.'
Tot nu toe hebben ze weinig gemerkt van mijn ziekte op het fysieke vlak. Dat gaat sowieso een keer veranderen en gisteren was zo'n dag.
De hechtingen zijn ondertussen uit mijn been verwijderd. De verdachte plek blijkt weer een basaalcelcarcinoom te zijn die volgens het pathologisch rapport 'radicaal verwijderd' is. Dat is mooi; die kan geen schade meer aanrichten.
Ik kan dus weer in bad, is ontspannend toch? Dus gisteren lekker laten vollopen. Even later lag ik met zweet op mijn voorhoofd mijn nageltjes keurig te vijlen. Misschien is een warm bad als je hormoon-medicijnen slikt niet zo'n goede combi. Iets met nog meer hitte in je lijf die er niet uit wil.
Vanochtend moest Fien naar school, natuurlijk precies op het moment dat voor het eerst sinds de scholen dicht gingen het echt keihard regent. En je geen regenpak kunt meenemen. Want je mag niet naar je locker, je mag niets aan de kapstok hangen dus wat doe je dan met die natte zooi? In een zak proppen en weer nat aantrekken straks? Daar had ze geen zin in.
Toen ze vertrok van huis zag ze met haar scherpe blik een klein wit konijntje onder een auto zitten. Ze had zelf geen tijd en weet dat ik direct in actie kom in geval van een dier in nood, dus stuurde ze een app. Mijn vaste mattie bij dit soort acties is altijd Joep. Allebei hup bed uit, in de joggingbroek gesprongen, jas erover en de tuincrocs aan. Je voelt je net Ma flodder maar geen tijd te verliezen. Het regende pijpestelen en inderdaad zat er een mini konijntje met piekhaartjes onder een auto, en toen onder de auto ernaast, en toen.....weg.
Maar hij kwam terug en zag net een sappig grasje waar hij op af ging en hupte net onder de auto vandaan toen er een reiger laag overkwam. Op het nippertje hadden we m te pakken en gered!
Konijn in een doosje, beetje paksoi erbij want die had ik nog liggen.
"Kijk Joep, jullie eten dit niet maar dit Hollandse konijn lust het gewoon!"
Vreemd konijn, aldus Joep.
Toen op zoek naar de eigenaar en de bewoner van het eerste huis met kleine kids waar ik aan belde wist toevallig wie in de buurt recent een nestje jonge konijnen had gekregen. Daar aangebeld en Flappie kwam hen bekend voor. Na inspectie van familie konijn daar bleek er inderdaad een wit exemplaar verdwenen.
Kind blij, wij blij, moeder konijn blij. Deze witte rebel heeft zich gewoon uitgegraven via een geheime gang uit een heel mooi zelfgebouwd hok.
Tijd voor ontbijt, douche en net toen ik wilde vertrekken naar het ziekenhuis zag ik meerdere gemiste anonieme oproepen maar gelukkig bleven ze bellen.
"Met Stephanie, uit Hoofddorp. Al onze 3 de bestralingsunits doen het niet meer. We kunnen sowieso tot 12.00 niemand bestralen. Blijft u thuis, dan bel ik u straks voor een nieuw tijdstip."
Alles kan kapot, ook zo'n belangrijk apparaat. Heel fijn dat ze daar hele snelle monteurs bij hebben want om 17.00 vanmiddag kan ik alsnog komen.
