5 juli
Zaterdag hebben Joep en ik door de storm, het leek wel herfst, taartjes gehaald om vast een beetje verjaardag te vieren met Opa en Moeke uit het Belgische land. Eindelijk mochten ze de grens weer over dus op gepaste afstand een vervroegd Joep zijn 14-jarig feestje gevierd. Het vervolg van dit feestje is op zijn echte geboortedatum 17 juli in Rovinj.
Het blijft ongemakkelijk, die afstand houden tot iedereen, maar we doen het maar gewoon. En een feestje met slechts 2 gasten is eigenlijk ook helemaal prima; je hoeft niet continu de koek en zopie te verversen dus je hebt gewoon tijd om je gesprek af te maken.
Ondertussen had de post wat chemo-mutsjes via de brievenbus bezorgd. Voor het geval mijn haar sneller uitvalt dan mijn afspraak bij de pruikendame op 6 augustus wil ik toch 1 passend exemplaar in huis hebben. Dat is nog niet zo simpel: een passend exemplaar.
Na uren googelen op de sites aanbevolen door mijn lotgenoten, had ik met mijn standaard hoofdmaat een paar standaard mutsjes besteld. De eerste was zelfs met mijn haar eronder nog veel te groot, de tweede zat vol met naden (en de bedoeling van die mutsjes is dat er nou juist weinig tot geen naden in zitten want dat kan schuren op een kaal bolletje) maar de derde paste helemaal.
Zo, ook daar rust over want geregeld.
Ondertussen groeit de groepsapp en de eerste ritten naar het AVL zijn geregeld, heel fijn!
Ik krijg van verschillende mensen de tip om ook andere vragen in de app te stellen...wie er een maaltijd wil brengen bijvoorbeeld. Ik zal de tip opvolgen... zo gek dat ik helemaal niet weet wat ik wel of niet zelf kan en hoe ik erbij zit/lig na zo'n kuur. Bij een gebroken been weet je ongeveer hoe lang je in het gips zit of niet mobiel bent.
Vanochtend was het om 5 am weer gedaan met de rust. De tamoxifen pillen maken mijn nachtrust echt niet beter, ik hoop dat het ooit nog gaat wennen. Echt loei en loeiheet en ja, je vliegt letterlijk op uit je bed. Niet te doen om te blijven liggen.
Een stevige wandeling had gekund, alle tijd, maar het stormde zo hard dat ik dit plan maar heb laten varen. Geen zin, geen motivatie. Beetje zondagsblues.
Nicole kwam vandaag gezellig een taartje eten en weer ben ik zo verwend met een tas vol fruit, dropjes voor op vakantie en leuke boekjes. Wederom op afstand. Ik ga na de chemo een inhaal-knuffel-sessie inplannen denk ik.
