Blogarchief

vrijdag 19 juni 2020

Nog 1

19 juni

Na vandaag nog slechts één bestraling, joehee!
Mijn favoriete dame in het witte pak met de zilveren klompen is er vandaag, maar maandag niet. Da's nou jammer want ik heb mijn afscheidschocola nog niet bij me.
Ze vraagt weer hoe het gaat en ziet zelf ook dat mijn huid het een beetje zwaar heeft. Nog steeds is het tepelgebied het zwaarst de klos, van binnen en buiten. Dat vindt ze heel logisch en ze neemt me mee naar de computer.
"Heb je je bestralingsplan nog nooit gezien?"
Nou nee, ik wist niet dat dat kon.
Er verschijnt een foto op het scherm zonder hoofd, maar ik herken mijn eigen bovenlijf meteen. Met kleurvlakken is aangegeven hoeveel straling gegeven wordt, uit welke hoek en waar de boost op gericht is. Het tepelgebied is vanuit al die hoeken de klos. Dat verklaart een hoop.
Dan afscheid nemen in je halve blootje en zonder handen schudden. Echt heel vervelend dat dat nog steeds niet kan! Want ik had haar gewoon een knuffel willen geven. Niet alleen omdat ik daar ondertussen erg veel behoefte aan heb, maar vooral omdat ze zo haar best doet om de behandeling persoonlijk te maken.
Ze wenst me heel veel succes met de chemo en het wennen aan een kaal bolletje en vooral plezier daarvoor, op onze vakantie.
Tussen de buien door naar Hoofddorp gefietst, het wordt spannend of ik ook tussen de buien door terug kom. In mijn korte broek met zonder jas.
Gelukt.
Thuis aangekomen tref ik de buurman met zijn vader naast onze tuin.
"En, valt er nog wat te vliegen voor je?"
De vader van de buurman is ook KLM'er, technisch medewerker, en hij komt regelmatig iets klussen  bij zijn zoon in zijn blauwe KLM overall.
Hij heeft een keer uitgebreid verteld dat hij in de OR zit en daar best druk mee is. Druk in de afgelopen gouden jaren zal nu wel superdruk betekenen. Ik manoeuvreer het gesprek naar 'de situatie' waar onze werkgever en dus wij in zitten, maar hij blijft vragen of ik het type dat nog wel vliegt wel in mijn pakket heb en welke nog meer. Voor ik het weet zeg ik dat ik wel vliegen wil, maar niet kan. Tot lang nadat bekend is wie en hoeveel mensen er ontslagen zullen worden, omdat ik borstkanker heb. Zijn zoon schuifelt zenuwachtig op en neer en valt stil. Zijn vader echter vraagt door. Oprecht geïnteresseerd. Met hetzelfde gemak waarop eigenlijk alle gesprekken met blauwe collega's gaan, waar je ze ook tegen komt. Oh wat mis ik dat.

Ik heb Fien beloofd om nog even plantjes te halen voor de eindfase van haar project. Voor CKV moest ze iets ouds een nieuwe bestemming geven. Zeer blij dat ik onze oude slee nog bewaard heb, is ze al weken bezig met brainstormen en schetsen maken. Uiteindelijk levert ze vanavond voor 24.00 deze super plantenbak digitaal in. Ik mag het prototype houden!
Heel blij met mijn nieuwe pronkstuk met roze bloesem en bijtjes.


En toen ging de telefoon...