18 maart
Even poetsen, even fietsen, even naar de Jumbo, even niet nadenken.
Het is vast een cyste. Of toch niet? Wat als?
Even fietsen, even lopen, even naar de vogels luisteren. Die doen ook gewoon normaal. Het leven is gewoon normaal. Behalve corona.
Eindelijk tijd om te gaan. Ik ga alleen want je kunt natuurlijk niet iemand meenemen naar een ziekenhuis met
deze pandemie, stel je voor dat je begeleider wel snottert. Sta je zo weer
buiten. Bovendien kan ik dit prima zelf want het is vast loos alarm.
Wat zei de huisarts nou? Ze maken een foto en dan zou ik snel horen wat de bevindingen waren?
Van wie eigenlijk?
Het is echt bizar rustig bij het ziekenhuis. Er rijden geen bussen, er is plek zat in de parkeergarage en er
loopt niemand op de stoep. Ik wacht in een totaal lege wachtkamer, ook
heel vreemd. En overal hangen briefjes: mocht je een begeleider meegenomen
hebben dan mag deze persoon echt niet mee de onderzoekskamer in. Zie je wel, is maar goed dat
ik alleen gegaan ben.
"Komt u verder. U heeft calcificaties die niet zo duidelijk waren geloof ik, ik zie niet veel hoor op
de foto die in de bus is gemaakt."
Dat klinkt goed, het valt vast allemaal mee.
"Volgens mijn huisarts en de brief die ik mee heb gekregen is er een afwijking van 1.3 cm aangetroffen en nog iets van 0,9 cm.
Dat snap ik al niet helemaal, want de huisarts zei niets over twee afwijkingen aan de telefoon".
De foto is snel gemaakt en de laborante zegt dat deze nieuwe foto's in ieder geval veel duidelijker zijn. Ik vraag of
ik even mag komen kijken op haar scherm en dat is ok. Tsja, het is tenslotte mijn lichaam.
Ze heeft gelijk. Je ziet op haar foto duidelijk een rondje. Op de foto uit de bus is het veel vager.
"Wanneer hoor ik of het een cyste is of niet?" vraag ik.
"Ik ga even de radioloog halen en een echo aanvragen. Zij neemt het over en zal u een uitslag geven." Ik kleed me aan en ga naar een andere wachtkamer. Ik app Henk-Jan dat ik bijna klaar ben en dat ik ook zometeen een
uitslag heb. Ondertussen denk ik: een echo? Daar zei de huisarts niets over.
Wat betekent dit? Voor ik het weet lig ik op de onderzoekstafel. En voor ik het
weet verschijnt er een donkere vlek op de echo.
"Dit is niet goed, waarschijnlijk kwaadaardig" zegt de radioloog.
"We gaan een biopt nemen".
Ik barst in huilen uit. De assistente slaat meteen een arm om me heen, ook al mogen we elkaar niet meer aanraken of
dichter dan een meter bij elkaar staan vanwege corona.
"Wil je iemand bellen?"
Dat wil ik wel.
Ik bel Henk-Jan die godzijdank meteen opneemt.
"Kom je alsjeblieft, het is foute boel".
De assistent blijft bij me wachten, haalt koffie en een warm laken. Ik zit te trillen als een rietje en kan de
koffie nauwelijks in het kopje houden. Zo voelt stress. Ik was het even vergeten. Een kwartier later is Henk-Jan er.
"Het dringt niet door, het kan gewoon niet, weer kanker?" roep ik snikkend.
"Meisje, je huilt dus ik denk dat het wel binnenkomt. Ik vind het zo rot voor je".
De radioloog zet alles klaar, vertelt dat de prik pijn gaat doen maar dat kan me niets schelen. Pijn is vele malen
minder erg dan niet weten of en hoe erg de kanker is. En terwijl het echo apparaat weer over mijn linkerborst gaat voel ik nu ook dat
iets in mijn borst niet voelt zoals het moet. Een zeurend gevoel.
Of ik zelf de knobbel gevoeld heb? vraagt de radioloog.
Nee, na een jaar melanoomcontroles ben ik op alles behalve mijn borsten gefocust geweest maar ken ik wel elke plek op mijn huid….
Als er twee stukjes weefsel in het potje zitten is het klaar en word ik verwacht bij de oncologisch verpleegkundige.
Route 8.
Ik ken dit ziekenhuis op mijn duimpje na drie bevallingen, gebroken ledematen bloedonderzoeken van het gezin en andere medische ingrepen. Maar route 8 is een totaal andere wereld. Rustig en sereen, mooi ingericht en lichte ruimten. En toch is dit dé afdeling waar je absoluut nooit wil komen.
Petri, de nurse, staat ons te woord en lijkt alle tijd van de wereld te hebben voor mij. Dat is fijn. Ze vraagt meteen een
MRI aan en vertelt hoe dat zal gaan. Ze vertelt dat ik haar vanaf nu elke dag mag bellen, alles mag vragen en dat ze mij vrijdagmiddag zal bellen met een eerste uitslag van het biopt. Dan zal ik weten of het borstkanker is.
Maar ik weet het al.
