19 maart
Ik word wakker en weet dat het veel te vroeg is. Ik weet ook dat er iets is. Iets wat er gisteren nog niet was. Oh ja, mijn borst doet pijn van het prikken.
Maar ik voel nog iets. Iets overweldigends verdrietig. Alsof er iets heel ergs is gebeurd. Ik voel het gewoon echt in mijn lijf. Precies op de plek waar mijn hart zit. Precies achter de plek waar een tumor zit. Hartpijn.
Hoe ga ik deze dag doorkomen. En dan morgen nog een halve dag. Totdat ik gebeld word door de nurse die het woord borstkanker officieel gaat noemen. Alleen weet ik dan nog niet wat komen gaat. Moet ik mensen bellen? Wat zeg ik dan, ik weet zelf nog niets. En ik wil geen verhalen horen van bekenden van bekenden die het ook hadden maar bij wie het allemaal meeviel. Dat zegt namelijk niets over mijn situatie en geeft al helemaal geen zekerheid. Ik heb zelf ook vriendinnen die deze diagnose kregen. Eef heb ik gisteren wel gebeld. Het is namelijk wel heel fijn om iemand te spreken die precies weet hoe het voelt.
Misschien moet ik al vast gaan schrijven. Schrijven heeft me eerder geholpen de warboel in mijn hoofd en lijf te ordenen. En niemand kan me in de rede vallen of met goede adviezen komen totdat ik weet wat ik moet of wil zeggen, over hoe ik me voel.
Uren later is het een normale tijd om op te staan. Ik volg een online yogales maar ben me alleen maar bewust van mijn borsten. Zou ik ze mogen houden?
Ik ben boos op de kinderen die veel te lang uitslapen en doen of het vakantie is. Ik ben boos op corona, want als ik het krijg mag ik het ziekenhuis niet in. En daarom kan ik geen vriendinnen vragen om een fysieke knuffel of om een potje bij te janken.
Ik ga maar weer fietsen. Even bloemen halen op de markt.
Ik ben boos dat er mensen te dichtbij langs lopen.
Ik ben gewoon boos. En verdrietig.
