8 april
Wederom het wekelijkse hoogtepunt van de week: fietstochtje op woensdag langs de broedende zwarte zwanen, lammetjes en allerlei flirtende vogeltjes. Even vers fruit in het dorp verderop halen. Moet volgende week wellicht een ander doel in dat dorp zoeken want ik ben vóór het steunen van de lokale boer maar dan moet je me niet naar huis sturen met beschimmelde druiven, kiwi's met de kracht van een handgranaat én hiervoor de hoofdprijs vragen.
Daarna een snelle kop koffie en weer richting Amsterdam voor een bezoekje aan de afdeling radiologie.
Bij binnenkomst word er eerst gevraagd of je gisteren gebeld bent. Daarna of je klachten hebt ontwikkeld sinds dat telefoontje. Vervolgens wordt je temperatuur gemeten (ik blijk ook deze dag perfect op temperatuur) loop je langs het desinfecteerstation en mag je door naar de poli. Alle begeleiders blijven buiten; met dit weertje en voldoende bankjes geen straf. HJ is even lekker gaan toeren door onze oude woonplaats. Met een open dak ook heel aangenaam.
De verpleegkundige had het met me te doen zag ik aan haar bezorgde blik. Ik ben inmiddels gewend aan de flinke bloeduitstortingen op beide borsten en snap dat er vandaag weer een nieuwe bij zal komen, dat hoefde ze me niet uit te leggen.
De radioloog zei dat ik wel pech had dat het niet goed genoeg gelukt was vorige week. Ik vertelde dat haar collega al na de naald van de punctie een vers hematoom zag op het echobeeld waardoor het daarna lastig prikken was met de biopt naald.
"Bent u medisch onderlegd? Dat zeggen niet veel mensen: hematoom."
"Ik ben ruim 17 jaar geleden bevallen middels een keizersnede, waar iets mis ging waardoor ik een enorme bloeduitstorting kreeg die zeer interessant bleek voor alle artsen in opleiding. Ze kwamen allemaal langs om te kijken en al op de gang hoorde ik: Ah, hier ligt 'het hematoom'. Dus ja, dat woord heb ik maar toegevoegd aan mijn vocabulaire."
De radioloog had al snel de marker in beeld, die vorige week in de verdachte plek is geschoten. Meer beeld kreeg ze niet. Behalve een flinke inwendige bloeduitstorting die enig ander beeld blokkeerde.
Vanuit alle hoeken geprobeerd om de plek in beeld te krijgen maar helaas mislukt. En dus ook helaas geen biopt.
Wat nu?
De radioloog zei: "We willen graag doorpakken."
Ben ik ook voor!
Ze zei ook dat we dus op deze manier niet gaan ontdekken wat we willen weten. Een MRI-geleid biopt kan eens per week (dat is al beter dan eens per maand wat ik dinsdag hoorde) maar levert dus veel vertraging op want ik ben vast niet nummer 1 op die lijst.
Ze vroeg me even te wachten en ging mijn oncologisch chirurg bellen om te overleggen. Helaas was de arts aan het opereren.
Ik heb gezegd dat wanneer ze later deze dag overlegt met de arts, ze alvast bij deze mijn toestemming kan overbrengen om wel als eerste nu links te opereren, de plek rechts ook weg te halen en als die dusdanig fout blijkt dat er alsnog een poortwachter klier operatie aan die kant moet komen dan is dat maar zo. Littekens heb en krijg ik sowieso en dat is nou niet hetgeen wat mij op dit moment het meeste bezig houdt.
Morgen staat al een belafspraak, maar ik hoopte toch stiekem op een telefoontje vanmiddag al. Helaas.
En zo is er weer bijna een (werk)week voorbij.
HJ heeft zichzelf ook in quarantaine geplaatst omdat hij de enige is die mee kan draaien in deze medische mallemolen wat heel fijn is, maar het begint voor hem wel saai te worden als je verder niemand ziet. Ik kan tenminste nog tussendoor met onze 3 pubers een spelletje doen of een discussie voeren en krijg meerdere keren per dag een mobiel onder mijn neus: 'deze tik tok moet je echt zien mam!'
Fien eet vandaag bij een meertje een paar dorpen verderop een afhaalpizza met 2 vriendinnen op een paar meter afstand. Pizza halen, achter elkaar erheen fietsen, eten en achter elkaar aan weer terug naar je eigen huis. Zij heeft hoogstwaarschijnlijk het virus gehad toen ze begin februari op uitwisseling naar Roemenië ging en ontzettend ziek is geworden. Met alle verschijnselen van Covid, zo blijkt nu.
Ze was van de week nogal verdrietig. "Ik kan niets voor jou doen mam. Dat is heel vervelend!"
Ik vind het heel vervelend dat mijn kind verdrietig is om mij. Helemaal omdat ze niet gewoon even met haar vriendinnen een potje kan huilen en getroost worden bij een verdrietige bui.
Ik heb de 3 mentoren en Ties zijn coach ook maar ingelicht want dat hebben ze expliciet gevraagd. Dat indien er iets belangrijks is wat van invloed kan zijn, ze het graag willen weten. Dit leek me wel belangrijk. Vooral omdat ik niet weet wat er allemaal nog komt.
