Blogarchief

vrijdag 18 december 2020

Kerstengel

18 december

Ik begon deze week met een klein feestje. Nicole kwam op de koffie, veel leuker dan samen naar de eerst geplande een-na-laatste chemo te gaan! In alle vroegte overheerlijke taartjes bij de meesterbakker van Lisse gehaald en een cadeau stond al klaar want ze wordt volgende week 50 en dat hebben we dus nu maar even in het klein gevierd samen. Ze nam voor mij ook iets heel speciaals mee:


Een engeltje uit het huis van Ada & Juup. Zo lief en heel dankbaar dat dit engeltje hier een mooi plekje krijgt.

Om 13.00 stonden er plots 3 tieners op de stoep die maar alvast naar huis waren gestuurd door school. Een voorbode van de lockdown; ze zijn de deur niet meer uit geweest de lessen werden weer vanuit bed gevolgd, of het lesje viel uit, of je mocht 'iets' voor jezelf gaan doen of er waren weer vogelgeluiden in huis omdat een docent áchter zijn laptop zat maar wel vóór een kooi met parkieten. Dolle boel, het lijkt weer maart. Toen was het nog bijzonder, nu zijn we het meer dan zat.

Dinsdag had ik een videocall met de maatschappelijke-oncologische ondersteuner van het AVL. Ontzettend leuke dame. Ze had al in het dossier gelezen dat mijn chemo gestopt was en was benieuwd hoe dat gegaan was en hoe dat voelde. Ik hoorde mezelf vertellen dat ik vooral blij ben dat mijn lichaam niet meer elke week afgebroken wordt. Dat niemand weet of de zenuwen in mijn voeten nog kunnen herstellen en het dus de vraag is of ik ooit nog klm blauwe pumps aan die voeten kan verdragen. Toen vroeg ze hoe dat voelde. Ik zei: "Dat zien we dan wel weer."

"Je staat nog in de overlevingsstand" was haar conclusie. Dat klopt denk ik wel. Ik ben van de medische behandelingen naadloos overgestapt op bijna elke dag een vorm van fysio. Dat is wel een fijne houvast na maandenlange ziekenhuisbezoeken. Dat snapte ze wel. Dat we tegelijkertijd ook weer naadloos zijn overgegaan in een wereld vol beperkingen die mijn vreugde over de herstelperiode die nu komt wel erg temperen snapte ze ook. Ze eindigde met het advies om een structuur te bedenken voor de dag, ook al kan er weinig. Want van alle kankerpatiënten die ze begeleidt weet ze inmiddels dat hoewel iedereen er anders mee om gaat, de klap en terugblik over wat je overkomen is een keer komt. Het welbekende zwarte gat.

Nadat ik opgehangen had bleven die laatste woorden wel hangen. En ik heb er zo geen zin in....Maar ze heeft wel gelijk. Ik heb steeds gezorgd dat ik focus had op 'iets' in de afgelopen 9 maanden. Een volgend onderzoek, een volgende uitslag, een volgende behandeling. En voor na dit alles mezelf Nieuw- Zeeland beloofd. Afgezien van een negatief reisadvies voor overal tot en met half maart, kreeg ik ook nog een app van HJ. Toen ik mijn reisplan ontvouwde maanden geleden, zei hij: "Oh joh, ik maak mijn eigen planning dus ik hoef geen data op voorhand." Toch stuurt hij mij een achteloos appje dat ie vanaf begin februari tot half april een opdracht gaat doen waarbij hij 3 dagen per week overal, behalve in Lisse is. Dat ik dat even weet, voordat ik een reisplan maak......ik zal hier geen onbehoorlijke woorden typen maar ik ben very pissed. Net als over de omgangsregeling die keer op keer verandert door allerlei oorzaken maar degene die het het laatste hoort ben ik. Zo zou ik aanstaande maandag met Linda een lekker thuisdiner voor twee gaan nuttigen, want de kids zijn bij papa. Stad en land urenlang afgegoogeld om een restaurant te vinden dat op maandag aan huis bezorgt, is dat eindelijk gisteren gelukt hoor ik vervolgens dat papa gaat varen maandag dus dat de tieners niet kunnen komen. Geloof dat dat de welbekende druppel was voor mijn spirit die ik hoog probeerde te houden.

Gisteren een online pubquiz gedaan met mijn collega trainers die onverwacht superleuk en ontspannend was. Daar fleurde ik echt weer van op. Vooral omdat onze manager aan het einde toch een positieve blik op 2021 richtte met de hoop op het vaccin, een opkrabbelende KLM en een afdeling vol trainers die weer aan de bak mogen. Hoop, is toch het sleutelwoord bij alles wat tegen zit. Ik voelde de hoop door zijn woorden en dacht: het komt goed, ik kan vast weer ergens in 2021 aan het werk, mijn collega's zien, eens een uurtje niet met kanker bezig zijn, genieten van alles waar je als werkend mens van geniet en een beetje 'normaal' gaan leven. 

Opgewekt ging ik koken, lekker voor mezelf want de tieners waren bij jarige papa. Ondertussen stroomden er allerlei berichten binnen op de KLM nieuwsapp. Wat nu weer? 

De overtolligheidscijfers zijn bekend gemaakt. In mijn functie valt de grootste klap: 100 pursers zijn overtollig. Dit aantal is gebaseerd op de nog optimistische voorspelling van juli, toen men dacht dat corona aardig onder de pannen was. We weten nu beter. We weten dus ook dat er nog meer overtollig gaan zijn. Daar ging mijn hoop en humeur weer. Ik weet ook niet meer waar ik de focus nu moet leggen en dat maakt het verdomd moeilijk.

In huis springen 3 tieners vrolijk rond want de vakantie is om 12.00 begonnen. Fien en Joep zijn Joeps kamer aan het verven en Ikea heeft zijn nieuwe bed vanochtend afgeleverd. Ties leeft zich ondertussen uit met figuren op zijn 3D printer. Ik deel de vreugde even niet maar durf het eigenlijk niet te laten zien. Want ik wil hun humeur niet verpesten.

Is dit nou wat ze bedoelen met het zwarte gat?

En toen ging de telefoon...